Grafologija
Grafologija je veština ili „nauka“ gde se, na osnovu analize rukopisa otkrivaju osobine ličnosti. Grafologija je prosuđivanje karaktera i povremenih duševnih stanja osobama iz njihovog rukopisa. Zasniva se na pretpostavci da između rukopisa i karaktera postoji pravilan psihofiziološki odnos. Često je samo stručna analiza datog rukopisa u kriminalistici i sudskom veštačenju koja se vrši jedino radi utvrđivanja da li je to original ili falsifikat, tj. radi utvrđivanja identiteta osobe kojoj se pripisuje neki rukopis.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Prvi pokušaj da se formuliše zavisnost rukopisa i karaktera izvršio je polovinom 17. veka italijanski lekar Kamilo Baldo, ali bez ikakavih metodičnih pretpostavki. Veće interesovanje za grafologiju javlja se u drugoj polovini 18. veka Lavaterovim delima u kojima se iznose neke dogmatske tvrdnje o psihodijagnostičkoj vrednosti raznih rukopisa. Pretečom nove grafologije smatra se Mišon, koji je u svom delu „Sistem grafologije“, 1875. god. prvi pokušao da uvede sistem u analizu rukopisa, od koga i potiče reč grafologija. Mišonov rad nastavlja njegov učenik Krepije i na njegovu inicijativu osniva se grafološko udruženje koje izdaje i svoj časopis. U Nemačkoj su, 1917. God. interesovanje za grafologiju razvili psihijatar Majer i fiziolog Prever, koji su grafologiji dali značenje posebne psihologijske učenosti. (Enciklopedija leksografskog zavoda)
Ekspertiza rukopisa[uredi | uredi izvor]
Ekspertiza rukopisa je stručno utvrđivanje identičnosti nekog rukopisa na bazi analize njegovih specifičnih grafoloških osobina, vrši se u pravne svrhe (testamenti, preteća pisma) ili književno-istorijske svrhe (rukopisi i potpisi nesigurnih autora). Rukopis ne govori uvek o svim aspektima neke ličnosti. On ponekad otkriva sam jedno duševno stanje vezeano za određeni trenutak i može da se menja ako je onaj koji piše umoran, napet, zabrinut, raspoložen... Takođe, nije isto da li piše svojoj verenici, rođaku, ili poslovnom prijatelju. Postoji 6 tipičnih rukopisa: nagnut nalevo, nagnut nadesno, zaobljen, zbijen, štampana slova i kržići iznad i ili j. Prilikom analiziranja rukopisa treba uzeti u obzir nekoliko važnih činilaca, a to su: iskorišćenost prostora, prostor između reči, pravac slova, oblik slova, karakteristična slova, vezivanje slova, detalji i potpis. Osim ovih činilaca, proučavaju se i drugi faktori koji utiču na rukopis, a to su: opšta veličina i struktura slova, debljina linija, veličina gornjih i donjih produžetaka, odnos prema vertikali, međusobna povezanost i usklađenost...
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ovaj članak ili njegov deo izvorno je preuzet iz Rečnika socijalnog rada Ivana Vidanovića uz odobrenje autora.
