Luksemburški kompromis

Luksemburški kompromis, koji je postignut 1966. godine, priveo je kraju krizu „prazne stolice“, koju je proizvela Francuska 1965. godine odbijajući da učestvuje u radu vijeća tadašnje Evropske ekonomske zajednice. Kompromisom je predviđeno da će u slučaju odluka koje se donose većinom glasova na prijedlog Evropske komisije, a ako su u pitanju važni interesi jednog ili više partnera, članovi Vijeća EU dati sve od sebe da se u razumnom roku dođu do rješenja koje će moći usvojiti svi članovi Vijeća EU, poštujući međusobne i interese Zajednice. U suštini, ovim kompromisom propisano je jednoglasno donošenje odluka te ostavljena mogućnost veta kada su u pitanju vitalni interesi neke od država članica. Luksemburški kompromis je i danas na snazi. Međutim, kompromis nije spriječio Vijeće EU da u skladu s Ugovorom o Evropskoj zajednici donosi odluke kvalifikovanom većinom. Štaviše, glasanje kvalifikovanom većinom tokom godina postupno je šireno na sve više oblasti i postalo je uobičajen postupak donošenja odluka, dok se jednoglasnost primjenjuje samo u određenim oblastima.