Karlo Paržik
Karlo Paržik (Beč, 1887– ?) bio je graditelj violina i osnivač Ateljea za gradnju muzičkih instrumenata u Beogradu. Tvorac je oscilatorne teorije građenja violina i sa svojom ćerkom Lidijom Paržik Tanasijević gradio je violine po modelu Stradivarija i Gvarnerija del Gesu.[1]
Obrazovanje i karijera[uredi | uredi izvor]
Višu državnu realku i muzičku školu završio je u Trstu 1906. godine. Još kao učenik počeo je da se bavi prvim radovima na rekonstrukciji violina. Posle osamnaest godina istraživanja i učenja o violinama, izgradio je u Zagrebu svoju prvu violinu 1922. godine. Po savetu profesora Vaclava Humla, koji je ohrabrio ovaj njegov rad, nastavlja sa pravljenjem violina. U Beč odlazi 1923. godine, gde dobija prva pismena priznanja o svojoj umeštnosti u izradi violina. Bio je pohvaljen od strane najstručnijih ljudi iz bečke akademije. Iste godine odlazi na dalje školovanje u London, gde se upoznao sa starim italijanskim violinama.[1]
Po povratku iz Beča, Paržik se nastanjuje u Beogradu gde nastavlja svoj rad. Sve violine koje je napravio do 1938. godine služile su mu za ekspermente, kako bi došao do osnovnih postavki jednog novog vibracionog sistema. Iako su rezultati vibracione teorije bili dobri i iako je dobijao pohvale i priznanja od mnogih stručnjaka, Karlo Piržik nije bio sasvim zadovoljan, pa je i dalje neumorno radio na usavršavanju svog znanja.[1]
Prve dve violine koje je izradio posle 1945. godine uspele su da zadovolje njegove kriterijume. Ove violine su se odlično plasirale i u Francuskoj. U želji da proveri vrednost svojih završnih teoretskih postavki, za narednu violinu je upotrebio mekano drvo, dobijeno iz Švedske. Ova violina, koja je u Beču 1949. godine dobila priznanje od čuvenog violiniste Šnajderhana, najbolje je pokazala egzaknost Paržikove teorije.[1] U svojoj karijeri, Karlo Paržik je izradio mnogo violina, na kojima su svirali neki od najpoznatijih domaćih i stranih umetnika.[1]