Dača Maraini

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Dača Maraini
Datum rođenja(1936-11-13)13. novembar 1936. (87 god.)
Mesto rođenjaFjezole, Firenca, Italija
Zanimanjeknjiževnica

Dača Maraini(13. novembar 1936) je italijanska književnica. Rođena je u Fjezoleu, mestu nadomak Firence(Toskana) u Italiji. Njeno književno bavljenje fokusirano je na probleme žena i na tu temu je napisala veliki broj romana. Dobitnica je brojnih nagrada i priznanja.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Mladost[uredi | uredi izvor]

Dača Maraini je rođena 13. novembra 1936. godine u Fjezolu u Toskani. Ona je ćerka sicilijanske princeze Topazije Alijate di Salaparute, umetnice i trgovca umetninama, i Foska Marainija, firentinskog etnologa i planinara mešovitog ticinskog, engleskog i poljskog porekla koji je posebno pisao o Tibetu i Japanu. Još u ranom detinjstvu, njena porodica se preselila u Japan 1938. da bi izbegla fašizam. Bili su internirani u japanski koncentracioni logor u Nagoji od 1943. do 1946. jer su odbijali da priznaju Musolinijevu Republiku Salo, savezničku sa Japanskim carstvom. Posle rata, porodica se vratila u Italiju i živela je na Siciliji sa porodicom Dačine majke u gradu Bagerija, provincija Palermo.

Nakon toga njeni roditelji su se razveli, a otac se odselio u Rim gde mu se Dača pridružila kada je napunila osamnaest godina.

Maraini se obrazovala u L'Istituto Statale della Ss.Annunziata- prestižni internat u Firenci. Na veći deo Maraininog pisanja uticali su njeni roditelji i uloge koje su igrali u njenom životu. Maraini je odrastala uz oca avanturističkog duha i majku koja je uvek bila opterećena i čitala je knjige u kojima bi samo muškarci išli na potrage i putovanja. Ona navodi da je „postala uznemirena činjenicom da nijedno veliko putovanje nije mogla da pređe žena...“[1]

Njen prvi brak bio je sa milanskim slikarom Lučijom Pocijem, koji se završio razvodom nakon četiri godine. Godine 1962. postala je saputnica italijanskog pisca Alberta Moravije i živela je sa njim sve do 19823.

Karijera[uredi | uredi izvor]

1966. godine osnovala je sa Moravijom i Encom Sičilijanom pozorišnu kompaniju Del Porkospino koja je za cilj imala produkciju novih italijanskih drama. Među njima je bila njena sopstvena Normalna porodica, Moravijeva L’intervista, Sicilijanova Tazza i dela Karla Emilija Gade, Gofreda Parisea, J. Rodolfa Vilkoka i Tornabuonija. Godine 1973. pomogla je da se osnuje Teatro della Maddalena koji su vodile samo žene.

Maraini je režirala L’amore coniugale od 1969. do 1973. godine, njen jedini igrani film. Godine 1976. Maraini je režirala filmove, Mio padre amore mio, Aborto: Parlano le donne, Le ragazze di Capoverde i Ritratti di donne africane.

Njeno pisanje za film uključuje i scenarije za L'età del malessere (1968), Ubijte podgojeno tele i pecite ga(1970),saradnju na scenariju za Arabian Nights (1974), dokumentarni film Aborto: Parlano le donne (1976). ), scenario za dokumentarni film TV filma Abrami u Africi (1976), dokumentarni film TV serije Ritratti di donne africane (1977), scenario za Priča o Pieri (1983) i scenario za La bocca (1990).[2]

Dača Maraini je nedavno počela da se bavi glumom, pa se tako pojavila u Io sono nata viaggiando (2013) i Caro Paolo (2013). Takođe se pojavljivala u The Many Women of Fassbinder (1997), Midnight Journal (1990), Sophia: Ieri, oggi, domani (2007), Kulturzeit (2012), i Tutte le storie di Piera (2013).

Pisanje i putovanje[uredi | uredi izvor]

Dačija Maraini je u intervjuu Moniki Seger izjavila da se, uprkos privrženosti Italiji i njenoj kulturi, ne oseća kao kulturni ambasador. Vrlo često pokušava da kritički analizira svoju zemlju jer je sposobnost da se svet sagleda kritičkim očima jedna od dužnosti intelektualca. Njena kritika je zasnovana na očekivanjima koja ima od svoje zemlje; što više intelektualci pokušavaju da budu kritični prema svojoj zemlji, to više žele da ona dobro funkcioniše. Kao intelektualka, Maraini pokušava „da osvetli, da ubedi druge ljude u ono što bi se moglo promeniti u zemlji koja ima mogućnosti, velikoj zemlji, zemlji velikih ljudi koji su uradili velike stvari“ jer želi „da ubedi Italijani da mogu bolje“[3]

Štaviše, intervju se fokusira na Marainino značenje pisca i kritičara. Na primer, njena knjiga,La Seduzione dell’altrove, veoma je značajna jer opisuje njeno osećanje prema svom radu. Prema njenim rečima, pisanje i putovanja su i oblici bolesti i terapije. One su bolest jer su stresne i zamorne, ali terapija jer joj daju priliku da „gleda izdaleka i možda bolje vidi stvari“.[3]

Kada se govori o važnosti odnosa njenih knjiga i predstava sa publikom, prema Maraini, odnos prema publici je važniji u pozorištu jer se, za razliku od knjiga, predstave bave kolektivnim i društvenim aspektom. Dok je roman ličniji odnos sa jednim čitaocem, predstave se fokusiraju na živu publiku koja može učestvovati ili ne. Takođe, drugačije, lakše je osetiti da li javnost učestvuje ili ne u poređenju sa knjigom.

Marainina dela imaju opšti obrazac kojem se pridržavaju; serija kratkih priča i romana odražava njenu „prefeminističku fazu“ koju karakteriše osećaj otuđenosti, totalne dezorijentacije i potreba za samopotvrdom kroz seksualnost.

Marainina „prelazna faza“, koju najbolje karakteriše njen roman, A memoria, pokazuje ton koji se pomera od neaktivnosti ka aktivnoj potrazi za inovativnim izrazom. Marainini kasniji i progresivniji romani, kao što je Žena u ratu, u kojima se njeni ženski likovi oslobađaju tradicionalnih rodnih uloga i istražuju svoju seksualnost i društveni aktivizam, odražavaju Maraininu uključenost u feministički pokret tokom kasnih šezdesetih i početkom sedamdesetih.

Mnoge teme koje se ponavljaju evidentne u Maraininom radu su: lična sloboda za žene, razotkrivanje upotrebe i zloupotrebe moći i njenih efekata na žene, žene koje se oslobađaju tradicionalnih rodnih uloga kako bi istražile svoju seksualnost i društveni aktivizam, ućutkivanje žena u društvu i njihovo pojavljivanje u modnom sistemu, povučenost i izolacija žena kao rezultat traženja nezavisnosti i slobode žena, majčinstvo kao oblik zatočeništva za žene, a samim tim i abortus kao njihova jedina opcija, nasilje nad ženama i silovanje žena, oslobađanje žena od toga da ih se posmatra kao seksualni objekti, i iskustvo likova sa homoseksualnošću, pedofilijom i grupnim seksom.[4]

Nagrade i priznanja[uredi | uredi izvor]

Maraini je dobila mnoge nagrade za svoj rad, uključujući Međunarodnu nagradu Formentor (1963), Premio Fregene (1985), za Isolina, nagradu Campiello (1990), za "La lunga vita di Marianna Ucria", Agrigento, Brancanti Zafferana, & Citta di Salerno (1997), Premio Strega (1999), za Buio. Takođe je dobila Premio Napoli & Sibilla Aleramo prize (1994) za "Voci," Premio Mediterraneo i Premio Citta di Penne za "Viaggiando con passo di volpe," Sitges International Prize u Španiji, Premio Candcni, italijansku nagradu Premio Riccione, a bila je nominovana i za Nobelovu nagradu iz književnosti (2012).

Dela[uredi | uredi izvor]

  • La vacanza (1963)
  • L'età del malessere (1963)
  • Memorie di una ladra (1973)
  • Short Play (in Wicked Women Revue 1973, Presented by Westbeth Playwrights Feminist Collective, USA)
  • Donne mie (1974)
  • Mio marito (1974)
  • Donna in guerra (1975)
  • Maria Stuarda (1975)
  • Dialogo di una prostituta col suo cliente (1978)
  • Mangiami pure (1978)
  • Isolina (1985)
  • La lunga vita di Marianna Ucrìa (1990)
  • Viaggiando con passo di volpe: Poesie, 1983-1991
  • Veronica, meretrice e scrittora (1991)
  • Veronica, meretrice e scrittora; La terza moglie di Mayer; Camille (2001)
  • Bagheria (1993)
  • Voci (1994)
  • Se amando troppo (1998)
  • Buio (1999)
  • Fare teatro (1966-2000)
  • Colomba (2004)
  • Il treno dell’ultima notte (2008)
  • " La ragazza di via Maqueda" (2009) Raccolta di racconti
  • La grande festa (2011)
  • L'amore rubato (2012 - ISBN 978-8-81-706081-3)
  • Chiara d'Assisi: Elogio della disobbedienza (2013)
  • La bambina e il sognatore (2015)
  • La mia vita, le mie battaglie (2015)
  • Onda Marina e il Drago Spento (2019)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Bertone, Manuela (1992). „Pandora's Box: A Conversation with Dacia Maraini”. Harvard Review (1): 76—79. ISSN 1077-2901. 
  2. ^ „Dacia Maraini”. IMDb. Pristupljeno 2021-12-24. 
  3. ^ a b „A Conversation with Dacia Maraini”. World Literature Today (na jeziku: engleski). 2012-01-13. Pristupljeno 2021-12-24. 
  4. ^ „Dacia Maraini | New Shoes Theatre”. web.archive.org. 2014-04-23. Arhivirano iz originala 23. 04. 2014. g. Pristupljeno 2021-12-24. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Дача_Мараини&oldid=27538598”