Bitka kod Montemađora
| Bitka kod Montemeđora | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Vizantijsko-normanskih ratova | |||||||
 Mapa sa prikazom reke Ofanto na jugu Italije. | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
|
Vizantija Varjaška garda |
Langobardi Normani | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
|
Mihajlo Dokean Harald Hardrada |
Vilijam Gvozdena ruka Rajnulf Drengot | ||||||
| Jačina | |||||||
|
nekoliko hiljada (vizantijaca) 18.000 (snaga iz Barija) |
700 normanskih vitezova, 1300 pešaka | ||||||
Bitka kod Montemađora odigrala se 4. maja 1041. god, na reci Ofanto blizu Kane u Vizantijskoj Italiji, između Lombardsko-Normanskih pobunjeničkih snaga i Vizantijskog carstva. Napad je predvodio normanin poznat kao Vilijam Gvozdena ruka, koji je predstavljao deo velike pobune, protiv Mihalila Dokenianosa, vizantijskog katepan Italije. Trpeći velike gubitke za vreme bitke, vizantijci su na kraju bili poraženi, a njihove preostale snage su bile prinuđene da se povuku u Bari . Dokenianos je bio zamenjen i premešten na Siciliju što je bila posledica bitke koju je izgubio. Pobeda u bici pomogla je normanima da povećaju zalihe i snabdevanje svim resursima, kao i obnavljanje prilivanja talasa novog vojnika koji su se pridružili pobuni.
Pozadina[uredi | uredi izvor]
Bitka je vođena od 4. maja 1041. god, manje od dva meseca nakon bitke kod Oliveta,[1] prva bitka obnovljene pobune lombardsko–normanskih snaga protiv Vizantijskog carstva[2] bila je podstaknuta od strane Arduina Lombarda.[3] Bitka kod Oliveta je bila prva bitka između Normana i još od bitke kod Kane iz 1018. god, ali je ishod ovoga puta promenjen od vizantijske pobede u vizantijski poraz.[4]
Dok su se Normani prvobitno samo borili kao plaćenici u Italiji, oni su počeli da značajno povećavaju sopstvenu kontrolu za vreme pobune iz 1041. godine, i počeli da stvaraju uporišta na teritorijama koje su prigrabili za same sebe, nakon bitke kod Montemađora.[5] Mesto na kome se odigrala bitka bilo je na reci Ofanto[1] blizu Kaneali je ime planine Montemađore obično korišćeno da označi bitku koja se odigrala 1041. godine.[6]
Bitka[uredi | uredi izvor]
Normanski napad kod kod Montemađora predvodio je vilijam gvozdena,[6] koga su inače izabrali za predvodnika normana.[7] U pohodu su učestvovala i dva Vilijamova mlađa brata, Drogo i Hemfri.[2][7] Normanski kontingent je dobio značajno pojačanje nakon prethodne bitke kod Oliventa, pošto su nove pomoćne snage savezničkih Lombarda i plaćenici koje su angažovali Normana iz Salerna i Aversa, predvođeni Rainulfom Drengom, podupreli njihove redove.[7] Rečeno je da je vojska sačinjena od Lombard-Normana uključila 2.000 Normanovih vitezova, što savremeni istoričari smatraju naduvanim brojem, pored Lombardske pešadije i teških konjičkih formacija.[7][8] Istoričar Ričard Humble je naveo brojnost vojske na 700 vitezova Normana i oko 1.300 vojnika,[9] približno udvostručio broj koji je ocenio Gordon S. Brovn za prethodnu bitku kod Oliventu.[7]
Vizantijski kapetan, Mihajlo Dokeian,[8] susreo se sa Normanima sa brojčano većom vojskom.[10] Njegova vojska tvrdi da je uključila 18.000 muškaraca prema analima Barija (Annales barenses),[11] ali je nju Braun procenio na "nekoliko hiljada" (kod Oliventa).[4] Vojska je bila podeljena na dva reda i sastojala se od svežih vojnika iz Azije i vraćenih vojnika sa Sicilije.[12] Vizantijske snage su uključivale i Varjašku gardu[8] u kojoj su se nalazili ljudi iz Norveške, na čelu sa budućim norveškim kraljem Haraldom Hardradom,[10] i bile su moralno podstaknute prisustvom dva episkopaa grčkog obreda iz Troje i Ofanta.[7]
Normani su napadali Vizantince na početku kolone iz bočnih pravaca, što je dovelo do toga da se prva linija povlačila do druge, što je za posledicu imalo konfuziju među Vizantijancima.[12] Vilijam je patio od groznice i u početku je gledao borbu sa brda, ali se na kraju pridružio bici kada ga je savladalo uzbuđenje.[6][7] Veliki broj Vizantijskih vojnika, uključujući i dva episkopa, utopio se u Ofantu pokušavajući da pobegne.[7]Naročito veliki broj Varijaga takođe je pao u borbi,[10] a Vizantinci su na kraju bili poraženi u bici.[12] Normanska pobeda je naročito pripisana dopuni snaga u vidu teške konjice Normana.[6][8]
Posledice[uredi | uredi izvor]
Kada je vizantijska vojska uništena, Mihajlo Dokeian se vratio u luku Bari, tražeći nova pojačanja sa Sicilije.[7] Umesto toga, Dokeian je prebačen na Siciliju[1] i zamenio ga eksavgust Boioanes.[13] Pobeda kod Montemađora je omogućila Normanima sticanje prve veće količine ratnog plena, uključujući vojnu opremu, konje, šatore, dragocene tkanine, kao i zlatne i srebrne posude. Obogaćivanje vojnika, je zauzvrat, privuklo više vitezova da se pridruže pobuni.[7] Nakon Lombardsko-normanske pobune 1041, sledila je treća i poslednja bitka, bitka kod Montepelosa u septembru.[2][7]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Jaques 2007, str. 680
- ^ a b v Kleinhenz 2004, str. 1068
- ^ Brown 2003, str. 38–39
- ^ a b Brown 2003, str. 42
- ^ Rogers 2010, "Norman Conquests, Norman Expansion: Southern Italy and Sicily". str. 68
- ^ a b v g Bradbury 2004, str. 160
- ^ a b v g d đ e ž z i j Brown 2003, str. 43
- ^ a b v g Beeler 1971, str. 68
- ^ Humble 1989, str. 78
- ^ a b v Blöndal & Benedikz 2007, str. 70
- ^ Jansen, Drell & Andrews 2010, str. 493
- ^ a b v Gravett & Nicolle 2007, str. 102
- ^ Rogers 2010, "Cannae, Battle of". str. 322
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Beeler, John (1971). Warfare in Feudal Europe: 730-1200. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-9120-7.
- Blöndal, Sigfús; Benedikz, Benedikt S. (2007) [1978]. The Varangians of Byzantium. Cambridge, NY: Cambridge University. ISBN 978-0-521-21745-3.
- Bradbury, Jim (2004). The Routledge Companion to Medieval Warfare. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-415-22126-9.
- Brown, Gordon S. (2003). The Norman Conquest of Southern Italy and Sicily. Jefferson, NC: McFarland & Company Inc., Publishers. ISBN 978-0-7864-1472-7.
- Gravett, Christopher; Nicolle, David (2007). The Normans: Warrior Knights and Their Castles. Oxford, UK and New York, NY: Osprey Publishing Limited. ISBN 978-1-84603-218-9.[mrtva veza]
- Humble, Richard (1989). Warfare in the Middle Ages. United States: Mallard Press. ISBN 978-0-7924-5089-4.
- Jaques, Tony (2007). Dictionary of Battles and Sieges: A Guide to 8,500 Battles from Antiquity through the Twenty-first Century. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33538-9.
- Jansen, Katherine L.; Drell, Joanna; Andrews, Frances (2010). Medieval Italy: Texts in Translation. Philadelphia, PA: University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-8122-2058-2.
- Kleinhenz, Christopher (2004). Medieval Italy: An Encyclopedia. 2. New York and London: Routledge. ISBN 978-0-415-93931-7.
- Rogers, Clifford J. (2010). The Oxford Encyclopedia of Medieval Warfare and Military Technology. 1. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533403-6.