Sricanje slova srpskog jezika
Sricanje slova srpskog jezika ili bekavica je praksa čitanja slova srpske azbuke po svojim imenima, uglavnom u skraćenicama.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Vuk Karadžić je predložio odbacivanje sricanja i usvajanja izgovaranja slova kao glasova kad je napisao Prvi srpski bukvar po povratku iz Lajpciga 1826 godine. Promena je napravljena kako bi se običnim ljudima olakšalo čitanje - sa učenja slova se odmah moglo preći na čitanje.[2][3]
Izgovori slova[uredi | uredi izvor]
| Slovo | Izgovor |
|---|---|
| A | A |
| B | Be |
| V | Ve |
| G | Ge |
| D | De |
| Đ | Đe |
| E | E |
| Ž | Že |
| Z | Ze |
| I | I |
| J | Je |
| K | Ka |
| L | El |
| Lj | Lje |
| M | Em |
| N | En |
| Nj | Nje |
| O | O |
| P | Pe |
| R | Er |
| S | Es |
| T | Te |
| Ć | Će |
| U | U |
| F | Ef |
| H | Ha |
| C | Ce |
| Č | Če |
| Dž | Dže ili Dž |
| Š | Ša ili Š |
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Supurović, Peđa (2022-02-18). „Kako se zovu slova u azbuci (sricanje)”. pedja.supurovic.net. Pristupljeno 2022-07-08.
- ^ Karadžić, Vuk (1827). Prvi srpski bukvar.
- ^ Stojanović, Ljubomir (1924). Život i rad Vuka Stefanovića Karadžića. Beograd. str. 293, 294.