Ivo Vejvoda

ivo vejvoda
Ivo Vejvoda
Lični podaci
Datum rođenja	(1911-11-13)13. novembar 1911.
Mesto rođenja	Karlovac, Austrougarska
Datum smrti	1. decembar 1991.(1991-12-01) (80 god.)
Mesto smrti	Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesija	društveno-politički radnik
Porodica
Supružnik	Vera Vejvoda; Olga Vejvoda
Delovanje
Član KPJ od	1933.
Učešće u ratovima	Španski građanski rat Narodnooslobodilačka borba
Služba	Internacionalne brigade NOV i PO Jugoslavije 1937 — 1939. 1941 — 1945.
Čin	pukovnik u rezervi
Odlikovanja

Ivo Vejvoda (Karlovac, 13. novembar 1911 — Beograd, 1. decembar 1991) bio je učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politički radnik i ambasador SFR Jugoslavije.

Biografija

Rođen je 13. novembra 1911. u Karlovcu, od oca Ivana Vejvode, Čeha, i majke Štefanije, rođene Krznarić. Posle završene osnovne škole i gimnazije, 1930. otišao je u Prag, gde je studirao arhitekturu. Kao praški student i vlasnik čehoslovačkog pasoša, po partijskom zadatku dodeljen je kao kurir Mustafi Golubiću, saradniku Kominterne. Nakon povratka u Jugoslaviju, postaje član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) 1933, a zbog revolucionarnog rada je više puta bio hapšen i proganjan.

Zajedno sa grupom jugoslovenskih studenata, među kojima su bili: Ratko Pavlović Ćićko, Branko Krsmanović, Veljko Vlahović, Lazar Udovički, Mirko Kovačević, Marko Spahić, Ivan Turk, Lazar Latinović, Ahmet Fetahagić i drugi, januara 1937. otišao je u Španiju gde se u redovima Internacionalnih brigada borio za odbranu Španske republike i protiv fašizma.

Februara 1939, posle pada Barselone i poraza Španske republike, zajedno sa drugim borcima Internacionalnih brigada, odlazi u Francusku. Tokom boravka u Francuskoj nalazio se u koncentracionim logorima Sen Siprijen i Girs. Krajem 1940, uspeo je da pobegne iz logora i vrati se u Kraljevinu Jugoslaviju.

Učesnik je Narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Tokom rata bio je na dužnostima:

• političkog komesara Primorsko-goranskog partizanskog odreda
• političkog komesara Grupe primorsko-goranskih partizanskih odreda
• političkog komesara Pete operativne zone
• šefa Propagandnog odeljenja Glavnog štaba NOV i PO Hrvatske
• člana Propagandnog odeljenja ZAVNO Hrvatske

Posle oslobođenja Jugoslavije, nalazio se na raznim odgovornim društveno-političkim funkcijama. Bio je

• prvi posleratni direktor i glavni urednik Tanjuga (1944—1947);
• ambasador FNRJ u Brazilu (1952—1955)
• ambasador FNRJ u Čehoslovačkoj (1955—1956)
• ambasador FNRJ u Ujedinjenom Kraljevstvu (1956—1960)
• ambasador FNRJ/SFRJ u Italiji (1962—1967)
• ambasador SFRJ u Francuskoj (1967—1971) i
• pomoćnik Državnog sekretara za inostrane poslove
• član Saveta federacije i dr.

Imao je čin pukovnika JNA u rezervi, a povremeno se bavio i novinarsko-publicističkim radom.

Umro je 1. decembra 1991. u Beogradu, a sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem i Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima.

Porodica

Njegova prva supruga bila je Čehinja Vera Vejvoda (Věra Vejvoda; 1915—1941), s kojom se upoznao u Pragu, tokom studija. Takođe je bila učesnica Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, a poginula je 20. oktobra 1941. u borbi s Italijanima u Gorskom kotaru. Sa njom je imao sina Marjana Vejvodu. Posle rata u drugom braku sa suprugom Olgom, dobio je sinove — Ivana Vejvodu (1949), koji je politikolog, intelektualac i uticajna ličnost nevladinog sektora u Srbiji, Gorana Vejvodu (1956) koji je poznati muzičar i živi u Parizu i Srđana Vejvodu (1952), koji je fotograf i živi u SAD.

Njegova rođena sestra Vera Vejvoda (Karlovac, 1917—2002) takođe je bila učesnica Narodnooslobodilačkog rata (NOR), a nakon rata završila je arheologiju i prošla sve nivoe u Arheološkom muzeju u Zagrebu, od bibliotekarke i pripravnika do v.d. direktora, da bi na kraju karijere bila i savetnik u Republičkom Komitetu za prosvetu, kulturu i fizičku kulturu u Zagrebu (što bi danas bilo Ministarstvo kulture).

Literatura

• Vojna enciklopedija (knjiga deseta). Beograd 1975. godina.
• Jugoslovenski savremenici - Ko je ko u Jugoslaviji. „Hronometar“, Beograd 1970. godina.