Montesori metod
Montesori metod je optimalan način rada sa decom od rođenja do 24. godine. Primenjuje se u jaslama, vrtićima, osnovnim i srednjim školama širom sveta. Zasniva se na prirodnim potencijalima deteta za razvoj, unutrašnjoj motivaciji, aktivnom učenju, povezivanju ideja i sticanju funkcionalnog znanja. Osnivač metoda je italijanska pedagoškinja Marija Montesori (1870—1952) koja se sa saradnicima ceo život bavila proučavanjem razvoja dece.
Nastanak i pravila[uredi | uredi izvor]
Marija Montesori je bila prva žena u Italiji koja je završila studije medicine i posvetila se pitanjima obrazovanja i vaspitanja dece. Prva Dečja kuća otvorena je 1907. godine u siromašnom kvartu San Lorenco u Rimu. Posmatrajući decu, definisala je osnovne zakonitosti razvoja na osnovu kojih je razvila naučni metod obrazovanja u vaspitanja poznat kao Montesori metod. To ju je inspirisalo za svoje celoživotno delo — reformu obrazovanja.
Polazi od potreba malog deteta. Vaspitanje shvata kao slobodu deteta koje može da razvija svoje stvaralačke snage. Prilagođava tempo mogućnostima dece bez zvonjenja, tipa sastanaka i bez kazni. Dala je deci slobodu u prigodnom prostoru tako da je bogat aktivnostima.
Učitelj ne bi trebalo da brani deci iskustva i treba da im pokloni pažnju. Učitelj ka deci gaji poštovanje i trudi se da sa njima kontaktira kao sa odraslim osobama. Nema prava da manipuliše sa decom. Pedagog daje deci slobodnu volju i uporedo savetuje tamo gde je dete neodlučno. Postepeno, dete stvara vlastitu odgovornost.[1]
Montesori metod u obrazovanju[uredi | uredi izvor]
Montesori metod obrazovanja uključuje prirodna interesovanja i aktivnosti dece, a ne formalne nastavne metode. Montesori učionica stavlja naglasak na praktično učenje i razvoj veština iz stvarnog sveta.[2] Naglašava nezavisnost i posmatra decu kao prirodno željnu znanja i sposobnu da započnu učenje u dovoljno podržavajućem i dobro pripremljenom okruženju za učenje. Filozofija koja leži u osnovi može se posmatrati kao da proizilazi iz teorije raspleta. To obeshrabruje neke konvencionalne mere postignuća, kao što su ocene i testovi. [3]
Pravila[uredi | uredi izvor]
Montesori obrazovanje se zasniva na modelu ljudskog razvoja. Ovaj obrazovni stil funkcioniše poštujući dva uverenja:
- da se psihološka samoizgradnja kod dece i odraslih u razvoju odvija kroz interakciju sa okolinom i
- da deca (posebno mlađa od šest godina) imaju urođeni put psihološkog razvoja.
Montesori je verovala da bi deca koja imaju slobodu izbora i slobodnog delovanja u okruženju pripremljenom prema njenom modelu delovala spontano radi optimalnog razvoja.
Iako postoji niz praksi pod nazivom „Montesori“, Udruženje Montessori Internationale (AMI) i Američko Montesori društvo (AMS) navode ove elemente kao suštinske:[4][5]
- učionice mešovitih uzrasta: učionice za decu uzrasta 2 i po ili od 3 do 6 godina su najčešće, ali 0–3, 6–9, 9–12, 12–15 i 15–18 godina postoje takođe,
- odabir aktivnosti učenika u okviru propisanog raspona opcija,
- neprekidni blokovi radnog vremena, idealno tri sata,
- konstruktivistički ili „otkrivajući“ model, u kojem učenici uče koncepte iz rada sa materijalima, a ne putem direktnog uputstva,
- specijalizovani obrazovni materijali su često napravljeni od prirodnih, estetskih materijala kao što je drvo, a ne od plastike,
- promišljeno pripremljeno okruženje u kojem su materijali organizovani po predmetnim oblastima, dostupno je deci i odgovarajuće veličine,
- sloboda, u granicama i
- obučeni nastavnik sa iskustvom u posmatranju dečjih karakteristika, sklonosti, urođenih talenata i sposobnosti.
Montesori obrazovanje podrazumeva slobodnu aktivnost u „pripremljenom okruženju“, što znači obrazovno okruženje prilagođeno osnovnim ljudskim karakteristikama, specifičnim karakteristikama dece različitog uzrasta i individualnim ličnostima svakog deteta.[6]
Funkcija sredine je da pomogne i omogući detetu da razvije samostalnost u svim oblastima u skladu sa svojim unutrašnjim psihološkim direktivama.
Pored toga što nudi pristup Montesori materijalima koji odgovaraju uzrastu dece, okruženje treba da ispoljava sledeće karakteristike:[7]: 263–280
- aranžman koji olakšava kretanje i aktivnost,
- lepota i harmonija, čistoća okoline,
- izgradnja srazmerno detetu i njegovim potrebama,
- ograničenje materijala, tako da je uključen samo materijal koji podržava razvoj deteta,
- red i
- priroda u učionici i van nje.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ admin (2015-05-27). „Resources”. International Bureau of Education (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-10.
- ^ Jones, Stacy. „Computers and Technology in Montessori Schools”. Montessori For Today (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-10.
- ^ „Theories of Learning: 3 Theories | Psychology”. Psychology Discussion - Discuss Anything About Psychology (na jeziku: engleski). 2018-03-31. Pristupljeno 2022-12-10.
- ^ „404”. amshq.org (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-10.
- ^ „AMI School Standards | Association Montessori International / USA”. web.archive.org. 2010-11-04. Arhivirano iz originala 04. 11. 2010. g. Pristupljeno 2022-12-10.
- ^ „Montessori Today: A Comprehensive Approach to Education from Birth to Adulthood - Paula Polk Lillard - Google-kirjat”. web.archive.org. 2014-07-02. Arhivirano iz originala 02. 07. 2014. g. Pristupljeno 2022-12-10.
- ^ Standing, E. M. (E. Mortimer) (1998). Maria Montessori, her life and work. Plume. ISBN 0-452-27989-5. OCLC 924687164.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Hermann Röhrs, MARIA MONTESSORI, UNESCO: International Bureau of Education, vol. XXIV, no. 1/2, Paris, 1994, (89/90). str. 169-183. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. decembar 2017)
