Разговор:Медо Пуцић

Први поднаслов

Jedna od najmarkantnijih ličnosti iz ove srpske porodice je Medo Pucić (12.3.1821-30.6.1882), knez i pjesnik, od oca Marka Pucića i majke Mandalijene Bundicere. Počeo se školovati u Dubrovniku, a licej je završio u Mlecima. Pravo je učio u Padovi i Beču. Još u Mlecima 1841. godine upoznao se sa Kolarom, što je mnogo utjecalo na njegovo srpsko i slavensko osjećanje. Često je putovao po mnogim zemljama Evrope. Njega je 1868. godine pozvalo tadašnje Namjesništvo za vaspitača maloljetnom knezu Milanu u Beogradu, na kojem je polo-žaju ostao do 1874. godine. Poslednjih 10 godina je proveo u Dubrovniku baveći se poezijom, istorijskim studijama i publicistikom. Pucić je djelovao kao pjesnik, naučnik i političar. Počeo je pjevati 1840. godine. Prvi su mu stihovi bili lirski, romantičarski. Njegov se stil sve više pri-bližavao narodnom. Prvo izdato djelo mu nije izvorno: "Slovjanska antologija iz rukopisah dubrovačkih pjesnikah" (1844). Kasnije, 1849. godine, štampao je svoje elegije pod naslovom "Talijanke", zatim "Pjesme" (1862, 1879), "Cvijeta" i dr. Pucić je pisao te stihove na italijanskom i uglavnom je prevodio stihove na taj jezik. Tako je preveo nešto iz Gundulićevog Osmana. Bavio se i istorijom, a posebno istorijom dubrovačke književnosti. Tako je među ostalim napisao raspravu o Ignjatu Đorđiću i biografiju Slavnog dubrovačkog numizmatičara Anselma Banduria (1671-1742). Glavno njegovo istorijsko djelo je iz dubrovačkog arhiva - "pomenici srpski", koje je izdalo Srpsko učeno društvo, (I, 1858, II, 1862), u koje je Pucić ugradio svoj srpski nacionalizam čija osnova je bila staro dubrovačko i dalmatinsko slovinstvo. Kao pjesnik Pucić je cijenjen kao preteča Njegoša i Branka Radičevića.