Leontije Vizantijski
Leontije Vizantijski (†542.) je pisac Rasprave u tri knjige protiv nestorijevaca i evtihijevaca, u kojima razvija pojam uipostaziranja (ενυποστασις), po kome ljudska Hristova priroda nema svoj sopstveni autohtoni subjekat, nego je uipostazirana, odnosno usredišnjena u ipostas Logosa. Ipostasno sjedinjenje ne znači fuziju priroda (disimetrija) niti, pak, odnos volja. Preegzistentna ipostas Logosa poseduje od Ovaploćenja obe prirode, koje sapostoje u ipostasi, svaka sačuvavši svoja lična svojstva.
Identit Leontija Vizantijskog[uredi | uredi izvor]
Mnogi su tako bili spremni da bez premišljanja identifikuju Leontija sa monahom koji se spominje u Kirilovom Vita Sabae i koji je učestvovao na saboru iz 536. Ono što o njemu zasigurno znamo je ono što on sam o sebi kaže u svojim spisima, a to je da je u mlađim danima živeo u Konstantinopolju gde je bio zaveden od nestorijanaca ali ga je Bog poveo na dugo putovanje kao što je vodio Izrailj kroz pustinju i dao ga u ruke «dobrog čoveka» koji ga je obratio istini.
Iako ne spada u red najvećih Otaca crkve, njegovi radovi su doprineli daljem razvoju hristologije, što se naročito vidi pri analizi dela Svetog Maksima Ispovednika.
Spisi[uredi | uredi izvor]
U Minjovoj Patrologiji (J.P. Migne, Patrologiae Graecae Cursus Completus), spisi Leontija Vizantijskog su objavljeni u 86. tomu (PG 86) zajedno sa spisima jednog drugog Leontija, kasnije nazvanog Jerusalimski.
