Ulica Danila Kiša (Beograd)
  Ulica
DANILA KIŠA | |
|---|---|
  | |
| Opština | Vračar |
| Početak | Vojislava Ilića |
| Dužina | 117 m |
| Širina | 10 m |
| Stvorena | nepoznato |
| Nazvana | 1991 |
 | |
 
| |
Ulica Danila Kiša nalazi se na Vračaru, u Beogradu, nastavlja se na Ulicu Vojislava Ilića i seče Ulicu Nikole Stefanovića.
Ime ulice[uredi | uredi izvor]
Ulica nosi po književniku Danilu Kišu, koji se rodio 22. februara 1935. godine u Subotici. Rano detinjstvo, od 1937. do 1942. godine, Kiš je proveo sa roditeljima i starijom sestrom Danicom u Novom Sadu, gde je završio prvi razred osnovne škole, da bi se nakon 1942. godine i novosadskog pokolja vojvođanskih Srba i Jevreja, preselio u zapadnu Mađarsku, u rodni kraj svoga oca, gde je završio osnovnu školu i prva dva razreda gimnazije. Pošto mu je otac 1944. godine iz geta u Zalaegerskegu 1944. godine prebačen u Aušvic iz kojeg se nije vratio, posredstvom Crvenog krsta, Kiš je zajedno sa sestrom i majkom repatriran na Cetinje 1947. Na Cetinju Kiš je polagao prijemni za Likovnu školu i bio primljen, učio violinu u Državnoj muzičkoj školi, pisao pesme i završio gimnaziju. Prvu svoju pesmu, napisanu povodom majčine smrti, „Oproštaj s majkom”, Kiš je objavio u časopisu „Omladinski pokret” 1. aprila 1953. godine. Tokom studija nastavio je da piše i objavljuje razne eseje, pesme i pripovetke, kao i prevode sa mađarskog, ruskog i francuskog jezika. U stvaralaštvu ovog književnika vremenom se izdvojilo puno značajnih naslova. „Mansarda”, „Psalam 44”, „Bašta, pepeo”, „Rani jadi”, „Grobnica za Borisa Davidoviča” samo su neki od njih. Poslednje godine života Kiš je, kao lektor za srpski jezik, proveo u Parizu na Univerzitetu u Bordou. U Parizu je preminuo 15. oktobra 1989. godine.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Ulica Danila Kiša, jedna je od mlađih beogradskih uličica. Postoji od 1991. godine, od kada nosi ime našeg velikog književnika.[2]
Susedne ulice[uredi | uredi izvor]
- Ulica Nikole Stefanovića
- Ulica Velimira Teodorovića[3]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Davidović, Radivoje (2010). Od Daviča do Čelebonovića: ulice beogradskih Jevreja. Beograd: Čigoja.
- ^ Ulice i trgovi Beograda, knj. 1, A-M. Beograd: Biblioteka grada Beograda. 2004. str. 192.
- ^ „Plan plus”. Pristupljeno 09. 12. 2021.