Barok u Engleskoj
Engleska arhitektura u opštim crtama razvoja ide za francuskom tj. oko 1700. godine visoki barok pobeđuje klasicizam. Najznačajniji engleski predstavnik klasicizma bio je primer renesansnog čoveka, ser Kristofer Ren, koji je studirao anatomiju, zatim fiziku i matematiku, bavio se astronomijom i konačno arhitekturom.
Njegov klasicizam posebno se ogleda na kupoli katedrale Sv. Pavla u Londonu, koja odaje utisak preslikanog i uveličanog Bramanteovog Tempijeta. Međutim, drugi elementi rešenja ove katedrale svedoče moderno barokno zdanje i poznavanje savremene arhitekture u Italiji i Francuskoj. Tako se u rešavanju pročelja odlučio za uticaj istočne fasade Luvra, a kao i kod Sv. Petra u Rimu, njegova kupola u prečniku ima dimenzije jednake širini glavnog i bočnih brodova zajedno. Ser Kristofer Ren, Pročelje katedrale Sv. Pavla, London, 1675-1710.
U engleskom slikarstvu, iako rokoko nikada nije zvanično prihvaćen, opet su imali udela francuski slikari koji su uticali na pojavu prve slikarske škole nakon srednjeg veka većeg značaja od lokalnog. U njoj je radio Vilijam Hogart, koji se oko 1730. pročuo po novoj vrsti slika koje je on opisao kao moderne moralne teme..nalik predstavama na pozornici. Te slike i gravire radio je u serijama tj. ciklusima namenjenim široj populaciju kao predstave koje srednji stalež podučavaju vrlinama, postavši verovatno prvi umetnik u istoriji umetnosti koji je bio kritičar društva po sopstvenom pravu.
Tokom XVIII veka portretisanje je bilo vrlo cenjeno u engleskom slikarstvu kao jedini izvor prihoda za slikare. Među umetnicima portreta izdvaja se Tomas Gejnsborou, poznat po svojim hladno otmenim portretima figura u aristokratskim pozama, slikanim fludnim slojevima nalik Rubensu. Njegov najveći konkurent bio je ser Džošua Rejnolds, predsednik Kraljevske akademije u Londonu od njenog osnivanja 1768. i veliki zagovornik akademskog (klasičnog) pristupa umetnosti. Njegov stil je dugovao dosta venecijanskom koloritu, flamanskom barokupa čak i Rembrantu, a svoje portrete voleo je da oplemenjuje, kada je to bilo moguće, prerušavanjem (kostimiranjem) ili alegorijskim dodacima kao na slici Gđa Sidons kao muza tragedije.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Barok ili baroko” (PDF).