Korisnik:2000 silni/pesak

                                                  == ISTORIJA ==

Istorija ili povest je društvena i humanistička nauka koja se bavi proučavanjem ljudske prošlosti. Čovek koji istražuje ljudsku istoriju je istoričar. Istorija je dobila ime po grčkoj reči historija što je značilo znanje stečeno raspitivanjem i slušanjem. Pojam historija kasnije su proširili na poznavanje prošlih događaja i, na kraju, na izlaganje zbivanja iz prošlosti. U ovom značenju reč historija prvi put srećemo kod Herodota iz Halikarnasa, koji se smatra „ocem istorije“. Zadatak istorije kao nauke jeste da na osnovu pouzdanih dokaza, do kojih se dolazi proučavanjem istorijskih izvora, tačno opiše i objasni razvoj ljudskog društva u prošlosti. Istorija treba da odgovori na pitanja: šta, gde, kada, kako i zašto.

                                                    Праисторија

Praistorija ili preistorija nije predmet proučavanja istoričara, već se njome bavi arheologija. Praistorija je period do pojave pisma. Datum koji označava kraj praistorije, dan kada su pisani izvori postali korisni akademski izvori, varira od regiona do regiona. U Egiptu je uglavnom prihvaćeno da se praistorija završava oko 3200. p. n. e. dok je kraj praistorije na Novoj Gvineji oko 1900.

                                                    Istorija Huna

Huni su bili varvarski narod tursko-tatarskog porekla. Živeli su u azijskoj unutrašnjosti životom stepskih konjanika, u čvrstom vojničkom uređenju. Još od prastarih vremena igrali su značajnu ulogu u azijskom svetu. Pokorivši mnoga druga obližnja mongolska plemena, Huni su osnovali u kineskom susedstvu ogromnu i silnu državu. Odatle su vekovima navaljivali na Kineze, koji su protiv njih podigli i čuveni kineski zid (oko 200. p. n. e.), ali je Kina ipak uspela da razori Hunsko carstvo. Od tada su se mase Huna ili pokorile Kini, ili, u velikim masama, odselile iz kineskog dometa. Uskoro nakon toga se pominju i tursko-tatarski stepski Huni, na srednjoj Volgi, ali se ne zna sigurno, jesu li oni istovetni sa Hunima, odseljenim iz susedstva Kine. Od tih Huna odvojio se jedan veliki deo (zapadni Huni), koji je zašao dublje u evropsku unutrašnjost, u drugoj polovini 4 veka. Spuštajući se najpre na Kaspijsko jezero i prema Kavkazu, zapadni Huni su pregazili kavkaske Alane, pokorili na Crnom moru germanske istočne Gote, najurili, iz Besarabije i Rumunije, preko Dunava na rimski Balkan, zapadne Gote (375), i izazvali time epohalne događaje u evropskoj istoriji.

                                             Изглед и особине

Huni su bili zdepasti, jakih udova i debelih vratova, užasno ružni, da ih je jedan pisac opisao kao dvonožne životinje. Žive od korenja divljih biljaka i polusirovog mesa svake vrste, koje malo zagreju držeći ga između svojih nogu i konjskih leđa. Nikad ne traže zaklon u kućama, jer smatraju da nisu bezbedni dok borave pod krovom . Oni se lutajući po planinama i šumama, od rođenja navikavaju da podnose hladnoću, glad i žeđ. Oblače se u odeću od lana ili sastavljenih koža poljskog pacova. Kad jednom navuku košulju, ne skidaju i ne menjaju je pre nego što se sama, od duge upotrebe, ne raspadne u dronjke. Glave pokrivaju šiljatim šubarama, dlakave noge štite kozjim kožama. Oni su gotovo srasli uz svoje konje. Na tim konjima, bilo danju bilo noću, trguju, jedu, piju, spavaju oslonjeni uz tanki vrat životinje. Niko od njih ne ore, niti se prihvata ručice pluga. Niko od njih, ako ga pitaju, ne ume da odgovori odakle je, gde je rođen, odgajan...

                                                Istorija Franacke drzave

Franci su germanski narod, koji se sastojao od nekoliko germanskih plemena. Franci su prvo germansko pleme koje se stalno nastanjuje na području Rimskog carstva. Došli su na područje Rimskog carstva iz sadašnje središnje Nemačke i južne Holandije i naselili su severnu Galiju, gde su prihvaćeni od Rimljana kao federati. Tu uspostavljaju državu Franačku, koja pokriva većinu današnje Francuske, Belgije i Holandije i zapadnih područja Nemačke. Time su Franci stvorili istorijsko jezgro i moderne Francuske, Nemačke, Holandije i Belgije. Prelaz franačkog kralja Hlodoveha na nikejsko, a ne arijansko, hrišćanstvo pri kraju 5. veka predstavlja jedan od ključnih događaja u istoriji Evrope. Franačka je pod Merovinzima bila izložena cepanju i dinastičkim borbama, jer su Franci delili i kraljevstvo na sve sinove, kao što su inače delili privatno vlasništvo. To je bilo jedno kraljevstvo sa dosta podkraljevstava. Franačkom su vladale dve dinastije kraljeva: Merovinzi Karolinzi. U početku je postojala glavna podela među Francima: Salijski Franci, gde salijski znači slani, tj oni kraj mora Ripuarijski Franci, tj oni koji žive kraj rijeke Ta podela je imala svoj značaj do 9. veka po tome što su postojali različiti pravni sistemi za svaku od grupa Franaka.

                                                   Оснивање

Rimski car Julijan Otpadnik ponovo je tokom 355-358 smirio Franke u području Rajne. Rim je dodelio Francima veliki deo Galijske Belgije. Od toga trenutka Franci su postali federati tj saveznici Rimskog carstva. Dozvoljeno im je naseljavanje na području carstva uz određene obaveze prema carstvu. Područje gde su se najpre naselili odgovara današnjoj Flandriji i Holandiji južno od Rajne. Holandski jezik koji tu danas postoji je direktan naslednik franačkog jezika. Od toga područja Franci su se počeli širiti i na kraju su zauzimali većinu Galije severno od Loare i istočno od Vizigotske Akvitanije. Franci su u početku branili granice Rimskog carstva kao saveznici. Tako su se tokom velike invazije istočno-germanskih plemena 406. borili protiv napadača. Glavni invazioni varvarski napad je prošao ipak ispod doline Loare. U području Soasona i Pariza rimska vlast je postojala sve do 486., zahvaljujući savezništvu sa Francima.

                                                           Карло Велики

Posle smrti Pipina Malog 768. dva njegova sina Karlo i Karloman su podelili Franačku. Među njima je bilo neslaganja, ali Karloman je umro 771., tako da celo kraljevstvo ostaje u rukama Karla Velikog. Karlo Veliki uspostavlja balans vlasti između papa i careva. Od 772. pa nadalje Karlo Veliki je osvajao Saksoniju, koja postaje deo Franačke. Od sredine 8. veka brojni franački misionari su pokrštavali po Saksoniji dolazeći u sukob sa Saksoncima. U Saksoniji je Karlo Veliki izvodio vojne operacije i kad bi Saksonci tražili pregovore od njih je zahtevano da se pokrste, tj. da prime hrišćanstvo. Saksonski vođa pobune Vidukind prihvata 785. da se pokrsti. Još je bilo vođa koje su nastavile i nakon toga da se bore. Posle Karlove pobede nad Saksoncima 787. hiljade Saksonskih pagana je pobijeno. Posle još nekoliko pobuna Saksonci su konačno poraženi 804. Tako se Franačka raširila do reke Labe. Da bi lakše pokrštavao Saksonce Karlo Veliki osniva nekoliko biskupija: Bremen, Minster, Paderborn i Osnabrik. U isto vreme Karlo Veliki je porazio Lombarde i osvojio je severnu Italiju. Pri tome je ponovio da papstvo ima franačku zaštitu. Bavarski vojvoda Tasilo se 788. pobunio protiv Karla Velikog. Posle razbijanja pobune Bavarska postaje deo Franačke. Do 796. Karlo je raširio svoje kraljevstvo do Austrije i delova današnje Hrvatske. U Španiji Franačka se prostirala do reke Ebro. Na Božić 25. decembra 800. papa je krunisao Karla Velikog kao cara Svetog Rimskog carstva. Ta ceremonija je Karlu Velikom formalno priznala nasledstvo nad Zapadnim rimskim carstvom. Vizantija se sa time nije slagala, jer su pape politički autoritet da to rade zasnivale na falsifikovanom dokumentu. Karlo Veliki je ipak sebe češće zvao "kralj Franaka i Lombarda". Vizantija je tek 812. priznala Karla Velikog kao cara, ali je samo vizantijski car smatran za rimskog.