Plecotus auritus
Plecotus auritus (evropski smeđi dugoušan) je slepi miš srednje veličine iz roda Plecotus. Karakteriše se dugačkim smeđim krznom sa dorzalne i bež krznom sa ventralne strane tela kao i izuzetno dugim ušima koje su tokom mirovanja savijene ka nazad i ispod krila.Tragus je dug i lancetast, usmeren ka napred čak i ako su uši savijene. Mladunci su sivkasti sa svih strana tela. Kandža na palcu je dugačka i savijena, a palac i stopala su veliki. [1]
| Evropski smeđi dugoušan | |
|---|---|
.jpg)
| |
Naučna klasifikacija 
| |
| Domen: | Eukaryota |
| Carstvo: | Animalia |
| Tip: | Chordata |
| Klasa: | Mammalia |
| Red: | Chiroptera |
| Porodica: | Vespertilionidae |
| Rod: | Plecotus |
| Vrsta: | P. auritus
|
| Binomno ime | |
| Plecotus auritus | |
| |
| Areal smeđeg dugoušana | |
| Sinonimi | |
|
Vespertilio auritus Linnaeus, 1758 | |
.jpg)
Rasprostranjenje[uredi | uredi izvor]
Vrsta je endem Evrope, njen areal pokriva deo kontinenta južno od 65° SGŠ, severno od Sredozemnog i Crnog mora, Kavkaz i zemlje Zakavkazja, kao i područje zapadno od granice sa Azijom.
U južnoj Evropi je rasprostranjenje ograničeno na veće nadmorske visine.[4]
Stanište i sklonište[uredi | uredi izvor]
P. auritus je tipični pripadnik šumskih staništa,ređe su nalaženi u nizijskim četinarskim šumama, a love uglavnom oko skloništa u listopadnim i četinarskim šumama, kao i duž živica i u parkovima.[4] Ova vrsta skloništa pronalazi uglavnom u drveću i zgradama tokom leta, a tokom zime hibernacijska skloništa nalazi u drveću (uglavnom u centralnoj i istočnoj Evropi) ili u podzemnim skloništima u manjim kolonijama (većinski u zapadnoj i centralnoj Evropi)[5].
Razlike u izboru tipa staništa (šume ili poluotvorena staništa) i skloništa (drveće ili zgrade), kao i u boji pripadnika vrste, pripisuju se postojanju dve genetske linije (jedna iz istočnog, a druga iz zapadnog glacijalnog utočišta). [6]
Faktori ugrožavanja[uredi | uredi izvor]
Gubitak šuma sa starim stablima, kao i gubitak širokolisnih šuma su najznačajniji faktori ugrožavanja ove vrste na južnom delu njenog areala, a mere očuvanja se fokusiraju na zaštitu ovakvih staništa. [1]
Eholokacija[uredi | uredi izvor]
P. auritus ima izuzetno tihe eholokacione signale koji se mogu detektovati tek na razdaljini od oko 5m. Tip poziva koje ova vrsta proizvodi su uglavnom FM signali sa dva harmonika od koji je niži u rasponu od 55kHz do 17kHz, a viši u rasponu od preko 80kHz sve do 35 kHz. [6]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Paunović, Milan; Paunović, Milan (2020). Fauna slepih miševa (Mammalia, Chiroptera) Srbije : primljeno na VI skupu Odeljenja hemijskih i bioloških nauka, održanom 15. juna 2018. godine. Radmila Petanović, Radmila Petanović. Beograd. ISBN 978-86-7025-887-7. OCLC 1269000355.
- ^ Gazaryan, S.; Kruskop, S.V.; Godlevska, L. (2020). „Plecotus auritus”. Crveni spisak ugroženih vrsta IUCN. IUCN. 2020: e.T85535522A195861341. Pristupljeno 18. 4. 2021.
- ^ Linnæus, Carl (1758). Systema naturæ per regna tria naturæ, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I (na jeziku: latinski) (10th izd.). Holmiæ: Laurentius Salvius. str. 32. Pristupljeno 22. 11. 2012.
- ^ a b M., Stamenković, Srđan Stamenković, Srđan Ćetković, Aleksandar Šinžar-Sekulić, Jasmina Milošević-Zlatanović, Svetlana Paunović, Milan (2016-09-28). Rasprostranjenje, ekologija i centri diverziteta slepih miševa (Mammalia, Chiroptera) u Srbiji. Univerzitet u Beogradu, Biološki fakultet. OCLC 1242110781.
- ^ „Plecotus auritus | UNEP/EUROBATS”. www.eurobats.org. Pristupljeno 2022-07-10.
- ^ a b Dietz, Christian, Dr (2016). Bats of Britain and Europe. Andreas Kiefer. London. ISBN 978-1-4729-2202-1. OCLC 936632149.