Zlatni otac i Majka zore (mađarska mitologija)
Zlatni otac i Majka zore (mađ. Arany Atya és Hajnal Anyácska) su glavni bog i glavna boginja u mađarskoj mitologiji.
Nema još nigde zemlje, nego u neizmernim visinama, gore u svojoj zlatnoj kući, sedi veliki otac nebeski na svom zlatnom prestolu.[1] On je drevni, sedokosi i belobradi Bog večnosti. Njegove crne haljine krase hiljade svetlucavih zvezda. Uz njega je njegova supruga, Velika Nebeska Majka, čije bele haljine takođe sijaju hiljadama zvezda. Ona predstavlja drevnu supstancu iz koje je sve stvoreno. Zajedno su postojali od bezvremenosti i ostaće kroz svu večnost koja dolazi.
Majka zore („Hajnal Anyácska“), lunarna boginja prehrišćanske Mađarske, majka boga rata majka Hadura, kralja Sunca i kralja kiše i vetrova. Njena suprug bio je Zlatni otac, (Arany Atya), sedokosi bog večnosti.[1] Majka zore je vladala zvezdama, Mlečnim putem, planinama, univerzumom i Aurorom borealis. Ona je manje-više ista kao Eos/Aurora, seksualno agresivna boginja zore Grka i Rimljana, i litvanska Aušra (Zora) zvana Aušrine (Jutarnja zvezda). [1]
Ne postoji drevna literatura koja bi detaljno obradila mađarske mitove, pa se moderno vaskrsavanje autohtone vere oslanja na mongolski tengrizam i druge ne-mađarske izvore koji su prihvatljivi za nove forme religije, ali ne otkrivaju mađarski prehrišćanski panteon kakav je nekada bio poznat. U procesu rekonstrukcije, mađarska „proto-indoevropska“ boginja zore, uzimajući za uzor Eos, takođe se povezuje sa Ušas iz Rigvede, koja svakog jutra dolazi u sjajnim kolima vučenim sa sedam krava (ili ponekad konja), proterujući noćne demone i donoseći život i mudrost. [1]
Uloga Majke zore kao lunarne boginje i njena povezanost sa drugim božanstvima naglašava njen značaj u oblikovanju mađarskog pogleda na svet
Odlomak iz „Mađarskog mita o stvaranju”[uredi | uredi izvor]
To su oni koji oblikuju univerzum, poreklo svega što vidimo i znamo. Zamišljam ih kao planine koje se dižu u daljini, stapajući se u nebesa, aurora borealis i same zvezde. Ova dva su apstraktnija od ostalih božanstava jer deluju na više panteistički način, posebno ako se deskriptor „drevni materijal od kojeg je sve napravljeno“ shvati doslovno. Ako sve naprave, onda su svuda, a ako su večni, onda su uvek svuda. Dakle, zaista ne postoji diskretno božanstvo na koje se poziva, osim simboličkih naslova i deskriptora koji se pominju u odlomku. Stoga smatram da su ova božanstva izvan našeg sveta, bezlična i da nisu u kontaktu sa nama na način na koji smo mi u kontaktu sa drugim bićima. Na neki način bi se kontakt sa bilo kim i bilo čim drugim mogao smatrati i kontaktom sa Njima, ali u svakom slučaju to je apstraktni ekstrem, a ne nešto u sredini spektra kontakata što definiše većinu naših odnosa.[2]
