Argonski laser
Argonski laser je tip gasnog lasera koji kao izvor zračenja koristi katjone plemenitog gasa argona, koji se stvaraju električnim pražnjenjem u argonskom gasu. Rad ovog lasera je prvi put demonstriran 1964. godine, od strane Viljema Bridžsa.
Princip rada[uredi | uredi izvor]
Kao i ostali gasni laseri, argonski laser se sastoji od cevi ispunjene gasom pod niskim pritiskom, u ovom slučaju argonom sa dva paralelna ogledala na svakom kraju cevi. Ogledala se koriste kako bi zarobila snop svetlosti unutar cevi, čineći time rezonator. Na krajevima cevi nalaze se elektrode pod visokim naponom (oko 10.000V). Te elektrode proizvode veliki broj brzih elektrona u cevi, koji sudarima sa atomima argona mogu izbiti elektron iz atoma i nastali jon prevesti u pobuđeno stanje. Iz tih pobuđenih stanja jon argona za vrlo kratko vreme pada u 4p stanje. Laserski prelaz je između 4p i 4s stanja. Iz 4s stanja jon argona prelazi u osnovno stanje emitovanjem fotona talasne dužine od 74 nm, što je u ultraljubičastom delu spektra. Zbog spin-orbitalnog sprezanja 4s i 4p stanja su pocepana u više hiperfinih stanja, pa je između njih moguće više prelaza različite energije.
Primena[uredi | uredi izvor]
Argonski laseri se koriste za foto-terapiju mrežnjače, pri litografskom postupku i za pobuđivanje (pumpanje) drugih lasera. Ovi laseri mogu da emituju svetlost različitih talasnih dužina u vidljivom i ultraljubičastom delu spektra: 351 nm, 454.6 nm, 457.9 nm, 465.8 nm, 476.5 nm, 488.0 nm, 496.5 nm, 501.7 nm, 514.5 nm, 528.7 nm. Dok se najčešće koristi laser na talasnoj dužini od 514.5 nm, što odgovara zelenoj svjetlosti. Isto tako imaju primenu u Ramanovoj spektroskopiji, kao pobuda za Ramanove prelaze.