Infracrvena astronomija

Infracrvena slika Carina nebule, snimljena Hablovim teleskopom.

Infracrvena astronomija je grana astronomije i astrofizike koja proučava astronomske objekte vidljive u infracrvenom delu spektra elektromagnetnog zračenja. Talasne dužine infracrvenog zračenja kreću se od 0,75 do 300 mikrometara. U spektru elektromagnetnog zračenja infracrveno se nalazi između optičkog (vidljivog) i radio zračenja.

Infracrvena astronomija započeta je 1830-ih godina, nekoliko decenija nakon otkrića infracrvenog zračenja od strane Vilijama Heršela 1800. godine. Međutim, tek u 20-tom veku su detektovani astronomski izvori infracrvenog zračenja, ne računajući Sunce i Mesec. Moderna infracrvena astronomija nastala je 1950-ih i 1960-ih.

Infracrveni teleskopi

Infracrvena svetlost se najčešće detektuje istim teleskopima kao i vidljiva, a obe vrste svetlosti koriste i slične, ali ne i iste detektore. Infracrvena svetlost iz svemira je nezanemarljivim delom apsorbovana u Zemljinoj atmosferi, preciznije, vodenom parom u atmosferi. Većina infracrvenih teleskopa se stoga gradi na velikim visinama u mestima sa suvljom klimom. Infracrveni teleskopi u svemiru uključuju Špicerov teleskop i Heršelovu svemirsku observatoriju.

Detektori infracrvenog zračenja moraju biti hlađeni, na primer tečnim azotom. Razlog ovome je da tela na temperaturi od par stotina Kelvina (svakodnevne temperature) emituju svoje toplotno zračenje kao infracrveno. Ukoliko detektori ne bi bili hlađeni, oni bi sami emitovali dovoljno infracrvenog zračenja koje bi zagušilo signal zračenja iz svemira koje treba snimiti.

Teme proučavanja

Astronomi koriste rezultate detekcije i snimanja infracrvenog zračenja za proučavanje astronomskih objekata. Na primer, infracrvena merenja projekata 2MASS i WISE su otkrila do tada neotkrivena zvezdana jata.

Spoljašnje veze

• [1] Arhivirano na sajtu Wayback Machine (25. maj 2020)
• Infracrvena naučna arhiva