Jevrejski ustanak protiv Iraklija

Jevrejski ustanak protiv Iraklija je termin koji se odnosi na ustanak palestinskih i drugih levantinskih Jevreja protiv vlasti vizantijskog cara Ikraklija koji je trajao od oko 613. do oko 625/628. odnosno učešće Jevreja na strani Persijanaca u velikom vizantijsko-persijskom ratu od 602. do 628. O tim događajima postoje relativno oskudni podaci, uglavnom iz vizantijskih izvora. Prema njima, nakon pobede nad Vizantijcima u bici kod Antiohije 613. persijski kralj Hozroje II je stupio u savez sa Jevrejima preko mesopotamskog jevrejskog vođe Nehemija ben Hušiela a zatim je vojskovođu Šahrabaraza poslao u Palestinu, gde je pomoć persijskim trupama pružio jevrejski vođa Benjamin od Tiberijade. Uz Benjaminovu pomoć je Šahrabaraz 614. zauzeo Jerusalim; Hozroje je potom prepustio Nehemiji i Benjaminu da vladaju Palestinom kao persijski vazali. Njih dvojica su organizovali jevrejsku vlast i čak započeli da kuju planove kako bi obnovili srušeni Jerusalemski Hram; s druge strane je nova vlast izazvala otpor palestinskih hrišćana, koji su podigli ustanak u kome je Nehemija ubijen. Jevrejski entitet je prestao da postoji kada su se između 625. i 628. u Palestinu vratile vizantijske trupe; Benjamin je tada promienio stranu, pa je, prema nekim navodima, čak pratio Iraklija u njegovom trijumfalnom ulasku u Jerusalem. Iraklije je Jevreje na svoju stranu privukao obećanjem amnestije, ali ga je potom prekršio pod pritiskom ogorčenih hrišćana koji su na svojoj koži osetili gnev pobunjenika, zato su palestinski Jevreji godine 629. masakrirani ili primio hrišćanstvo.

Vidi još

• Rimsko-jevrejski ratovi

Izvori

• Katz, Shmuel. Battleground (1974). str. 97.
• The Persian conquest of Jerusalem in 614 compared with Islamic conquest of 638 .