Нацрт:Žitije sveštenomučenika Andreja Simeonoviča Zimina

Žitije sveštenomučenika Andreja Simeonoviča Zimina
Lični podaci
Puno ime	Andrej Zimin
Datum rođenja	14. (27.) avgusta 1872. godine.
Mesto rođenja	Primorski kraj, Ruska imperija,
Datum smrti	18. januar 1920. (47 godina)
Mesto smrti	Primorski kraj, Černigovka,
Religija	pravoslavni
Svetovni podaci
Kanonizacija	od strane 4. aprila 2019. godine Sveti Sinod Ruske pravoslavne crkve
Obeležja	Ima sledeće nagrade: Kamilavka, gramata Svetog Sinoda, naprsni krstić, srebrna medalja „U znak sećanja na 25-godišnjicu crkveno-parohijskih škola“, orden Svete Ane, orden Svete Ane 2. Stepena

Biografija

Protojerej Andrej Zimin rođen je u zabakalskoj kozačkoj porodici 14. (27.) avgusta 1872. godine. Godine 1894. završio je Blagoveštensku bogosloviju. Žena mu je Lidija Aleksandrovna (r. 1876), ćerka blagoveštenskog trgovca Aleksandra Šumarova.

Posle završetka bogoslovije, služio je kao psalmopojac. Sredinom septembra 1894. godine, episkop Kamčatski, Kurilski i Blagoveštenski Makarije (Darski) rukopoložio ga je u čin sveštenika, nakon čega je A. Zimin služio u Blagoveštenskom sabornom hramu.

Ubrzo nakon toga, otac Andrej je postao katiheta i počeo da drži mnoge propovedi i pouke svojim parohijanima. Kao rezultat, postalo je jasno da otac Andrej poseduje pedagoške talente. Zbog toga je imenovan za učitelja veronauke u jednoklasnoj crkveno-parohijskoj školi pri saboru. Takođe, bavio se pedagoškim radom u Prvoj narodnoj školi u Blagoveštensku i u troklasnoj gradskoj školi.

U septembru 1896. godine imenovan je za sekretara, voditelja poslova i blagajnika Blagoveštenskog odeljenja parohijskog školskog saveta. Ovo pokazuje revnost u radu ovog sveštenika. Bio je član „Bratstva Presvete Bogorodice u Blagoveštensku“, a od 18. septembra 1899. godine kandidat u upravnom odboru Blagoveštenske duhovne seminarije. Godine 1895. nagrađen je arhiepiskopskom gramatom za pripremu biblioteke Blagoveštenskog sabornog hrama.

20. decembra 1898. godine otac Andrej je nagrađen ljubičastom skufijom, zbog revnosne i korisne službe; 1900. godine dobio je spomen Bibliju od Svetog Sinoda. Dobio je srebrnu medalju Aleksandrovske lente, koja je ustanovljena 1896. godine „U znak sećanja na vladavinu cara Aleksandra III“. Tako je delatnost oca Andreja Zimina visoko ocenjena u Eparhiji Blagoveštenska.

Promena mesta bogosluženja oca Andreja Zimina bila je povezana sa osnivanjem Vladivostokske eparhije 1899. godine, kada je počelo široko rasprostranjeno građenje crkava i otvaranje novih parohija. Otac Andrej se preselio u Usurijski kraj 1900. godine kao starešina crkve Rođenja Bogorodice u selu Černigovka, jedne od najznačajnijih parohija u regionu. Černigovka je jedno od najvećih sela u regionu, smešteno u uslovima blage klime i plodnog zemljišta.

Život u Černigovki

Sveti Andrej Zimin protojerej

Po dolasku u Černigovku, on je odmah pristupio uređenju nove crkve i pozvao parohijane da učestvuju u uređenju hrama.

Sveštenik Andrej Zimin je s velikim zalaganjem radio na uređenju hrama, kao i pre toga u Blagoveštensku. Sa entuzijazmom se posvetio razvoju narodnog obrazovanja: nekoliko meseci nakon dolaska u Černigovku, otvorio je crkveno-parohijsku školu u staroj zgradi crkve u selu. Nakon toga, bavio se izgradnjom nove škole pod pokroviteljstvom ministarstva narodnog prosvete.

Pod rukovodstvom oca Andreja do 1917. godine u Černigovki je seosko društvo izgradilo četvororazrednu kamenu školu sa jednospratnom zgradu od cigle za jednorazrednu ministarsku školu. Posmatrači iz Vladivostokske eparhije u svojim izveštajima su više puta isticali da je obrazovni proces u Černigovskoj školi bio uzoran.

Otac Andrej se nije brinuo samo o svojoj crkvenoj parohiji. Njegova glavna briga bila je izgradnja novih crkava i crkveno-parohijskih škola na teritoriji koja je bila pod njegovom upravom u VI blagočiniju. Ovu teritoriju je vodio otac Andrej, po imenovanju episkopa Vladivostokskog i Kamčatskog Evsevija (Nikolskog).

Kada je 1900. godine otac Andrej došao u Černigovsku parohiju, u njoj su postojale crkve u pet sela — Voznesenka, Dmitrijevka, Monastыriщe, Černigovka i Halkidon. Broj crkava u Černigovskoj parohiji je udvostručen, odnosno, izgrađeno je pet novih crkava: u selu Altinovka — 1904. godine, u selu Vasjanovka — 1909. godine, u selu Melkuševka — 1909. godine, u selu Sivakovka — 1909. godine i u selu Vadimovka — 1910. godine.

Tokom izgradnje crkava u Altinovki i Sivakovki, pod predsedništvom oca A. Zimina, 19. decembra 1902. godine u selu Pavlovka je osvećena crkveno-parohijska škola.

Društveni život

Da bi ojačao hrišćanski duh i pobožnost dece, otac Andrej je organizovao redovna poklonička putovanja učenika crkveno-parohijske škole u Sveto-Trojicki Nikolajevski muški manastir, koji se nalazi 120 km od Černigovke. U isto vreme, on je nadahnuto i detaljno pisao o događajima u parohiji i školi u „Vladivostokskim eparhijskim novinama“.

Sveštenik Zimin je periodično objavljivao u eparhijskom biltenu svoje propovedi sa poukama, gde je objašnjavao značenja nedeljnih i jevanđelskih čitanja na Gospodnji dan i praznike, govorio o životu svetih koji su poštovani od strane ruskog naroda, razmišljao o savremenim pojavama u duhovnom životu ljudi.

Posebno je isticao da treba živeti u pobožnosti i molitvi po pravoslavnim običajima. „Šta god da se desi, na primer bolest, nesreća, ne treba klonuti duhom. Treba istrajno podnositi teškoće,“ — poučavao je otac Andrej.

Sveštenik Zimin nije oklevao da podseća ljude na negativne i ružne pojave u postupcima parohijana, poput pijanstva, abortusa, zaboravljanja duhovnog života. Sa pastirskom brigom molio je parohijane da se pokaju i isprave svoj život, kako bi, u skladu sa svojim delima, ljudi stekli „Svetost“ i na kraju dobili „Večni život“, odnosno — Carstvo nebesko.

Ikona sveštenomučenika protojereja Andreja Zimina

Otac Andrej nije ostao ravnodušan prema diskusijama među nekim predstavnicima eparhijskog sveštenstva o crkvenoj reformi i novim tradicijama u duhu „obnovljenja“: kao zamenik predsednika 8. eparhijskog sabora sveštenstva 1913. godine, predlagao je da se poveća verska revnost parohijana. Zalagao se protiv korišćenja molitvi na savremenom ruskom jeziku tokom bogosluženja.

Revnost oca Andreja za crkveno prosvećivanje pokazala se i u njegovom radu kao člana „Usurijskog pravoslavnog bratstva“, Vladivostokskog odeljenja Pravoslavnog misionarskog društva. Takođe, 1914. godine, u vezi sa delatnošću oca Andreja u Černigovki i Altinovki, osnovana su bratstva trezvenosti.

Kako su se sećali starosedeoci Černigovke, otac Andrej bio je veoma odzivan i velikodušan, trudio se da pomogne ne samo žiteljima Černigovske parohije, već i onima koji su bili u potrebi. Kao staratelj Černigovskog poljoprivrednog udruženja, koje je okupljalo 70 seljaka, takođe je doprineo infrastrukturi svog kraja. Udruženje je imalo svoju biblioteku, organizovalo predavanja o ratarstvu, voćarstvu, povrtarstvu, zemljoradnji i pčelarstvu, uvodili su se novi, najsavremeniji metodi vođenja poljoprivrede.

Sve navedeno govori da život i delatnost oca Andreja predstavljaju primer službe Bogu, crkvi i narodu.

Događaji nakon revolucije

Oktobarska revolucija 1917. godine i događaji koji su usledili nakon građanskog rata neočekivano su promenili život u Rusiji i Pravoslavnoj Crkvi. Među prvim boljševičkim dekretima bio je Dekret SNK od 23. januara 1918. godine o odvajanju crkve od države i škola od crkava. Ovaj ukaz postao je osnova za represije protiv vernika, koje su kasnije prerasle u otvorene progone i fizičko uništenje sveštenstva.

U Primorskom kraju situacija je bila složena i teška: nakon svrgavanja crvene sovjetske vlasti 1918. godine uz učešće Čehoslovačkog legiona u Vladivostoku i drugim naseljenim mestima koja se nalaze duž železničke pruge, obnovljen je rad parohijskih saveta, eparhija i parohija. Međutim, tako se nije dešavalo na celom Dalekom istoku.

U periodu od 1918. do 1922. godine u Tajgi Primorskog kraja delovali su boljševički partizanski odredi, koji su sprovodili niz mera za sprovođenje ukaza SNK o odvajanju crkve od države u Dalekoistočnoj republici. Seoskim sveštenicima je pretilo ako su nastavljali da služe u crkvi i uče decu „Zakonu Božijem“. Neke su hapsili, uzimali za taoce i pretili partizanima, koji su ih ubeđivali da se odreknu svešteničkog čina i zahtevali otkup.

Nešto slično dogodilo se i sa ocem Andrejem: u junu 1919. godine partizani su oduzeli od žitelja Černigovke 2000 funti brašna, 16 konja i drugu imovinu i, navodno kao taoca, odveli nastojatelja hrama sa sobom u tajgu. Međutim, držali su ga u zarobljeništvu oko mesec dana, i u julu iste godine su ga pustili kući, nakon što su ga podvrgli nizu poniženja i uvreda.

Rasprava nad prezviterom Andrejem

Savet Eparhije istražio je incident, u kojem je otac Andrej bio uhapšen od strane boljševika i zatvoren. Ništa nedostojno u delatnosti sveštenika Zimina nije bilo otkriveno, i on je nastavio da služi u Černigovskom hramu i da drži časove sa decom u školi.

Međutim, 18. januara 1920. godine, uoči praznika Sretenja Gospodnjeg, naoružani ljudi upali su u njegov dom unutar crkvene ograde i svirepo mučili njegovu porodicu, a zatim streljali njegovu ženu i četiri kćeri. Zločinci su oborili pretučenog sveštenika na pod, stavili mu na grudi skinuta vrata, stali na njih i zgnječili oca Andreja.

Otac Andrej se pripremao za mučeničku smrt. Kako je svedočio njegov rođak, sveštenik Jovan Konopljov, nedugo pre smrti imao je san u kome mu je bio pokazan kraj njegovih budućih stradanja. Videvši san, sveštenik je opisao viđeno i predao pismo ocu Jovanu, sa dozvolom da otvori koverat nakon smrti oca Andreja.

Tela preminulog nastojatelja, oca Andreja, i njegove porodice (žene Lidije, tašte Domnike i četiri kćeri) bila su sahranjena na opštem groblju kod crkve u Černigovki u skladu sa crkvenim činom.

25. februara 1920. godine, nakon opela i liturgije u katedralnom hramu Uspenja Presvete Bogorodice u Vladivostoku, održana je saborna panihida za mučenički nastradalog oca Andreja i njegovu porodicu.

Tačno mesto sahranjivanja ubijenog nastojatelja i njegove porodice ostaje nepoznato, ali parohijani su postavili spomen-krst pored hrama, a hodočasnici služe moleban.

Nagrade

Godine 1902. nagrađen je kamilavkom. Godine 1904. dobio je blagoslovenu gramatu Svetog Sinoda, a 1907. napersni krst. Za dvanaestogodišnji prosvetni rad nagrađen je srebrnom medaljom „U spomen 25-godišnjice crkveno-parohijskih škola“.

Godine 1913. za dvanaestogodišnju službu na položaju upravnika VI okruga Vladivostokske eparhije, po predlogu Sinodalnog sabora, oca Andreja nagradio je car Nikolaj II ordenom Svete Ane III stepena. Istog godine, 23. maja, ocu Andreju je dodeljen čin protojereja. Godine 1916. dobio je orden Svete Ane II stepena za izvanredno usrdnu službu i značajne napore tokom rata.

Kanonizacija

4. aprila 2019. godine Sveti Sinod Ruske Pravoslavne Crkve izdao je odluku o uključivanju protojereja Andreja Zimina u Sabor novomučenika i ispovednika Crkve Ruske sa blagoslovom za pisanje ikone. Svečano proslavljenje sveštenomučenika Andreja održano je 14. septembra 2019. godine nakon sabornog služenja Božanske liturgije u hramu Rođenja Bogorodice u selu Černigovka.