Danska—Norveška
Danska—Norveška (dan. i norv. Danmark–Norge), bila je politički entitet koji su činile ujedinjene kraljevine Danska i Norveška, uključujući i norveške prekomorske zavisne teritorije Island, Grenland i Farska Ostrva.
Norveška je bila uticajno kraljevstvo sve do sredine 14. vijeka, kada je Crna smrt odnijela živote više od polovine stanovništva. To je prisililo Norvešku da uđe u personalnu uniju sa Danskom, koja je kasnije formirala Kalmarsku uniju sa Švedskom. Nakon švedskog napuštanja Kalmarske unije i njenog raspada, Danska i Norveška su 1524. godine ušle u personalnu uniju pod danskom hegemonijom, zbog slabe pozicije Danske nakon kuge. Norveška je 1536. godine integrisana u Dansku, kada je na Riksrodu ukinuta. Međutim, Norveška je i dalje imala zasebne institucije i zakone. Najvažnije političke institucije i njihova sjedišta su se nalazila u Danskoj, što je strateški urađeno kako bi se spriječila norveška nastojanja ka poziciji velike sile kao statusa koji je imala tokom Vikiškog doba. Norveška je ponovo uspostavljena kao kraljevina 1660. godine nakon uvođenja apsolutizma.
Personalna unija dva kraljevstva je trajala sve do 1814. godine,[1][2] kada su države pobjednice u Napoleonskim ratovima primorale kralja Danske—Norveške da preda Norvešku Švedskoj; Norveška je pružala otpor, ali je bila primorana da prihvati još jednu personalnu uniju sa Švedskom na relativno istim uslovima nakon kratkog rata bez pobjednika. Dansko-norveška unija imala je trajan uticaj na Norvešku koja je održavala svoje kulturne veze sa Danskom. Tokom svoje zajednice sa Švedskom, Norveška je koristila danski pisani jezik koji je vodio porijeklo od staroistočnonordijskog jezika umjesto klasičnog norveškog ili starozapadnonordijskog jezika.