Pređi na sadržaj

Digitalna kopija

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Digitalna kopija je komercijalno distribuirana kompjuterska datoteka koja sadrži medijski proizvod kao što je film ili muzički album. Termin suprotstavlja ovu kompjutersku datoteku fizičkom kopijom (obično DVD, Blu-Ray, Blu-Ray 3D ili 4K Ultra HD Blu-Ray disk) sa kojom se digitalna kopija obično nudi kao deo paketa. Digitalna kopija omogućava kupcu diska da nabavi jednu kopiju filma na digitalnom uređaju kao što je lični računar, pametni telefon, tablet računar ili digitalni medijski plejer i da ga pogleda na tim uređajima bez potrebe za pristupom fizičkom mediju. „Digitalna kopija“ se takođe obično naziva „Digital HD“ (gde se odnosi na digitalnu kopiju visoke definicije ili UHD).

Karakteristike[uredi | uredi izvor]

Postoje tri vrste digitalne kopije. Prva je kopija napravljena unapred i uključena na disk. Druga se kreira dinamički od samog DVD sadržaja. U oba scenarija, izdavač odlučuje koji sadržaj, formati, sistemi za upravljanje digitalnim pravima (DRM) i tehnički parametri će se koristiti za digitalnu kopiju. Sistemi za digitalno kopiranje zasnovani na postojećim unapred generisanim datotekama su manje fleksibilni od rešenja za dinamičko transkodiranje. Treća vrsta je alfanumerički kod koji se nalazi na papiru u kutiji fizičke kopije filma, koji se ukucava i koristi na onlajn portalu koji omogućava kupcu da preuzme film u prodavnici po svom izboru, koristeći sopstveni propusni opseg, ili da ga strimuje preko usluge u oblaku u vreme gledanja kao deo digitalnog ormarića prodavca gde kupac zadržava stalan pristup digitalnoj datoteci filma.

U prošlosti sa prva dva tipa, datoteke digitalne kopije zasnovane na postojećim datotekama su uključivale samo glavnu audio traku (često samo stereo) i bez titlova, u poređenju sa višestrukim audio zapisima i višestrukim opcijama titlova dostupnim na DVD-u i Blu-ray-u. Takođe, kvalitet je bio ograničen brzinom u bitovima korišćenom za kodiranje datoteke koja je obično relativno niska i nije prilagođena uređaju na koji se prenosi. Bonus funkcije su takođe uglavnom bile nedostupne sve dok online prodavnice filmova nisu mogle da ih uključe kao bonus datoteke uz preuzimanje.

Datoteke digitalne kopije zasnovane na rešenjima za transkodiranje mogu da koriste ispravan audio zapis i titl na osnovu lokacije ili izbora korisnika i pojedinačno kreiraju digitalnu kopiju na osnovu svojstava ciljnog uređaja (video i audio brzina u bitovima, rezolucija ekrana, odnos širine i visine i upotreba uređaja za gledanje kopija).

Najčešće su rešenja za digitalno kopiranje uglavnom nudila Apple iTunes datoteke sa svojim DRM uslugama, pri čemu su se koristili i Windows Media ca Windows Media DRM-om i FairPlay-em, ali zbog neuspeha poslednjeg na tržištu, većina digitalnih kopija je koristila iTunes. Druga rešenja su takođe obezbedila podršku za Sony PlayStation Portable i telefone sa funkcijama koji koriste 3GP video datoteke i Open Mobile Alliance DRM. Neki izdavači su ograničili svoje digitalne kopije na Microsoft operativne sisteme i uređaje.

Kod audio kompakt diskova, prvobitna namera da se digitalna kopija albuma bude na istom disku bila je da se obeshrabri piraterija tako što će se dozvoliti samo kopiranje verzije albuma u vlasničkom formatu datoteke sa upravljanjem digitalnim pravima. Zbog brojnih faktora, uključujući kontroverzno uključivanje rutkita na albume povezane sa Sony Music etiketama, zajedno sa vlasničkim datotekama i interfejsom koji se generalno mogu lako zaobići jednostavnim pritiskom na taster za pristup CD verzijama numere i kopiranje u MP3, uključivanje zasebnih digitalnih kopija je potpuno zastarelo u muzičkoj industriji, iako bi kod za preuzimanje digitalne verzije kompatibilne sa prenosivim medijskim plejerima mogao biti uključen za kupovinu albuma u analognom formatu, kao što je LP ploča ili kaseta.

Da bi se ograničio broj besplatnih kopija, disk obično dolazi sa alfanumeričkim kodom za jednokratnu upotrebu koji potvrđuje vlasništvo nad naslovom preko interneta; neke verzije koncepta dolaze sa QR kodom koji sadrži kod za jednokratnu upotrebu kako bi se omogućilo da ga skenira kamera pametnog telefona, čime se štedi vreme korisnika od potrebe da ukuca dugi kod, koji može da sadrži homoglife koji se mogu pogrešno ukucati. Često kod za potvrdu autentičnosti može imati datum isteka, što čini kopiju nevažećom ako je šifra za otkup ispunjena nakon tog vremena. [1] [2] U uobičajenoj praksi, većina kodova je ostala dostupna za otkup i nakon odštampanog datuma isteka, kako bi se zadržala dobra volja kupaca i izbegle žalbe na nemogućnost otkupa koda za naslov koji nastavlja da prodaje starije zalihe. Vremenom je ovo postao preferirani metod validacije digitalne kopije u odnosu na uključivanje digitalne datoteke na disk u paket.

Prijem[uredi | uredi izvor]

Analitičar tehnološke industrije Majkl Gartenberg opisao je inicijativu za digitalno kopiranje kao „pametan potez“ koji pruža lakšu alternativu korisnicima u poređenju sa konvertovanjem samih datoteka pomoću softvera kao što je HandBrake. Gartenberg je bio kritičan prema Sony-ju jer se ograničio na datoteke za PlayStation Portable koje nisu bile široko kompatibilne sa popularnijim ličnim medijskim uređajima, kao što su iOS uređaji. [3]

Fred fon Lohman iz Fondacije za elektronske granice opisao je šeme digitalnog kopiranja kao „krađu vaših prava na pošteno korišćenje i prodaju ih nazad vama po komadu“, osporivši tvrdnje holivudskih studija da je nezakonito da kupci iskopaju ličnu kopiju DVD-a da bi ih postavili na prenosivi video plejer, čak i ako poseduju DVD. [4] Džon Hili iz Los Anđeles Tajmsa je istakao da se kod DVD-eva od potrošača tražilo da plate više za korišćenje koje su ranije imali bez dodatnih troškova za CD-ove i kasete. [5]

Stiven J. Vogen-Nikols iz ComputerWorld.com-a opisuje digitalnu kopiju kao „besmislicu, funkciju koja uopšte nije karakteristika“. On to kritikuje kao pokušaj industrije da zasladi DRM, žaleći se da bi gledaoci trebalo da mogu da gledaju film koji su kupili na bilo kom uređaju koji žele i da bi medijske kompanije trebalo da promene svoje poslovne planove kako bi zadovoljile legitimne potrebe svojih kupaca. [6]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Digital Copy:”. Amazon.com. Arhivirano iz originala 2010-06-20. g. „The Digital Copy on The Dark Knight, for example, expires on December 9, 2009, one year after the DVD/Blu-ray was first released.” 
  2. ^ „Frequently Asked Questions”. Sony Pictures. SONY. Arhivirano iz originala 2008-05-11. g. „The complimentary Unlock Code must be redeemed by the date printed on the insert included in the disc packaging.” 
  3. ^ Mike Musgrove (18. 4. 2008). „"Digital Copy": New DVDs and Blu-ray Discs Bundled With iPod-friendly Files”. The Washington Post. „"For many consumers, if it doesn't exist in the iPod-iPhone-iTunes ecosystem it might as well not exist at all," he said. "There are a lot fewer PSPs out there than there are iPods."” 
  4. ^ von Lohmann, Fred (10. 10. 2008). „Why Hollywood Hates RealDVD”. Legal Analysis. Electronic Frontier Foundation. Arhivirano iz originala 2008-10-12. g.  von Lohmann, Fred (29. 11. 2006). „Stealing Fair Use, Selling It Back to You”. Electronic Frontier Foundation. Arhivirano iz originala 2007-11-23. g. 
  5. ^ Jon Healey (29. 11. 2006). „Wal-Mart's not-so-super downloads”. Los Angeles Times. „So from the perspective of the studios and federal officials, consumers have to pay for the privilege of doing the sorts of things with DVDs that they're accustomed to doing with CDs (and LPs and cassettes).” 
  6. ^ Steven J. Vaughan-Nichols (7. 12. 2008). „Digital Copy: A feature that's no feature”. Computerworld. International Data Group (IDG). Arhivirano iz originala 9. 12. 2008. g. Pristupljeno 24. 12. 2010. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Дигитална_копија&oldid=27836832”