Портал:Medicina/Izabrani članak april 2011.
Radijaciona bolest, radijacioni sindrom je skup znakova i simptoma koji se javljaju; u akutnom obliku u toku šestonedeljnog perioda posle izlaganja zračenju većem od 0,7 Gy (apsorbovano zračenje) u kratkom vremenskom periodu, nekoliko sati do 1-2 dana, i hroničnom obliku kao posledica kumulativnog efekta malih doza na dva i više radiosenzitivnih tkiva kroz duži vremenski period (najmanje pet godina), bez obzira da li se radi o spoljašnjem ili unutrašnjem zračenju. Smrt nakon zračenja može nastati i bez prethodnog razvoja sindroma bolesti ako je doza zračenja preko 10.000 rema, jer trenutno oštećuje centralni nervni sistem, disanje, cirkulaciju itd.
Prema načinu nastanka radijaciona bolest može biti zadesna (nastala u toku proizvodnje, primene, istraživanja, manipulacije ili lečenja radioktivnim materijalom) ili namerna (nakon primene radioktivnog oružja u ratnim ili terorističkim dejstvima). Na osnovu težine kliničke slike i posledica po zdravlje ozračenih ljudi bolest se deli na akutnu i hroničnu radijacionu bolest (sindrom).
Svaki stanovnik na zemlji izložen je prirodnom ili „pozadinskom“ zračenju i godišnje primi količinu do 3 mSv, (ne računajući medicinske preglede i radioterapiju), a osobe profesionalno izložene zračenju (oni koji se bave zaštitom od zračenja, rendgenolozi, invazivni dijagnostičari, zaposleni u nuklearnim elektranama...), godišnja ne bi trebale da prime dozu zračenja veću od 20 mSv (..."mora se nastojati da ta doza bude značajno niža"). Radijacija se svakodnevno akumulira u telu, ali telo se svakodnevno regeneriše pa izlaganje ovoj vrsti radijacije nije opasno. No kada je telo izloženo visokoj dozi radijacije u kratkom vremenskom periodu, procesi regeneracije ne mogu sanirati štetu i nastaje radijaciona bolest.