Bišarini

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Bišarin (Bišarini) etnička su grupa koja naseljava severoistočnu Afriku. Oni su jedno od glavnih plemena nomadskog naroda Bedža. Bišarini govore bedža jezik, koji pripada afro-azijskoj porodici.

Bišarini

Većina Bišarina živi u Atabaju, oblasti koja se nalazi između Nila i Crvenog mora, južno od Ababda i severno od Amarara (dva susedna bedžska plemena).[1]

Podgrupe Bedža su:

  • Ababda;
  • Amarar;
  • Bišarin;
  • Beni-Amir;
    • Beni-Amir Bedža;
    • Beni-Amir Tigre;
    • Hedareb;
    • Hadendoa i
  • Babail Ukhra (ostala plemena).

Demografija[uredi | uredi izvor]

Populacija Bišarina je procenjena na 42.000. Veći deo ovog nomadskog plemena se kreće u granicama Sudana.[2]

Prema nekim procenama postoji 58.000 Ababda-Bišarin bedža govornika i 142.000 Ababda arapskih govornika, sa oko 41.155 Bedža-Bišarina u Sudanu. Ali brojevi variraju: druga procena kaže da Bišarina u Sudanu ima 15.000 i Bišarina (ukupno?) 41.155, dok govornika bišarinskog u Egiptu prema ISPD ima 58.000. Bišarinski (Bisarin, Bisariab) je dijalekat Tu Bedavia jezika, kojim govore Bedže u Sudanu i Egiptu.[1]

Lokacija[uredi | uredi izvor]

Bišarin

Bišarini su raštrkani po Nubijskoj pustinji (Batn al-Hadžar) i dolini Nila gde su osnovali svoja sela u kojima se bave poljoprivredom. Bišarini žive u istočnom delu pustinje u Sudanu i južnom Egiptu. Oni žive u Atabaju, području između reke Nil i Crvenog mora, severno od Amarara i južno od Ababda - u suštini između Nubijske pustinje i doline Nila.

Kultura[uredi | uredi izvor]

Okrugli ili ovalni bišarinski štitovi, napravljeni su od kože krokodila, žirafa, nosoroga. Karar Khairalah, Bišarin iz Asuana je 1949. godine, negirao da su štitovi Bišarina bili napravljeni od oklopa kornjače - kaže bilo bi smešno da se neko brani tim oklopom, već su se naoružavali mačevima i kožnim štitom napravljenim od kože slona ili nilskog konja, a ne kopljem i kornjačinim oklopom, jer se lako lomi i neće se odupreti mačevima Bišarina.[1]

Bišarini nikako ne jedu meso ptica. Njihove kolibe napravljene su od granja i lišća palme, koje su pravile žene. Linant de Bellefonds opisuje grupu Bišarina: "Jedan od njih je pušio i pio kafu": Jedan od njih je bio star 120 godina i nije imao naviku da uzima piće. "Samo nekoliko njih puši duvan, i to u cevima koje oni sami prave."[1]

Religija[uredi | uredi izvor]

Bišarini su uglavnom sufijski muslimani.

Sufije priželjkuju neposredno iskustvo božjeg prisustva. Sufije se služe različitim medotama da bi dosegli stanje bliskosti sa bogom i oslobodili se ometanja iz spoljnjeg sveta. Jedan od izvora sufizma u Kuranu nalazi se u preporuci da se praktikuje zikr, koji znači pamćenje, kontemplaciju, pominjanje Boga (na primer, 13:28, 33:14). U sufijskoj praksi, to može biti praćeno molitvenim brojanicama, kontrolom disanja, muzikom ili plesom okretanja po kojem znamo derviše mevlevije.

Život danas[uredi | uredi izvor]

Sa izgradnjom visoke brane Asuan juna 1964. godine, Bišarini su izgubili veliki deo svojih pašnjaka, duž Nila i Kor al-Alakija, korišćenih u rano leto za napasanje stada kamila i koza.[1] Pre 1964. godine prodavali su stoku u Asuanu i pijacama duž nubijskog dela Nila, a zatim se kasno u zimu vraćali kući.

Bišarinski ratnik

Do 1964. godine, oni koji su se naselili blizu novog jezera Naser sa niskim nivoom vode, često su morali da prelaze velike udaljenosti da bi došli do vode za piće. Pored toga, mikroklimatske promene, koje su posledica stvaranja novog jezera, izazivale su lokalnu sušu koja je ugrozila ekologiju.[1]

Godine 1978., u saradnji sa Egipatskom Nacionalnom Akademijom Nauke i Tehnologije i Visokom Odelom za Razvoj Brane jezera, tim stručnjaka istražio je istočnu pustinju. Njihov cilj je bio da izvještavaju o u uticaju koje jezero ima na okolinu i pronalaze načine za poboljšanje stočarstva Bedža. Tim, koji je uključivao geologa, stručnjaka za stoku i planera naselja posetili su Bišarine iz Bir Abraka, Vadi Hodeina, Berenice, Halaiba, Gebel Elba i Bira u Sudanu. Uveli su šeme za poboljšanje sedentarizacije koristeći jednostavne tehnike za kopanje bunara na 25 do 50m parcele. Od 1987. godine sprovedeni su drugi projekti i istraživanja, uključujući i one koje su sproveli Uprava za razvoj visokog brana jezera, UNVFP, FAO, UNCHS i ILO. Implementacija projekta Kor el-Alaki inspirisana stalnim naporima dr. Favzija za projekte pomoći Bedžama, počela je 1986. godine sa stručnjacima iz Afričkog univerziteta u Asuanu (Dr Ahmad Esmat Belal), Britanskim savetom u Kairu, Odsekom za zaštitu životne sredine Univerziteta u Glazgovu, kao i rukovodstvom Visoke brane.[1]

Do 1999. godine broj porodica Bedža koje su stalno živele na obe strane Kor al-Alakija je povećan na oko 200 (sa 3 koliko ih je bilo 1978).[1]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž Starky, Janet. „Perceptions of the Ababda and Bisharin in the Atbai”. University of Durham. Arhivirano iz originala 10. 3. 2006. g. Pristupljeno 23. 11. 2016. 
  2. ^ Young, John (2007). The Eastern Front and the Struggle against Marginalization (PDF). Small Arms Survey, Graduate Institute of International Studies, Geneva 2007. ISBN 978-2-8288-0081-9. Arhivirano iz originala (PDF) 17. 6. 2009. g. Pristupljeno 23. 11. 2016. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Starky, Janet. "Percepcija Ababde i Bišarina u Atbaru". Univerzitet u Durhamu
  • Bedawiyet. Ethnologue, Jezik Sudana
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Бишарини&oldid=26825408”