Ikonologija
Ikonologija (grč. Εικων - slika, i grč. λογος - nauka) predstavlja metod u istoriji umetnosti, gde se pored ikonografije proučavaju i simbolički aspekti umetničkog dela, kao i njihova kulturološka, socijalna i istorijska osnova i tematika.[1]
Ikonologija kao metod se prvi put pojavio u Strazburu u radu naučnika Da Varburg 1892. godine, posvećena dvema slikama Botičelija. Koncept ikonološke analize po prvi put je koristio da opiše svoj metod rada na freskama koje opisuju mesece u godini u palati Skifanoija u Ferari. Sa ovim simbolima Da Varburg je bio u stanju da opiše sadržaj zidnog slikarstva. Ikonološku analizu počela je da se široko koristi u Varburgskoj školi.[2]
Dalji razvoj ikonologije omogućio je američki naučnik nemačkog porekla Ervin Panofski,[3] koji je 1939. godine za njenu primenu definisao tri faze tumačenja umetničkog dela:
- predikonografska analiza;
- ikonografska analiza;
- ikonolološko tumačenje.
Ovaj naučnik takođe pravi razliku između tri nivoa tumačenja:
- fenomenološko;
- sadržajno;
- dokumentarno.
Ikonologijski metod je postavljen u istraživanju u oblasti istorije umetnosti kao važno sredstvo za proučavanje različitih vizuelnih fenomena od izuzetnog umetničkog i istorijskog značaja - različitog razdoblja, nacionalnog porekla i načina implementacije.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Roelof van Straten, An Introduction to Iconography: Symbols, Allusions and Meaning in the Visual Arts. Abingdon and New York 1994, p.12.
- ^ Iconography and Iconology
- ^ Victor Ljunggren Szepessy, "Panofsky - Iconology and Iconography". In The Marriage Maker: The Pergamon Hermaphrodite as the God Hermaphroditos, Divine Ideal and Erotic Object. MA thesis, University of Oslo 2014, p.16.
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
