Kogurjo

Mapa Koreje oko 476. godine.

Kogurjo, kraljevstvo u severnoj Koreji tokom perioda Tri kraljevine (1. vek p. n. e. — 668. n. e.).

Istorija i kultura

Pozadina

U 4. veku, narod Koreje je preduzeo važne korake ka političkoj konsolidaciji, formirajući tri velika kraljevstva i posebnu ligu manjih država. Početkom veka, severnom Korejom su i dalje dominirale kineske komande, ali 313. godine, kada je zapadni Čin bio pred kolapsom, severnokorejska država Kogurjo u usponu je osvojila kineske kolonije Tai-fang i Lo-lang. Kinezi koji su živeli u ovim komandama bili su nasukani u Koreji, a mnogi su se venčali sa Korejancima. Neko vreme, stare komande nisu bile potpuno apsorbovane od strane države Kogurjo, već su ostale kao rasadnik kineske kulture. U južnoj Koreji su nastala dva kraljevstva, Sila i Pekče. Male države u regionu kojim dominiraju plemena Samhan formirale su federaciju Kaja, koja je održavala bliske odnose sa Japancima.

Kogurjo

Najstarije od tri korejska kraljevstva, Kogurjo, crpilo je svoju snagu iz dva izvora: usvajanja kineske kulture i metoda upravljanja i prihvatanja tehnika konjičke borbe od nomadskih plemena severoistočne Azije. Država Kogurjo je bila zasnovana na vojnom savezu koji su u 3. veku formirala plemena u slivu reke Jalu. Kogurjo armije su brzo jačale i proširile svoju oblast kontrole. Izveštaj o dinastiji Čin u kineskoj istoriji beleži Kogurjoove sukobe sa Ranijim Jenom (režimom koji je uspostavio narod Hsien-pei koji je kontrolisao poluostrvo Ljaodong), carstvom Vei, državama Samhan na jugu Koreje, i samim Zapadnim Činom.

Godine 313, za vreme vladavine kralja Mi Čona, Kogurjo snage su izvršile invaziju na kineske komande Lo-lang i Tai-fang. Iako je Kogurjo u početku bio pobednik, sukobi sa Jenom i Pekčeom su doveli do vojne katastrofe sredinom 4. veka. Prema kineskim izvorima, jenske armije su napale prestonicu Kogurjoa Hvando-song 342. godine i spalile palatu do temelja, oskrnavile Mi Čonov grob i zarobile kraljevu majku, kraljicu i pedeset hiljada drugih. Sam kralj Kogurjoa je ubijen 371. tokom invazije Pekčea.

Kogurjovi gubici ukazali su na njegovu potrebu da reorganizuje i svoju vojsku i svoju političku strukturu. Pod kraljem Sosurimom (r. 371—84), Kogurjo je usvojio oblike vlade u kineskom stilu i druge elemente kineske kulture, uključujući budizam. Osnovan je univerzitet; Proglašeni su zakoni u kineskom stilu; a do 393. godine je podignuto devet budističkih manastira u oblasti Pjongjanga. Kralj ratnik Kvanggeto (r. 391—413) je proširio Kogurjoovu teritoriju na sever i na istok, uzimajući delove Mandžurije i poluostrva Ljaodong, i odbio savez Pekčea i japanskih trupa koje su pretile Kogurjovoj južnoj granici. Kvanggetoov naslednik Čangsu (r. 413—91) je pojačao stisak na bivše kineske komande, delom otvaranjem diplomatskih odnosa sa istočnim Činom. Čangsu je 413. godine poslao izaslanika na dvor Istočnog Čina, koji ga je formalno odredio za „vladara Lo-langa." Priznanje Kogurjoovog suvereniteta nad Lo-langom od strane Istočnog Čina primoralo je Kineze koji su tamo živeli da se potčine vlasti Kogurjoa 427. Čangsu je dodatno pooštrio svoju kontrolu nad ovim područjem. premeštanjem svoje prestonice iz sliva reke Jalu u staro sedište vlade Lo-langa (današnji Pjongjang).

Kasnije u svojoj dugoj vladavini, Čangsu je uspostavio odnose i sa severnim i južnim kineskim dvorovima. Ove veze su olakšale konsolidaciju države Kogurjo i širenje moći Kogurja. Godine 475. snage Kogurioa zauzele su glavni grad Paekčea Hansong (koji se nalazi u sadašnjoj oblasti Kvangdžu, provincija Kjonggi) i ubile kralja Pekčea. Do tada je Čangsuov Kogurjo postao veliko kraljevstvo, obuhvatajući stara uporišta kineske kulture u Ljaodongu, Lolangu i Tai-fangu i protežući se ka jugu do doline reke Han.

Sinifikacija Koreje je ubrzana dugotrajnim kineskim uticajem u bivšim komandama u Tai-fangu i Lo-langu. Na primer, Kogurjo je usvojio kinesku praksu da koristi imena epoha (pogodna imena dodeljena periodima u okviru vladavine monarha), iako je na kraju usvojila svoja imena epohe. Crep sa natpisom "Veliki Čin Juan-hsing" (403—5, u vreme vladavine cara An-ti iz istočnog Čina) pronađeni su na ostacima sela ograđenog zemljanim bedemon u južnom Pjongjangu, gde je sedište najverovatnije nalazilo sedište Lolanga. Čak i nakon što je komanda došla pod Kogurjoovu kontrolu, zadržala je određenu autonomiju: crepovi pronađeni u Lo-langu i Tai-fangu ukazuju na to da su ljudi tamo koristili imena iz kineske ere sve do 427. godine, kada je kralj Kogurjoa Čangsu premestio svoju prestonicu u oblast Pjongjang.