Википедија:Stilski priručnik/Osnove pravopisa srpskog jezika/Ćirilica i latinica

Osnove srpskog pravopisa

„

Osnov savremene evropske pismenosti čine tri pisma — grčko, latinsko ili latiničko (latinica) i ćirilsko ili ćiriličko (ćirilica). Ćirilica je, po važnosti, prvo i osnovno srpsko pismo, od sedamdesetih godina XX veka zapostavljena, marginalizovana i zapuštena, od potiskivanja u službenoj i javnoj upotrebi do umetničke stagnacije. Ona u srpskoj tradiciji ima i neospornu simboličku funkciju i zato je opravdana njena favorizacija u službenoj, javnoj, prosvetnoj i kulturnoj delatnosti.^[1] Noviji kulturnoistorijski i politički razvoj, vezan pre svega za skoro jednoipovekovno srpsko-hrvatsko jezičko zajedništvo (sedamdesetak godina i državno), iz kojeg je nastalo bogato srpsko nasleđe pisano odnosno štampano latinicom (naravno, delom i starije od tog perioda), potom savremene potrebe kulture i nauke i komunikacije (s dominacijom latiničkih kultura) — učinili su da sigurno vladanje latinicom i u pisanju srpskim jezikom postane naša svakodnevna potreba. Takav, istina redak, suživot dvaju pisama, za nas s jedino prihvatljivim redosledom savladavanja i prioritetom upotrebe — ćirilica pa latinica, verujemo, ne može biti štetan po srpsku kulturu sve dotle dok ćirilica ne bi zaista bila egzistencijalno ugrožena.

”

— Izdvojeno iz Pravopisa srpskoga jezika, Matica srpska, Novi Sad, 2016. (Pismo, str. 15)

Napomene[uredi | uredi izvor]

^ Čl. 10 Ustava Srbije glasi: U Republici Srbiji u službenoj upotrebi su srpski jezik i ćiriličko pismo. Službena upotreba drugih jezika i pisama uređuje se zakonom na osnovu Ustava.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Vikipedija:Alatke/Spoljašnje alatke

[1] Čl. 10 Ustava Srbije glasi: U Republici Srbiji u službenoj upotrebi su srpski jezik i ćiriličko pismo. Službena upotreba drugih jezika i pisama uređuje se zakonom na osnovu Ustava.

[1]