Studitski manastir

Studijski manastir

Studitski manastir ili manastir Svetog Jovana Krstitelja je jedan od najvažnijih manastira srednjovekovnog Carigrada. Monasi ovog manastira nazivani su studiti. Iako je manastir napušten više od pola milenijuma, njegovi zakoni i običaji su uzeli kao obrazac monasi Svete Gore i mnogi drugi manastiri u pravoslavnom svetu.

Ostaci manastira se nalaze blizu Mramornog mora, u naselju Samatia. Manastir je podignut na sedmom brdu Carigrada, u 462. kvartu Samatije. Glavni hram manastira je troosna bazilika dužine 27,32 metara i širine 25,28 metara. Brodovi su razdvojeni u dva reda od sedam stubova. Ukupna površina manastira je oko 690 m2. Pod hrama ukrašen je mermerom i mozaikom ptica i životinja.

Istorija

465. godine u manastir je naselio deo akimitita (ακοίμητος -budan, neugasiv; "akimiti" naziv se odnosio na monahe koji su najčešće čitali psaltir ("psaltir nikada ne staje") 24 časova dnevno, tako što su se menjali i na taj način je njihov manastir uvek bio budan, neugasiv) u periodu kada su aktivno učestvovali u borbi protiv careva koji su bili ikonoklasti. U ovom manastiru zamonašilo se tri imperatora Mihajlo V (1041-1042), Mihajlo VII Duka (1071-1078) i Isak I Komnin (1057-1059). Smatra se da je u najsrećnijim vremenima u manastiru živelo oko 700 monaha. Igumani manastira Antonije i Aleksije postali su carigradski patrijarsi.

Iguman studijski Sava je snažno branio pravoslavne doktrine protiv ikonoklasta na Sedmom vaseljenskom saboru u Nikeji (787). Njegov naslednik bio je Teodor Studit, po kome je manastir najviše postao slavan. Iguman Nikolaj (848-845 i 855-858) odbio da prizna patrijarha Fotija i zato je bio zatvoren u manastiru. U vreme Isaka I, manastir ukrašena je unutrašnjost, a nakon abdikacije s prestola umro je u manastiru, gde i je sahranjen.

Sredinom 11. veka, u vreme igumana Simeona, kritikovao jr običaje Rimskoj crkvi u dve knjige, u kojima je pisao o upotrebi beskavsnog hleba subotom i braka sveštenika.

Što se tiče duhovnog života manastira, posebno je poznat po svojoj čuveni kaligrafskoj školi koju je osnovao Teodor. U 8. i 11. veku manastir je bio središte vizantijske verske poezije. U pravoslavnoj crkvi još uvek se koristi niz pesama.

1204. manastir je uništen od strane krstaša i nije u potpunosti obnovljen do 1290, od ​​strane Konstantina Paleologa, kada su zidovi izgrađeni oko manastira i novi krov. Većina manastira je ponovo uništena kada su Osmanlije osvojile Konstantinopolj 1453. On je pretvoren u džamiju od strane albanskog Elias Bega i proglašen je za Imrahor džamiju u vreme Bajazita II 1486.

Manastir danas

Danas postoji samo jedan mali dio crkve, i smatra se da je najstariji u gradu. Kompletnom rušenju zgrade doprineli su požari 1782. i 1920. godine, i zemljotres iz 1894. godine. Ostaci manastira korišćeni su za izgradnju zgrada nakon zemljotresa 1920. godine.

Nakon završetka obnove, postoji namera tusrkih vlasti da se kompleks ponovo pretvori u džamiju.

Galerija

• 
• 
• 
•