Božidar Panić
Božidar Panić (Belobreška, 12. decembar 1941.) inženjer, publicista i istoriograf Srba u Aradu i Rumuniji.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Božidar potiče iz srpske porodice Dunavske klisure, gde su njegovi preci vekovima živeli. Deda Božidar zemljoradnik i baba Klara Panić su deportovani 18. juna 1951. godine kao neprijatelji države, u Baragan.[1] Porodica pa i unuk Božidar su se priključili naredne 1952. godine. Božidar je nakon pohađanja osnovne škole u rodnom mestu (1948—1952), a nastavio u Baraganu u mestu Valea Viilor, gde su živeli do 1955. godine. Maturirao 1960. godine u temišvarskoj srednjoj školi broj 8, gde je pratio nastavu na srpskom jeziku. Diplomirao je 1965. godine na Elektrotehničkom fakultetu Politehničkog instituta u Temišvaru.[2] Tokom radnog veka radio je od 1965. godine kao inžinjer elektrotehnike u fabrici vagona u Aradu, gde je ubrzo po dolasku premešten u Institut za projektovanje vagona. Poznat je kao jedan od glavnih projektanata Simensovih niskopodnih tramvaja,[3] koji su se tu izrađivali namenjeni za Arad, i druge rumunske gradove. U toj fabrici je dočekao penziju (2004), pa i ostao zbog delikatnosti posla i nakon toga još izvesno vreme da radi. Po penzionisanju ostao da živi sa porodicom u Aradu, i još aktivnije uključio u društveni život tamošnjih Srba; nastavio sa plodnim istraživanjima i pisanjem.
Započeo je još kao mlad intelektualac doseljenik u Aradu, da se bavi prošlošću Srba na tom prostoru - Pomorišju. Tada nije bilo organizovanog srpskog društva, i sve se svodilo na crkveni život. Počeo je da se zanima prošlošću Srba, družeći se starim veoma obrazovanim aradskim protom Dragutinom Ostojićem. Sav se, od tada posvetio istraživačkom i publicističkom radu, koji traje već decenijama. Učestvovao je u pisanju više knjiga i zbornika, a redovno objavljuje u srpskoj periodici u Rumuniji poput: Banatske novine, Banatski almanah, Bezdinski vesnik, Dobrovoljački glasnik, Književni život, Tekelijino zvono, Naša reč i drugim.
Istaknuti je član Mesne organizacije Srba u Aradu, član aradske Crkvene opštine Tekelijine crkve, saradnik Matice srpske u Novom Sadu.[4] Aktivan je u matičinom "Temišvarskom odboru", a piše članke u njenim časopisima "Temišvarskom zborniku" i "Zborniku Matice srpske za istoriju". Organizator je poslednjih godine redovnog godišnjeg međunarodnog simpozijuma o znamenitim Srbima Pomorišja,koji se održava svake jeseni u Aradu. Priređivač je edicije Arad kroz vreme u kojem se objavljuju radovi učesnika seminara.[5]
Delo[uredi | uredi izvor]
Knjige koje je objavio i u kojima se učestvovao kao koautor u pisanju su:
- Aradska tvrđava - austrougarski logor za istrebljenje Srba 1914-1918., (1994; 2007), kao koautor;
- Dokumenti o umiranju Srba zatočenika u aradskom logoru 1914-1915 (1916), koautor, sa Stevanom Bugarskim;
- Tri veka Tekelijine crkve, (2002), grupa autora;
- Srbi u Aradu (2010), kao koautor