Ariješki ptičar
| Ariješki ptičar
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Alternativna imena | ||||||
| ||||||
| Zemlja porekla | ||||||
 Francuska
| ||||||
| Klasifikacija i standardi | ||||||
|
Ariješki ptičar (fr. Braque de l'Ariege) je poreklom sa jugozapada Francuske a klasifikovan je kao pointer.[1] Prilagođen je svim vrstama lova, izdržljiv i jednostavan za dresiranje. Srednje je veličine i snažne građe. Dlaka je gusta, sjajna i kratka, mat bele boje sa narandžastim pegama ili šarama.[2] Ovaj pas je poslušan, umiljat, izdržljiv, odan vlasniku i porodici, dobro se slaže sa decom i drugim psima.
Osnovno[uredi | uredi izvor]
- Mužjak
- Visina od 60 do 67 цм
- Težina od 25 do 30 кг
- Ženka
- Visina od 56 do 65 цм
- Težina od 25 do 30 кг
Istorija[uredi | uredi izvor]
Ova pasmina potiče sa Arježa, dela Francuske, odakle je i dobila ime. Nastala je u 19. veku ukrštanjem starih francuskih ptičara sa narandžastim i belim ptičarima južnjačkog porekla, sve sa ciljem da pas postane lakši i okretniji.[3]
Uzgajani kao kontinetalna pasmina pointera, pokazali su se veoma spretni i energični sa odličnim čulom mirisa. Odlični su za lov, te ih lokalni lovci i dalje uzgajaju i koriste. Međutim, pošto su ih samo lovci uzgajali jer su izvorno lovački psi, ova rasa je zamalo nestala tokom Drugog svetskog rata.[1]
Godine 1990, grupa uzgajivača se posvetila njihovom uzgajanju. Posvećeno su radili na oživljavanju pasmine, te je 2006. godine ova rasa priznata od strane UKS. Trenutno, ova pasmina je relativno nepoznata van Francuske i uglavnom se koristi za lov.[1]
Karakteristike psa[uredi | uredi izvor]
Narav[uredi | uredi izvor]
Ovaj pas je poslušan, umiljat, izdržljiv, te poseduje odličan njuh.[4] Odani su vlasniku i porodici, dobro se slažu sa decom i drugim psima, naročito ako su odrasli zajedno. Međutim, preporučuje se držanje psa tamo gde nema drugih malih kućnih ljubimaca.[1]
Opšti izgled[uredi | uredi izvor]
Pas je brakoidnog tipa. Snažne građe, energičnog izgleda, ali bez suvišne težine. Njegova bela dkala je ispegana bledonarandžastim flekama ili ponekad kestenjasto prošarana, povezana sa njegovom veličinom čini ga elegantnim i otmenim. Uši su tanke duge, nisu priljubljene uz glavu.[3]
Nega i zdravlje[uredi | uredi izvor]
Ova pasmina je puna energije i potrebno joj je dosta svakodnevne aktivnosti. Energične šetnje i džogiranje najmanje sat vremena, po mogućnosti dva puta dnevno. Potrebno im je mnogo prostora za trčanje i igranje. Stoga se preporučuje da vlasnici imaju veliko, ograđeno dvorište.[1] Potrebno im je i četkanje dlake, kao i redovno čišćenje dugačkih ušiju, koje su sklone infekcijama i bakterijama.[4]
Ovo je generalno zdrava pasmina, a najčešći zdravstveni problemi su displazija kuka, hipotireodizam, iščašenje kolena, infekcije ušiju.[4][5]
Životni vek ove pasmine je od 10 do 15 godina.[6]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d „Ariješki ptičar”. Sve o pasminama (na jeziku: engleski). 2017-10-04. Pristupljeno 2020-08-22.
- ^ „Ariješki ptičar - osnovno”. Rojal kanin. Pristupljeno 2020-08-22.
- ^ a b „Ariješki ptičar - standard”. Kinološki savez Republike Srbije (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2020-08-22.
- ^ a b v „Ariješki ptičar - informacije”. Mezimci. Pristupljeno 2020-08-22.
- ^ „Sve o ariješkim ptičarima”. Dog lajm (na jeziku: engleski). 2019-10-28. Pristupljeno 2020-08-22.
- ^ „Životni vek ariješkog ptičara”. Životni vek životinja (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2020-08-22.