Korisnik:Marija Popadić/pesak

Suve šljive

Najstariji način konzervicanja poznat od davnina je sušenje voća. Još su ga Egipćani primenjivali pre više nekoliko hiljada godina izlaganjem suncu plodova raznih vrsta voća. Šljive su se uglavnom kao i ostalo voće sušile na suncu. Sušenjem na suncu, šljiva je pripremana za sopstvenu upotrebu. Mogućnost prodaje ovog proizvoda podstakla je proizviđače šljiva da osmisle veštački način sušenja i da suše šljivu u većim količinama od sopstvenih potreba. Suva šljiva sadrži gotovo sve materije koje se smatraju neophodnim za normalno funkcionisanje organizma. Zahvaljujući svom biohemijskom sastavu, suva šljiva se preporučuje za ishranu dece, stariji osoba i rekonvalescenata.

Značaj suvih šljiva u ishrani

Suva šljiva nije samo poslastica već značajan izvor energije, s obzirom da se načinom prerade kalorična vrednost ovog proizvoda povećava za tri i po puta prema istoj vrednosti u svežem plodu. Osušene šljive su ne samo značajan izvor energije, već i hranljiva namirnica od posebnog dijetalnog značaja, koja se po svojoj važnosti i vrednosti u fiziološko energetskom pogledu izjednačuje sa korišćenom količinom svežeg voća pre sušenja. Vitamini sadržani u suvoj šljivi imaju značajnu zaštitnu, dijetalnu i terapeutsku vrednost. Nedostatak suve šljive je umanjen sadržaj vitamina C, jer se razlaže u procesu sušenja produženim dejstvom visokih temperatura. Celuloza sadržana u suvoj šljivi podstiče peristaltiku creva, a pektini doprinose zaštiti organizma od arterioskleroze i infarkta. Visoko prisustvo kalijuma deluje na smanjenje krvnog pritiska.

Sušenje šljiva

Sušenje voća je bilo najrasprostranjenije u južnim toplijim krajevima gde postoje povoljni klimatski uslovi, tako da je ovaj postupak konzervisanja bio pristupačan masama skupljača i proizvođača voća. Šljive su se uglavnom kao i ostalo voće sušile na suncu. Postupku sušenja prethodilo je potapanje plodova u morsku vodu (jedna vrsta sprečavanja površinskog tamnjenja). Prvi francuski doeseljenici su preneli šljivu u Ameriku iz okoline Ažena, gde je ovo voće bilo i ostalo najrasprostranjenije. U našim krajevima sušenje šljiva predstavlja veoma stari i vrlo raširen način konzervisanja. Za razliku od prirodnog, veštački način sušenja se izvodi u uređajima za sušenje, a prethode mu: berba, transport i priprema šljiva za sušenje. Ovakav postupak sušenja naziva se još i dehidracija, a osušeno voće dehidrirano voće.

Postupak sušenja šljiva sastoji se iz tri dela:

1.Berbe i transporta šljiva do objekta za sušenje

2.Pripremnih tehnoloških opercija pre sušenja

3.Tehnološkog postupka sušenja-dehidracije

Posle sušenja dobija se osušena-dehidrirana šljiva, koja se u uobičajenoj terminologiji naziva i originalna suva šljiva. Ona je polu-proizvod za dalju finaliaciju, a koja se sastoji iz sledećih operacija:

1.Kalibriranja originalne suve šljive

2.Prerade kalibrirane suve šljive

3.Pakovanja u raznu ambalažu, zavisno od namene proizvoda

Posebno je važna i neophodna zaštita od infekcije originalne suve šljive i način skladištenja do dalje prerade.

Literatura

Vojislav Marković, Suva šljiva-Šabac 1986. god.