Sandra Morgan
| Sandra Morgan | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Morganova 1958. godine | |||||||||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||||||||
| Puno ime | Sandra En Morgan | ||||||||||||||||
| Datum rođenja | 6. jun 1942. | ||||||||||||||||
| Mesto rođenja | Tamvort, Novi Južni Vels[1], Australija | ||||||||||||||||
| Visina | 1,67 m[1] | ||||||||||||||||
| Masa | 67 kg[1] | ||||||||||||||||
| Karijera | |||||||||||||||||
| Reprezentacija | Australija | ||||||||||||||||
medalje
| |||||||||||||||||
Sandra En Morgan (engl. Sandra Anne Morgan; 6. jun 1942) bivša je australijska plivačica slobodnog stila. Morganova je bila dio ekipe koja je osvojila zlatnu medalju u disciplini štafeta 4 × 100 metara slobodno za žene na Ljetnim olimpijskim igrama 1956. godine u Melburnu. Sa 14 godina i 6 mjeseci, postala je najmlađa Australijanka koja je osvojila zlatnu olimpijsku medalju, što je rekord koji i danas drži.
Morganova je počela ozbiljnije treninge početkom 1956. godine i pobijedila je u olimpijskoj selekciji za štafetni tim, kao i na 400 metara slobodnim stilom. Njena selekcija u finalni kvartet izazvala je kontroverze zbog njenog neiskustva u trkama na najvišem nivou, kao i njene istorije lažnih startova. Tokom finala podigla je glavu iz vode i ugledala američkog protivnika ispred sebe, što ju je natjeralo da povrati prednost. Australija je pobedila u disciplini štafete sa vremenom koje je bilo svjetski rekord. U svom jedinom pojedinačnom nastupu, Morganova je na 400 metara slobodno osvojila šesto mjesto.
Godine 1957. na šampionatu Australije pobijedila je u trkama na 110, 220 i 440 metara zbog odsustva glavnih rivala, ali su je od tada kroz karijeru pratile bolesti i problemi sa težinom. Na svojim drugim Olimpijskim igrama, Ljetnim olimpijskim igrama 1960. u Rimu, takmičila se samo u disciplini štafeta 4 × 100 metara slobodno za žene; njeni saigrači su u finalu osvojili srebro. Iz takmičarskog plivanja povukla se nakon Olimpijskih igara u Rimu.
U penziji je nastavila da se bavi plivanjem i učestvovanjem na Olimpijskim igrama, podučavajući djecu sa invaliditetom da plivaju, a učestvuje u olimpijskim obrazovnim programima i nošenju olimpijskog plamena. Takođe je ambasadorka za Dan Australije, a na televiziji se pojavila zbog svog rada sa hrišćanskim grupama.
Mladost[uredi | uredi izvor]
Morganova je rođena u sjeverozapadnom gradu Novi Južni Vels u Tamvortu, prije nego što se preselila u Pančboul, predgrađe u jugozapadnom Sidneju, gdje je odrasla. [2] Morganova je bio najstarije od četvoro djece, sa dvije sestre i bratom. Njen otac Barington, vodoinstalater, bio je uspješan plivač u djetinjstvu, ali je nedostatak objekata za ovu vrstu sporta u ruralnoj Australiji skratio je njegovu karijeru. Kao rezultat toga, obećao je da će njegova ćerka postati državni prvak. Morganova je rekla da je njen otac „postao moja pokretačka i inspirativna sila. Ja ne samo da sam ispunila njegovu ambiciju, već sam je nadmašila, postajući olimpijski šampion!” Morganova je takođe navela da su njeni susreti sa Frederikom Lejnom - prvom zlatnom olimpijskom medaljom u Australiji u plivanju - i olimpijskom šampionkom u atletici Mardžori Džekson-Nelson ključni inspirativni trenuci u njenoj karijeri.
Morganova je naučila plivati u Bankstaunu, u dobi od 7 godina. U početku je sporo učila, a njen trener je koristio dugački stub pričvršćen konopom i kaišem kako bi je osigurao. To mu je omogućilo da je izvuče iz vode ako upadne u probleme. Zbog svog sporog učenja, Morganova je dobila dvostruko više časova od ostalih učenika.[2] U osmoj godini osvojila je okružno prvenstvo, a 1953. godine, sa 11 godina, osvojila je prvenstvo osnovnih škola u Novom Južnom Velsu. U februaru 1956. godine, sa 13 godina, odvedena je na ozbiljniju obuku. Otac joj je obezbijedio mentorstvo Frenka Gutrija u Enfildu. Gutrija su u to vrijeme smatrali jednim od najboljih trenera u državi; trenirao je Garija Čapmana, Kevina O'halorana i Lorejn Krep. Njih troje (kao i Morganova) osvojili su medalje na Letnjim olimpijskim igrama 1956. godine.[3] Majka je Morganovu morala voziti u Enfild, pošto je njen otac bio zaposlen kao vodoinstalater.
Posle plivanja[uredi | uredi izvor]
Morganova se udala za Džordža Bivisa 1965. godine i sa kojim je dobila tri ćerke koje su pobjeđivale u plivanju na nivou škole i okruga.[4] Nakon braka, šest godina je živjela u Grifitu i Orindž, prije nego što se vratila u Sidnej.[5] Eksperimentisala je sa treniranjem, ali je takmičenje smatrala neprivlačnim i postala učiteljica. Godine 1978. počela je da uči hendikepiranu djecu da plivaju u bazenu u dvorištu i dobila je odobrenje vlade za nastavak svog rada. Potom je 15 godina vodila školu plivanja u Bonet Beju i radila u Specijalnoj školi Bejts Drajv, dobijajući grant da podučava hendikepiranu djecu predškolskog uzrasta.[6] Kasnije se Morganova uspješno izborila sa lupusom,[7] a 2004. godine živjela je u Saterlend Širu u južnom dijelu Sidneja.
Kao predana hrišćanka, Morganova je bila javni govornik na funkcijama za Sezonsku hrišćansku žensku konferenciju.[7][8] Od januara 1996. do sredine 1999. godine, živjela je u Kuala Lumpuru u Maleziji, zajedno sa suprugom, koga je tamo poslao njegov poslodavac. Za to vreme, Morganova je radila kao učiteljica Biblije[6] u Prezbiterijanskoj crkvi Svetog Andreja u Kuala Lumpuru. Takođe se pojavila u Face to Face, hrišćanskoj televizijskoj emisiji koja se prikazuje na mreži Network 10.[9]
Morganova je 1995. godine ubačena u Kuću šampiona u Državnom sportskom centru i Stazu šampiona u Sidnejskom olimpijskom parku.[10] Bila je uključena u obrazovne programe čiji je cilj promocija olimpijskog pokreta u školama, a pomaže u prikupljanju sredstava za Australijski olimpijski komitet. Morganova je 2000. godine dobila australijsku sportsku medalju australijske vlade za doprinos Letnjim olimpijskim igrama 2000. godine u Sidneju i za svoje uspjehe kao takmičarka.[7][8] Dobila je čast da nosi olimpijsku baklju tokom njegovog prolaska kroz Australiju 2000. i 2004. godine. Morganova je ambasador Dana Australije i putuje u regionalne gradove promovišući godišnje proslave.[5][6][11]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v „Sandra Morgan”. Sports Reference. 2008. Arhivirano iz originala 18. 04. 2020. g. Pristupljeno 4. 11. 2008.
- ^ a b Howell, str. 135
- ^ Howell, str. 136
- ^ Howell, str. 137
- ^ a b „Advance Australia Fair” (PDF). Port Macquarie Hastings Council. 21. 1. 2004. Arhivirano iz originala (PDF) 18. 2. 2012. g. Pristupljeno 13. 11. 2008.
- ^ a b v „Olympian our ambassador”. Nyngan Observer. 21. 1. 2004. Arhivirano iz originala 4. 8. 2008. g. Pristupljeno 13. 11. 2008.
- ^ a b v Raats, Marion (11. 8. 2008). „Olympic champion shares inspiring tale of courage”. The Chronicle. Arhivirano iz originala 6. 7. 2011. g. Pristupljeno 13. 11. 2008.
- ^ a b „Speaker Profile –; Sandra Morgan-Beavis” (PDF). Seasons. 2004. Arhivirano iz originala (PDF) 25. 2. 2009. g. Pristupljeno 13. 11. 2008.
- ^ „Face to Face”. Christianityworks. 2004. Arhivirano iz originala 23. 9. 2008. g. Pristupljeno 13. 11. 2008.
- ^ „Path of Champions”. Sydney Olympic Park Aquatic Centre. Arhivirano iz originala 25. 03. 2016. g. Pristupljeno 4. 11. 2008.
- ^ „Advance Australia Fair” (PDF). Port Macquarie Hastings Council. 21. 1. 2004. Arhivirano iz originala (PDF) 18. 2. 2012. g. Pristupljeno 13. 11. 2008.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Andrews, Malcolm (2000). Australia at the Olympic Games. Sydney, New South Wales: ABC Books. ISBN 0-7333-0884-8.
- Howell, Max (1986). Aussie Gold. Albion, Queensland: Brooks Waterloo. ISBN 0-86440-680-0.
