Fausta (žena Konstansa II)
| Fausta | |
|---|---|
.jpg) Zlatni solidus Konstansa, supruga Fauste. | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Fausta |
| Datum rođenja | oko 630. |
| Mesto rođenja | Vizantijsko carstvo |
| Datum smrti | posle 668. |
| Mesto smrti | Vizantijsko carstvo |
| Grob | Crkva Svetih apostola u Carigradu |
| Porodica | |
| Supružnik | Konstans II |
| Potomstvo | Konstantin IV, Iraklije i Tiberije. |
| Roditelji | Valentin Aršakuni nepoznato |
| Dinastija | Iraklijeva dinastija |
| Vizantijska carica | |
| Period | 642-668 |
| Prethodnik | Gregorija |
| Naslednik | Anastasija |
Fausta (umrla posle 668.) je bila vizantijska carica (642-668), supruga Konstansa II. Bila je ćerka generala Valentina.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Porodica[uredi | uredi izvor]
Fausta je bila ćerka Valentina, generala jermenskog porekla, koji se smatra potomkom Aršakuna.[1] Valentin je ušao u istorijske izvore kao pomoćnik Filagrija, sakelarija (blagajnika) cara Iraklija. Iraklije je umro 11. februara 641. godine. Poslednjom voljom ostavio je presto svojoj dvojici sinova, koji su trebali vladari kao savladari. Prvi sin bio je Konstantin III, jedini poznati Iraklijev sin sa prvom suprugom Evdokijom. Drugi Iraklijev sin zvao se Iraklon, najstariji sin druge Iraklijeve supruge Martine. Martina je trebala zadržati titulu avguste i time zadržati i svoj uticaj na vizantijskom dvoru.
U trenutku očeve smrti, Konstantin je bio dovoljno odrastao kako bi samostalno mogao vladati. Tada je imao oko 29 godina. Međutim, već je bolovao od tuberkuloze. Bile su velike šanse da neće živeti dugo, te da će Iraklon ostati jedini car. Međutim, Konstantin je preduzeo korake da obezbedi odanost vizantijske vojske. Njegov otac poverio je patrijarhu Piru I Carigradskom upravu fonda fonda za Martinu. Konstantin je zaplenio fond i iskoristio ga da poveća prolećnu platu vojsci i da im dodeli znatne donacije, procenjene na oko dva miliona zlatnika.
Valentin je postavljen za komandanta istočnih divizija vizantijske vojske otprilike u isto vreme. Opseg njegove stvarne nadležnosti bio je još veći, zbog tekućeg rata sa Omejadskim kalifatom, pod Omarom. Konstantin ga je imenovao na tu funkciju, te mu je Valentin ostao odan.
Brak[uredi | uredi izvor]
Konstantin je umro između aprila i maja 641. godine, posle vladavine od svega tri ili četiri meseca. Iraklon je, prema testamentu svog oca, postao prvi car i stavljen je pod regentstvo Martine. Međutim, Konstantinove pristalice u vojsci širile su glasine da je njihov car otrovan. Valentin je preuzeo kontrolu nad trupama u Anadoliji i pre nego što je započeo ustanak pod vođstvom Konstansa II, najstarijeg preživelog sina Konstantina III. Dečak je imao svega jedanaest godina, ali su ga vojnici proglasili jedinim naslednikom oca. Valentin je marširao na Halkedon i tako postavio tabor direktno nasuprot Carigradu.
Pobuna anadolijskih snaga ubrzo je rezultirala pobunom unutar samog grada. Obe pobune imale su isti cilj - postavljanje Konstansa II na vizantijski presto. Martina je morala da pristane na ustupke. Konstans II je proglašen savladarem, a njen saveznik, patrijarh Pir, prisiljen je da podnese ostavku. Zamenio ga je carigradski patrijarh Pavle II, što je bio prihvatljiv izbor za pobunjenike. Valentinu je ponuđena titula komandanta Eskubitora, te je na taj način dobio veliku moć na samom vizantijskom dvoru.
Svi ustupci, međutim, bili su uzaludni. Septembra 641. godine Valentin je ušao u grad. Iraklon i Martina su svrgnuti i osakaćeni. Iraklonu je odsečen nos, a Martini jezik. Oboje su proterani na Rodos. Konstans II je ostao jedini car, a ubrzo je veren za Faustu. Brak je zaključen 642. godine. Prema hronici Jovana Nikijevog, Valentin je pokušao da postane savladar, a njegova argumentacija bila je da je potreban odrasli vladar za borbu protiv kalifa Omara. Stanovništvo je, međutim, ustalo u odbranu Konstansa, te je Valentin morao da se povuče i zadovolji se komandom vizantijske vojske. Njegov drugi pokušaj da se domogne prestola 644. godine, takođe je rezultirao pobunom. Teofan Ispovednik izveštava da je ovaj drugi pokušaj Valentina koštao života.
Carica[uredi | uredi izvor]
Prvi poznati sin Fauste i Konstansa bio je Konstantin IV. On je rođen oko 652. godine, deset godina nakon zaključenja braka njegovih roditelja. Proglašen je savladarom kada je imao svega dve godine, 654. godine. Poznata su i dva mlađa sina carice Fauste: Iraklije i Tiberije, jer su i oni 659. godine proglašeni carevima. Konstans II je 661. godine napustio Carigrad i otišao u Sirakuzu, koju je odredio za svoju stalnu rezidenciju. Konstantin IV, Tiberije i Iraklije ostali su u glavnom gradu. Gde je boravila Fausta, nije poznato.
Dana 15. septembra 668. godine izvršen je atentat na Konstansa II. Izvršio ga je komornik cara u kupatilu. Fausta je verovatno nadživela svog muža. Konstantin IV se domogao prestola, sa svojom braćom kao savladarima. Konstantin je svrgao Tiberija i Iraklija 681. godine. Fausta je tada i dalje mogla biti živa. Konstantin Porfirogenit u svom spisu De Ceremoniis pominje Faustin grob, ali ne i godinu njene smrti.[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Peter Charanis, 'The Armenians in the Byzantine Empire,' Byzantinoslavica 22 (1961), 196–240.
- ^ Lynda Garland, "Fausta, wife of Constans II"
Izvori[uredi | uredi izvor]
- Charles, Robert H. (2007) [1916]. The Chronicle of John, Bishop of Nikiu: Translated from Zotenberg's Ethiopic Text. Merchantville, NJ: Evolution Publishing.
- Warren Treadgold, "Two Fights for Survival: 610–668," Chapter 9 of his A History of the Byzantine State and Society, Stanford University Press, 1997, pp. 287–322