Helenizacija Vizantijskog carstva, koja je postepeno napredovala od 4. veka, došla je u 7. veku do izražaja i u carskoj titulaturi. Car Iraklije (610−641) prestao je da se služi komplikovanom latinskom carskom titulom i uzeo je narodni grčki naziv: vasilevs (grč.βασιλεύς). Prvi put titula vasilevsa zvanično se javlja u noveli iz 629. godine. Ova stara grčka kraljevska titula, koja se dotle upotrebljavala za vizantijske careve samo nezvanično, zamenila je stare rimske carske titule: imperator, augustus, caesar. Tako je naziv vasilevs postao zvanična titula vizantijskih vladara i važio otada kao stvarna carska titula.[a] Istu titulu Iraklije je dao svom sinu i savladaru Irakliju Novom Konstantinu, docnije i drugom sinu Irakloni. Otada, pa sve do pada Vizantijskog carstva (1453), svi su vizantijski vladari i savladari nosili titulu vasilevsa, dok je cezarska titula izgubila svoj nekadašnji carski karakter.[1]
^ U ranovizantijsko doba, kada su vizantijski vladari nosili titulu imperatora, titula vasilevs koristila se za sve strane vladare, i značila je isto što i latinsko rex (kralj). Tek zvanično uzimanje titule vasilevsa od strane cara Iraklija 629. stvorilo je načelnu razliku između naziva rex i βασιλεύς, jer je od tada βασιλεύς počelo da znači isto što i imperator.[1]
