Odnosi Jugoslavije i Istočne Nemačke
 | |
 Istočna Nemačka |
 Jugoslavija |
|---|---|
Odnosi Jugoslavije i Istočne Nemačke bili su nekadašnji odnosi između FNR/SFR Jugoslavije i Nemačke Demokratske Republike.
Jugoslavija je priznala DR Nemačku i uspostavila diplomatske odnose sa njom 15. oktobra 1957.[1]
Odluka da se prizna Istočna Nemačka naterala je Zapadnu Nemačku da primeni Halštajnovu doktrinu po prvi put u istoriji, ograničavajući odnose skoro isključivo na oblast ekonomije na jedanaest godina (do 1968.) do pokretanja Ostpolitik.[2][3] U to vreme, građani Jugoslavije bili su jedna od najvećih grupa Gastarbajtera. U Istočnom Berlinu živela je znatno manja jugoslovenska zajednica, uglavnom kao predstavnici diplomatske i ekonomske saradnje.[4] Jugoslavija je priznala Istočnu Nemačku kao deo svojih napora da unapredi odnose sa Sovjetskim Savezom posle Raskola Tito-Staljin 1948. godine. U to vreme, 1955. godine je potpisana Beogradska deklaracija i Jugoslavija je verbalno podržala sovjetsku intervenciju u Mađarskoj 1956. godine. Ova podrška je bila dijametralno suprotna kasnijem snažnom protivljenju Beograda invaziji Čehoslovačke od strane Varšavskog pakta 1968, što je dovelo do drugog zbližavanja Jugoslavije i Zapadnog bloka.
Tokom zvanične posete Narodnoj Republici Bugarskoj u septembru 1964. (u vozu), predsednik Državnog saveta Istočne Nemačke Valter Ulbriht je nezvanično posetio Beograd gde se sastao sa predsednikom Jugoslavije Josipom Brozom Titom.[3] Za razliku od zemalja Istočnog bloka, jugoslovenska Uprava državne bezbednosti nikada nije razvila značajniju saradnju sa istočnonemački Štazijem zbog stalnog ideološkog i političkog antagonizma između Beograda i Istočnog Berlina.[4]
Diplomatski predstavnici[uredi | uredi izvor]
U Beogradu[uredi | uredi izvor]
Zigfrid Bok, ambasador, 1988—1990.- Ralf Hartman, ambasador, 1982—1988.
- Gerhard Han, ambasador, 1977—1982.
- Helmut Cibart, ambasador, 1973—1977.
- Karl Kormes, ambasador, 1969—1973.
- Eleonore Štajmer, ambasador, 1966—1969.
U Istočnom Berlinu[uredi | uredi izvor]
Milan Predoević, ambasador, 1986—- Ljubomir Maerić, ambasador, 1982—1986.
- Đuro Jović, ambasador, 1978—1982.
- Miloš Melovski, ambasador, 1974—1978.
- Nikola Milićević, ambasador, 1969—1974.
- Bojan Polak, poslanik a potom i ambasador, 1964—1969.
- Đuro Jović, poslanik, 1961—1964.
- Mitja Vošnjak, poslanik, 1958—1961.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Akrap, Gordan (2011). „Suradnja izvještajno-sigurnosnih sustava DDR-a i SFRJ”. National Security and the Future (na jeziku: hrvatski). 12 (1–2): 11—33. S2CID 59692404. Pristupljeno 9. 11. 2022.
- ^ Kosanović, Milan (2009). „Brandt and Tito: Between Ostpolitik and Nonalignment”. Ur.: Fink, Carole; Schaefer, Bernd. Ostpolitik, 1969–1974: European and Global Responses. New York: German Historical Institute Washington DC & Cambridge University Press. str. 232—243. ISBN 978-0-521-89970-3.
- ^ a b Maricic, Alan (2019). "Lucky that East Germany also exists": Yugoslavia between the Federal Republic of Germany and the German Democratic Republic (1955–1968) (PhD). Waterloo, Ontario: University of Waterloo. S2CID 182930677. Pristupljeno 11. 8. 2020.
- ^ a b Kreizer, Nenad (9. 11. 2019). „Kako su "jugovići" s istočne strane Berlinskog zida doživjeli njegov pad” (na jeziku: hrvatski). Deutsche Welle. Pristupljeno 11. 8. 2020.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Dragan Bogetić, Prekid diplomatskih odnosa Jugoslavije i SR Nemačke Arhivirano na sajtu Wayback Machine (22. avgust 2016)
