Pređi na sadržaj

Ostrvo Južni Manitu

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Južni Manitu
Geografija
Površina21 km2
Administracija

Ostrvo Južni Manitu se nalazi u okolini jezera Mičigen, približno 26 km zapadno od Lilanda u državi Mičigen. Deo je okruga Lilano i deo Nacionalnog parka Dine uspavanog medveda. Nenaseljeno ostrvo ima površinu od 21,44 km² i može mu se pristupiti trajektnom linijom iz Lilanda. Posetiocima su na raspolaganju vođene ture vozilima na otvorenom, ali većina saobraćaja se odvija peške. Veće severno ostrvo Manitu leži na severu.

Svetionik izgrađen 1871. godine

Ostrvo je široko 4,8 km, a dugačko isto toliko. Deo je ostrvskog lanca koji se prostire na severu do Makinačkog tesnaca. Ostrvo se sastoji od grebena nagnutih slojeva krečnjaka, zakopanog pod pokrivačem ledničkih ostataka. Ledenjaci su isklesali sliv jezera Mičigen. Kada se sliv napunio vodom, vrhovi grebena ostali su izloženi kao ostrva. Tokom postglacijalnih vremena, vetrovi koji su duvali na visokim peskovitim blefovima na zapadnoj strani ostrva pomerali su pesak u unutrašnjost, formirajući peščane dine.[1] Jezero Firence je jedino jezero u unutrašnjosti ostrva. Ostrvo ima sistem staza i kampova.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Južno ostrvo Manitu prvobitno je sredinom 1830-ih naselio Vilijam Barton kako bi obezbedio drvnu građu za napajanje parnih brodova Velikog jezera. Njegov dok je izgrađen usred zaliva u obliku polumeseca na istočnoj strani ostrva, koji je pružao jedinu prirodnu dubokovodnu luku između Čikaga i Bafala. Godine 1847. selo je obuhvatalo Bartonovu kuću, kovačnicu, prehrambenu prodavnicu, štalu i drvenu železničku prugu Tamarak koja se protezala od pristaništa u unutrašnjost zbog vuče drva za parobrode. Kada se otvorila prva pošta 1870. godine, bila je ovde. Kada su se operacije seče drveća i pristanište propadale, prvobitno ostrvsko selo je opadalo u veličini i značaju. Ljudi su preselili prodavnicu sa prvobitnog mesta u blizini starog pristaništa na mesto u blizini stanice za spasavanje 1923. godine na jugoistočnoj obali, a to je obeležilo pomeranje ostrvske zajednice na sadašnje mesto u selu koje se nalazi na sadašnjem pristaništu, gde putnički trajekt stiže. [2]

Farma se polako razvijala na ostrvu, ali do 1870. većina ostrvljana su bili samodovoljni poljoprivredni proizvođači. Višak useva prodat je brodovima koji su prolazili kao i kopnenim tržištima. Izolacija ostrva pružila je idealno okruženje za uzgajanje nagrađivane raži, pasulja i graška. Danas na ostrvu nema aktivnih farmi, ali gospodarske zgrade, napuštene mašine, stara škola i groblje podsećaju na prošlost. Ostrvo je sada nenaseljeno, a većina zgrada leži u ruševinama.

Svetionik[uredi | uredi izvor]

Svetionik skica

Južno ostrvo Manitu bilo je popularno u 19. i 20. veku kao luka i stanica za gorivo. Završetkom kanala Eri 1826. godine razvoj komercijalne plovidbe na Velikim jezerima se brzo povećao. Prolaz Manitu bio je najvažnija ruta za parobrode koji su putovali dužinom jezera Mičigen dužine 300 milja. Ostrvo je bilo stajalište za rane pomorce između Čikaga i Makinačkog moreuza.

Da bi vodio brodove vođene olujom, Kongres je 1838. godine za izgradnju svetionika prisvojio 5.000 dolara. Izgradnja je započeta 1839. godine, ali se o ovom prvom svetioniku na ostrvu Južna Manitu zna vrlo malo. Specifikacije su bile iste kao i za svetionik Old Presku Ajl, koji je obuhvatao kružni toranj od 30 stopa i kameni sobičak, ali pisani izveštaji opisuju kuću od 1,5 sprata sa svetlosnom kulom na jednom kraju. Ne postoje skice ili fotografije koje bi utvrdile šta je zapravo izgrađeno. Lokacija svetla nalazila se na peskovitom brežuljku od 30 stopa u blizini obale blizu mesta na kome se nalazi sadašnji svetionik, ali tačna lokacija nije poznata.

Godine 1858. američki svetionik prepoznao je potrebu za većom sigurnošću i zamenio ovu kuću dvospratnom rezidencijom od cigle sa kulom od 35 stopa na vrhu. U kuli se nalazila Frenelova sočiva četvrtog reda. Dodata je zgrada za signal magle i obe konstrukcije stoje i danas.

Povećani brodski saobraćaj doneo je promene i 1871. godine izgrađena je kula od 100 stopa. Kula je u osnovi prečnika 18 stopa. Zidovi su šuplji i debeli 5 stopa pri dnu, a na vrhu se sužavaju do 3 metra. Dodat je prolaz koji je kulu povezivao sa čuvarskim stanom. Frenelova sočiva trećeg reda iz Pariza instalirana su sa 3-fitiljnom lampom koja je imala domet od 18 milja. Godine 1875. godine postavljen je prvi signal parne magle na jezeru Mičigen koji je zamenio zvono za maglu.[3] Svetionik od 100 stopa bio je u funkciji od 1871. do 1958. Svetionik je i dalje u dobrom stanju. Nedavni napori vratili su svetlosni toranj u operativni status za letnje mesece.

Čuvareva kućica je izgrađena 1901. godine ali je 1958. trajno zatvorena.

Mapa ostrva

Olupine brodova[uredi | uredi izvor]

Olupina broda Franciska Morazana

Ostrva Manitu okružena su sa preko 50 poznatih olupina, od kojih su neka popularna mesta za ronjenje. Rezervat je osnovan 1988. godine kako bi se sačuvala istorijska i arheološka vrednost pedeset poznatih brodoloma, datiranih od 1835. do 1960. Jedan od takvih olupina je Fransisko Morazan, koji se nasukao 1960. godine na južnoj obali ostrva. Pregazila je olupinu teretnog broda Valtera Frosta, nasukanu 4. novembra 1903, sa teretom kukuruza i opšte robe.

Istočnom stranom ostrva dominira veliki okrugli zaliv. Ovaj zaliv je dubok vrlo blizu obale. Nekoliko puta su brodovi ovde u oluji našli sigurnu luku, čak i neki od velikih brodova za rasuti teret. Tokom „Velikog udara“ 1913. godine, kapetan Džon Staflbim usidrio se na plažu. Držao je motore da rade 49 sati kako vetar ne bi oduvao plovilo natrag u more, sve dok nije uspeo da pošalje dva mornara na obalu da se prikače za stablo. Kada se oluja stišala 24 sata kasnije, odvezao se sa drveta, stavio motore unazad i odmaknuo se od obale da bi bezbedno nastavio putovanje.[4]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Empire, Mailing Address: 9922 Front Street; Us, MI 49630 Phone:326-4700 Contact. „South Manitou Island - Sleeping Bear Dunes National Lakeshore (U.S. National Park Service)”. www.nps.gov (na jeziku: engleski). Pristupljeno 19. 9. 2020. 
  2. ^ Empire, Mailing Address: 9922 Front Street; Us, MI 49630 Phone:326-4700 Contact. „Ghost Towns of South Manitou Island - Sleeping Bear Dunes National Lakeshore (U.S. National Park Service)”. www.nps.gov (na jeziku: engleski). Pristupljeno 19. 9. 2020. 
  3. ^ „South Manitou Island Lighthouse - Sleeping Bear Dunes National Lakeshore (U.S. National Park Service)”. www.nps.gov (na jeziku: engleski). Pristupljeno 19. 9. 2020. 
  4. ^ Boyer, Dwight (1971). True tales of the Great Lakes. New York,: Dodd, Mead. ISBN 0-396-06372-1. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Острво_Јужни_Маниту&oldid=25332400”