Pravo na uzdržavanje od informacija u zdravstvu
Pravo na uzdržavanje od informacija u zdravstvu spada u grupu ograničenih prava, koje se u medicinskoj etici i medicinskom pravu primenjuje samo u veoma malom broju situacija.[1]
Opšte informacije[uredi | uredi izvor]
Situacije u kojima lekar može primeniti ovo pravo su:
- Ako lekar proceni da pacijentovo fizičko ili psihičko zdravlje može ozbiljno biti ugroženo davanjem informacija.
- Ukoliko pacijent da pravo lekaru da sam donosi odluke ili ne želi da primi ponuđenu informaciju. Međutim čak i u tim slučajevima lekar je dužan da pacijentu da osnovne informacije o bolesti i predloženim intervencijom.
- U urgentnim stanjima pacijenta, kada je intervenciju potrebna hitno obaviti, i ne može se pružiti informacija pacijentu, zbog ograničenog vremena potrebno za delovanje u svrhu spasavanja ljudskog života ili sprečavanjaa ozbiljnih povreda.[2]
Suprotstavljeni stavovi[uredi | uredi izvor]
Zagovornici doslednog poštovanja principa informisane saglasnosti, navode da je to i etički i pravno zasnovana obaveza lekara, i da on nema pravo da je pacijentu uskrati. Kao argumenta za ovu tvrdnju zagovornici uskraćivanja ovog prava navode npr. ove teze:[3]
- Da se pacijentovo pravo na samoodređenje u odnosu na svoje telo ne sme žrtvovati nikakvih medicinskim ciljevima.
- Da načelo čestitosti mora da vlada u odnosu između lekara i pacijenta, a ono zahteva, između ostalog, obostrano iznošenje pune istine.
- Da istraživanja pokazuju da su štete od potpunog informisanja predimenzionirane od lekara, a da su koristi veće.
- Da je saradnja pacijenta u lečenju bolja, da se bol i patnja lakše podnose i da je oporavak posle operacije brži.
- Da najrazornije na čoveka deluje strah od nepoznatog, od onoga što se samo pretpostavlja.
- Da lekari često izbegavaju saopštiti istinu pacijentu koji boluje od teške i neizlečive bolesti, zato što sami nisu u stanju suočiti se sa smrću.
- Da skrivanje istine od pacijenta onemogućava njegovo razumno odlučivanje o onome što je njegovo neprikosnoveno pravo.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Čizmić, J., Pravo pacijenata na obaviještenost, s posebnim osvrtom na zaštitu tajnosti podataka o zdravstvenom stanju pacijenta, u: Zb. Prav. fak. Sveuč. Rij. (2008), 1-50.
- ^ Breen K, Plueckhahn V, Cordner S. Ethics, Law & Medical Practice. Allen & Anwin St Leonards. Australia,1997.
- ^ Milovanović PD. Medicinska etika. RO za grafičku i izdavačku djelatnost “Zaječar”. Zaječar, 1980.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Code of Ethics for nurses in Australia. Australian Nursing Council. Cambera, 1993.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
.
 | Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |
