Medicinske specijalnosti

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Medicinske specijalnosti posebne su grane medicine koje se u svakoj zemlji, posebnim pravilnikom, utvrđuju odlukom Ministarstva zdravlja.[1]

Pravilnik o specijalizacijama[uredi | uredi izvor]

Pravilnikom o specijalizacijama i užim specijalizacijama zdravstvenih radnika i zdravstvenih saradnika utvrđuje se:

  • Vrsta specijalizacija i užih specijalizacija
  • Dužina trajanje specijalizacije i sadržina specijalizacija i užih specijalizacija
  • Program obavljanja specijalizacija, odnosno užih specijalizacija
  • Način obavljanja specijalističkog staža i polaganje specijalističkog ispita
  • Sastav i rad ispitnih komisija
  • Uslovi koje moraju ispunjavati zdravstvene ustanove i privatna praksa, odnosno, Agencija za lekove i medicinska sredstva Srbije, za obavljanje specijalističkog staža
  • Uslovi i način priznavanja vremena provedenog na radu kao dela specijalističkog staža
  • Obrazac indeksa i diplome o položenom specijalističkom ispitu, odnosno položenom ispitu iz uže specijalizacije.

Specijalizacije za doktore medicine[uredi | uredi izvor]

Doktori medicine mogu upisati i usavršavati se (specijalizovati) u sledećim granama medicine, odnosno oblastima zdravstvene zaštite, koje traju od tri do šest godina:[2]

  1. interna medicina, kao deo kliničke odnosno kurativne medicine školuje lekare koji proučavaju, prepoznaju i leče neoperativnim metodama i sprečavaju nastanak unutrašnjih bolesti (bolesti srca, krvi i krvnih sudova, organa za varenje, pluća i dr).
  2. internistička onkologija ili mediicinska onkologija, nezavisna je specijalizacija ili subspecijalizacija interne medicine priznata širom Evropske unije, Švajcarske, SAD, Japana, Kine, Južne Amerike i veliki broj drugih zemalja u svetu, koja škluje kadar koji je medicine, usmerena na lečenje malignih bolesti.[3]
  3. infektologija, školuje kadar za posebnu granu interne medicine koja se bavi infekcijom (lokalizovanim infektivnim promenama) i infektivnim (zaraznim) bolestim, kao raširenim (diseminovanim) infektivnim procesom.[4]
  4. pedijatrija, školuje kadar za posebnu granu interne medicine koja je definisana objektom svog interesa − detetom, od njegovog rođenja do kraja adolescencije.[5]
  5. neurologija, školuje kadar koji se bavi nervnim sistemom, koji uključuje mozak , kičmenu moždinu i nerve i leči moždane udare, tumore mozga i kičme, epilepsiju, Parkinsonovu bolest i Alchajmerovu bolest.
  6. psihijatrija;
  7. dečja neurologija;
  8. dečja i adolescentna psihijatrija;
  9. ginekologija i akušerstvo;
  10. opšta hirurgija;
  11. abdominalna hirurgija;
  12. vaskularna hirurgija;
  13. grudna hirurgija;
  14. ortopedska hirurgija i traumatologija;
  15. dečja hirurgija;
  16. neurohirurgija;
  17. plastična, rekonstruktivna i estetska hirurgija, koju neki nazivaju i estetska hirurgija školuje kadar koji obnavlja ili popravljaju kožu, lice, ruke, grudi ili drugih delova tela, nakon nakon povrede, bolesti ili iz kozmetičkih razloga.
  18. maksilofacijalna hirurgija;
  19. urologija;
  20. kardiohirurgija;
  21. Anesteziolozi
    urgentna medicina;
  22. anesteziologija, reanimatologija i intenzivna terapija, školuje kadrove jedne od primenjenih grana medicine koja se u praksi bavi „isključenjem bola“ i „medikamentnim izazivanjem sna“ (anestezija) kao i lečenje vrlo složenih stanja vezanih za pojam "intenzivnog lečenja".[6]
  23. otorinolaringologija, školuje kadar koji se bavi lečenjem bolesti ušiju , nosa, grla, sinusa, glave, vrata i respiratornog sistema i rekonstruktivnom i plastičnom hirurgijom glave i vrata.
  24. oftalmologija;
  25. dermatovenerologija, školuje lekare koji leče problema sa kožom, kosom, noktima i stanja izazvana polnim infekcijama.
  26. fizikalna medicina i rehabilitacija;
  27. opšta medicina;
  28. medicina rada;
  29. radiologija;
  30. radijaciona onkologija;
  31. nuklearna medicina;
  32. patologija, školuje lekare koji se bave identifikacijom uzroka bolesti ispitivanjem telesnih tkiva i tečnosti pod mikroskopom.
  33. sudska medicina;
  34. medicinska mikrobiologija;
  35. klinička biohemija;
  36. klinička farmakologija;
  37. laboratorijska medicina;
  38. imunologija;
  39. higijena;
  40. epidemiologija;
  41. socijalna medicina;
  42. sportska medicina;
  43. transfuzijska medicina;
  44. vazduhoplovna medicina;
  45. medicinska statistika i informatika;
  46. palijativno zbrinjavanje,
  47. alergologija, školuje kadar za posebnu granu interne medicine koja leči poremećaje imunog sistema kao što su astma, ekcem, alergije na hranu, alergije na ubode insekata i neke autoimune bolesti.

Specijalizacije za doktore stomatologije[uredi | uredi izvor]

Doktori stomatologije mogu upisati i usavršavati se (specijalizovati) u sledećim granama stomatologije, odnosno oblastima zdravstvene zaštite, koje traju od tri do pet godina:

  1. preventivna i dečja stomatologija;
  2. bolesti zuba i endodoncija;
  3. stomatološka protetika;
  4. paradontologija i oralna medicina;
  5. ortopedija vilica;
  6. oralna hirurgija;
  7. maksilofacijalna hirurgija ,
  8. medicinska statistika i informatika.

Specijalizacije za diplomirane farmaceute i magistre farmacije[uredi | uredi izvor]

Diplomirani farmaceuti i magistri farmacije mogu upisati i usavršavati se (specijalizovati) u sledećim granama farmacije, odnosno oblastima zdravstvene zaštite, koje traju od dve do četiri godina:

  1. klinička farmacija;
  2. medicinska biohemija;
  3. toksikološka hemija;
  4. sanitarna hemija;
  5. ispitivanje i kontrola lekova;
  6. farmakoterapija;
  7. farmaceutska tehnologija;
  8. kontrola i primena lekovitih biljaka;
  9. socijalna farmacija;
  10. medicinska statistika i informatika.

Specijalizacije za diplomirane farmaceute - medicinske biohemičare i magistre farmacije[uredi | uredi izvor]

Diplomirani farmaceuti - medicinski biohemičari i magistri farmacije - medicinski biohemičari mogu upisati i usavršavati se (specijalizovati) u sledećim granama farmacije, odnosno oblastima zdravstvene zaštite, koje traju od tri do četiri godina:

  1. farmakoterapija;
  2. medicinska biohemija;
  3. sanitarna hemija;
  4. toksikološka hemija;
  5. medicinska statistika i informatika.

Izvori[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Zakona o zdravstvenoj zaštiti (Službeni glasnik RS, br. 107/05, 72/09 - dr. zakon, 88/10, 99/10, 57/11, 110/12 - US i 119/12)
  2. ^ Whitbourne, Kathryn. „Different Types of Doctors: Find the Specialist You Need”. WebMD (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-01. 
  3. ^ „Djelatnost – Internistička onkologija” (na jeziku: hrvatski). Pristupljeno 2022-12-02. 
  4. ^ Friedrich Hofmann, Friedrich-Wilhelm Tiller: Praktische Infektiologie - Erreger/Diagnose/Therapie/Prävention, ecomed Verlagsgesellschaft, Landsberg. 2001. ISBN 978-3-609-63333-6.
  5. ^ Duffin, Jacalyn (2010). History of Medicine, Second Edition: A Scandalously Short Introduction. University of Toronto Press.
  6. ^ „What is Anesthesiology”. web.archive.org. 2016-12-21. Arhivirano iz originala 21. 12. 2016. g. Pristupljeno 2022-12-01. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Smith, Margot W. Physician's Specialties and Medical Trade Areas: An Application of Central Place Theory. Papers and Proceedings of Applied Geography Conferences, Vol. 9, West Point NY 1986.
  • Smith, Margot W. A Guide to the Delineation of Medical Care Regions, Medical Trade Areas and Hospital Service Areas. Public Health Reports, 94:3:247 May 1979
  • Smith, Margot W. The Economics of Physician Location, Western Regional Conference, American Association of Geographers, Chicago, Illinois, 1979
  • Smith, Margot W. The Distribution of Medical Care in Central California: a Social and Economic Analysis, Thesis, School of Public Health, University of California, Berkeley, 1977 - 1004 pages

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Mediji vezani za članak Medicinske specijalnosti na Vikimedijinoj ostavi

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Медицинске_специјалности&oldid=26933909”