Skupština Srbije i Crne Gore
Skupština Srbije i Crne Gore je bila najviše predstavničko telo i nosilac ustavotvorne i zakonodavne vlasti u Državnoj zajednici Srbiji i Crnoj Gori. Parlament državne zajednice je bio jednodoman i sastojao se od 126 poslanika, od kojih je 91 bio iz Srbije, a 35 iz Crne Gore. Skupština Srbije i Crne Gore je osnovana februara 2003. godine, stvaranjem Državne zajednice Srbija i Crna Gora, usvajanjem Ustavne povelje u Saveznoj Skupštini SR Jugoslavije, Skupštini Srbije i Skupštini Crne Gore. Sa prestankom postojanja Državne zajednice Srbije i Crne Gore juna 2006. i Skupština Srbije i Crne Gore je prestala da postoji.
Nadležnost[uredi | uredi izvor]
Prema Ustavnoj povelji Srbije i Crne Gore, Skupština Srbije i Crne Gore odlučuje o Ustavnoj povelji, kao najvišem pravnom aktu Srbije i Crne Gore, na način utvrđen Ustavnom poveljom i donosi zakone i druge akte o:
- institucijama osnovanim u skladu s Ustavnom poveljom i njihovom funkcionisanju;
- primeni međunarodnog prava i konvencija koje utvrđuju obaveze o saradnji Srbije i Crne Gore sa međunarodnim sudovima;
- proglašenju i ukidanju ratnog stanja, uz prethodnu saglasnost skupština država članica;
- vojnim pitanjima i odbrani;
- članstvu Srbije i Crne Gore, kao subjekta međunarodnog prava, u međunarodnim organizacijama i o pravima i obavezama koji proističu iz tog članstva, uz prethodnu saglasnost nadležnih organa država članica;
- utvrđivanju granica Srbije i Crne Gore, uz prethodnu saglasnost skupštine države članice na čijoj teritoriji je ta granica;
- pitanjima koja se odnose na standardizaciju, intelektualnu svojinu, mere i dragocene metale i statistiku;
- politici useljavanja, davanja azila, viznog sistema i integrisanom upravljanju pograničnim poslovima, u skladu sa standardima Evropske unije;
- ratifikovanju međunarodnih ugovora i sporazuma Srbije i Crne Gore;
- godišnjim prihodima i rashodima neophodnim za finansiranje nadležnosti poverenih Srbiji i Crnoj Gori, na predlog nadležnih organa država članica i Saveta ministara;
- sprečavanju i uklanjanju prepreka slobodnom kretanju ljudi, robe, usluga i kapitala u okviru Srbije i Crne Gore;
- izboru predsednika Srbije i Crne Gore i Saveta ministara;
- zastavi, himni i grbu Srbije i Crne Gore.
Skupština Srbije i Crne Gore obavljala je i druge poslove iz nadležnosti Srbije i Crne Gore, utvrđene Ustavnom poveljom.
Skupština Srbije i Crne Gore donosila je poslovnik o svom radu.
Sastav i izbor[uredi | uredi izvor]
Skupština Srbije i Crne Gore bila je jednodomna i činilo ju je 126 poslanika, od kojih je 91 bio iz Srbije i 35 iz Crne Gore.
Poslanici Skupštine Srbije i Crne Gore birali su se iz svake države članice, u skladu sa evropskim i demokratskim standardima, na osnovu zakona država članica. Tokom prve dve godine po usvajanju Ustavne povelje bilo je predviđeno da se poslanici se biraju posredno, srazmerno zastupljenosti u Narodnoj skupštini Republike Srbije i Skupštini Republike Crne Gore.
Na prvim izborima poslanici su se birali iz sastava Narodne skupštine Republike Srbije, Skupštine Republike Crne Gore i Savezne skupštine. Prema Ustavnoj povelji, ako se u državi članici u tom periodu održe parlamentarni izbori, sastav njene delegacije u Skupštini Srbije i Crne Gore biće usaglašen srazmerno rezultatima izbora.
Ustavnom poveljom je bilo predviđeno da se posle ovog početnog perioda poslanici Skupštine Srbije i Crne Gore biraju se na neposrednim izborima. Međutim do toga nije došlo jer je državna zajednica 2006. godine prestala da postoji.
Mandat poslanika trajao je četiri godine.
Predsednik i potpredsednik Skupštine Srbije i Crne Gore[uredi | uredi izvor]
Skupština iz reda poslanika birala je predsednika i potpredsednika Skupštine Srbije i Crne Gore, koji nisu mogli biti iz iste države članice.
Nespojivost funkcija[uredi | uredi izvor]
Predsednik Skupštine Srbije i Crne Gore i predsednik Srbije i Crne Gore nisu mogli biti iz iste države članice.
Način odlučivanja[uredi | uredi izvor]
Skupština Srbije i Crne Gore odluke je donosila većinom glasova od ukupnog broja poslanika, s tim da za odluku glasa i većina od ukupnog broja poslanika iz svake države članice.
Sloboda govora i imunitet[uredi | uredi izvor]
Poslanik imao je slobodu govora u Skupštini Srbije i Crne Gore i uživao imunitet za izgovorene reči i druga dela izvršena u svojstvu poslanika.
Poslanik nije mogao biti pozvan na odgovornost, pritvoren ili kažnjen bez odobrenja Skupštine Srbije i Crne Gore, osim ako je bio zatečen u vršenju krivičnog dela za koje je propisana kazna zatvora u trajanju dužem od pet godina.
Predsednik Srbije i Crne Gore, članovi Saveta ministara i sudije Suda Srbije i Crne Gore uživali su imunitet kao poslanici.
Pravo predlaganja zakona[uredi | uredi izvor]
Predlog zakona Skupštini Srbije i Crne Gore mogao je podneti Savet ministara, poslanik i Skupština države članice.