Ljubica Popović

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
ljubica popović
Ljubica Popović
Lični podaci
Datum rođenja9. januar 1921.
Mesto rođenjaMedun, kod Podgorice, Kraljevina SHS
Datum smrti9. decembar 1942.(1942-12-09) (21 god.)
Mesto smrtiOrahovo, kod Podgorice, ND Crna Gora
Profesijaradnica
Delovanje
Član KPJ od1939.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
Heroj
Narodni heroj od12. jula 1949.
Odlikovanja
Orden narodnog heroja Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem

Ljubica Popović (Medun, kod Podgorice, 9. januar 1921 — Orahovo, kod Podgorice, 9. decembar 1942) bila je učesnica Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođena je 9. januara 1921. godine u selu Medunu kod Podgorice. Osnovnu školu i nižu gimnaziju učila je na Cetinju i u Senti, a Trgovačku akademiju u Podgorici i Subotici. Posle završenog školovanja, vratila se u rodni kraj i aktivno radila u Studentskoj samopomoći, udruženju koje je okupljalo i pomagalo rad studenata komunista.[1]

Po zadatku Komunističke partije Jugoslavije, čiji je član postala 1939. godine, od 1940. radila je kao radnik u Monopolu duvana u Podgorici, zajedno sa Jelenom Ćetković i Đinom Vrbicom. Radnice su, zbog malih plata i slabih uslova za rad, često organizovale uspešne štrajkove. Početkom 1941. godine, izabrana je, za člana Mesnog i Okružnog komiteta KPJ za Podgoricu, a zatim i za člana Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Crnu Goru i Sandžak.[1]

Posle Aprilskog rata i okupacije Kraljevine Jugoslavije aktivno je učestvovala u pripremama Trinaestojulskog ustanka. U okupiranoj Podgorici imala je zadatak da sakuplja omladince i šalje ih u partizanske jedinice. Početkom septembra 1941. godine, izabrana je za člana privremenog Pokrajinskog odbora Crnogorske narodne omladine koji je rukovodio radom omladine. Sredinom septembra ponovo je izabrana za člana Mesnog, Sreskog i Okružnog komiteta KPJ za Podgoricu.[1]

U vreme kada je glavnina partizanskih snaga bila primorana da privremeno napusti Crnu Goru, juna 1942. godine, Ljubicu je ostala na ilegalnom radu u pozadinu. U to vreme oživeo je partijski rad ilegalaca, formirane su partijske organizacije na terenu i aktivi Saveza komunističke omladine Jugoslavije u svim selima. U jesen 1942. godine pomogla je rukovodećoj grupi Pokrajinskog komiteta KPJ, na čelu sa Blažom Jovanovićem, da se preko okupiranog područja bezbedno prebaci u Albaniju.[1]

U selu Orahovo, kod Podgorice, 8. decembra 1942. godine, zajedno sa Radislavom Božovićem i Radomirom Nikezićem, otkrivena je od strane četnika. Pokušavajući da se probiju iz četničke opsade, ona i Radislav bili su teško ranjeni (Ljubici je noga bila potpuno razmrskana). Radomir Nikezić ih je, noseći na leđima, prebacio u jednu kolibu. Sjutradan, 9. decembra, četnici su ih pronašli, jer je Radislav prilikom prebacivanja izgubio uložak natopljen krvlju. Razvila se borba, i kada su četnici sa granatama iz bacača zapalili kolibu Radislav je, po već unaprijed dogovoru, prvo ubio Ljubicu, a onda slomio pušku i ubio sebe.[1]

Ukazom Predsedništva Antifašističkog veća narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ) 11. jula 1945. posthumno je odlikovana Ordenom zasluga za narod prvog reda.[2] Još u toku Narodnooslobodilačke borbe Ivan Milutinović i Predsedništvo Drugog kongresa Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Crne Gore i Boke predložili su je za narodnog heroja, ali je proglašena tek 12. jula 1949. godine, ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ.[1]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ Narodni heroji 2 1982.
  2. ^ „Službeni list FNRJ 95/45” (PDF). www.slvesnik.com.mk. 7. 12. 1945. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Љубица_Поповић&oldid=27555105”