Pariski parlament
Pariski parlament (franc. Parlement de Paris) je bio najstariji parlament u Kraljevini Francuskoj, formiran u 13. veku. Popravio ga je u Parizu Filip Četvrti od Francuske [1] 1302. godine. Pariski parlament bi održavao sednice u srednjovekovnoj kraljevskoj palati na ostrvu Site, koja je danas još uvek na mestu pariske dvorane pravde. [2]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Godine 1589, Pariz je praktično bio u rukama Katoličke lige. Da bi pobegao, Anri Četvrti od Francuske je sazvao pariski parlament da se sastane u Turu, ali je samo mali deo njegovih parlamentaraca prihvatio poziv. Nakon ubistva Anrija Trećeg od Francuske od strane dominikanca Žaka Klemana, „Parlament Tura“ je nastavio da zaseda tokom prvih godina vladavine Anrija Četvrtog Francuske.
Paricki parlament je igrao glavnu ulogu u stimulisanju plemstva da se odupre širenju kraljevske moći vojnom silom u parlamentarnoj Frondi, 1648–1649. godine. Na kraju je pobedio kralj Luj Četvrti i plemstvo je bilo poniženo. [3]
Uloga koja je dovela do Francuske revolucije[uredi | uredi izvor]
Početak predloženih radikalnih promena počeo je protestima pariskog parlamenta upućenim Luju Šesnaestom u martu 1776. godine, u kojima se Skupština staleža, plemstvo, odupirao početku određenih reformi koje bi ukinule njihove privilegije, posebno njihovo oslobađanje od poreza. Prigovori su izneseni kao reakcija na esej, „Razmišljanja o formiranju i raspodeli bogatstva“, napisan od strane En-Robert-Žakes Turgo. Drugi stalež je reagovao na esej sa gnevom kako bi uverio kralja da plemstvo i dalje ima veoma važnu ulogu i da i dalje zaslužuje iste privilegije oslobađanja od poreza. [4]
Drugi stalež (plemstvo) se sastojao od otprilike 1,5% francuskog stanovništva i bio je oslobođen skoro svih poreza, uključujući Corvée Royale. U praksi, svako ko je platio malu naknadu mogao je da pobegne iz zatvora, tako da je ovaj teret rada pao samo na najsiromašnije u Francuskoj. Druga vlastela je takođe bila izuzeta od gabelle, što je bio nepopularni porez na so, kao i taille, poreza na zemlju koji su plaćali seljaci, i najstarijeg oblika oporezivanja u Francuskoj. [5][6]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Cobham Brewer (1878). The Political, Social, and Literary History of France. London. str. 68.
- ^ J. H. Shennan (maj 1960). „The Parliament of Paris”. History Today. 10 (5): 342—348..
- ^ Moote, A. Lloyd (1971). The Revolt of the Judges: the Parliament of Paris and the Fronde, 1643–1652. Princeton University Press. ISBN 9780691051918.
- ^ Doyle, "The parlements of France and the Breakdown of the Old Regime 1771-1788."
- ^ John W. Boyer and Keith M. Baker, ur. (1987). University of Chicago Readings in Western Civilization, Volume 7: The Old Regime and the French Revolution. University of Chicago Press. str. 119—21. ISBN 9780226069500.
- ^ In the Pays d'État, the taille was called réelle, based on land ownership, and determined by a council; in the Pays d'Élection the taille was called personnelle, based on the global capacity to pay, and assessed by the Intendant. In both cases, the tax was often considered arbitrary.
Dodatna literatura[uredi | uredi izvor]
- Prothero, G. W. (1898). „The Parlement of Paris”. English Historical Review. 13 (50): 229—241. JSTOR 547224.
- Rogister, John (2002). Louis XV and the Parlement of Paris, 1737–55. Cambridge University Press.
- Shennan, J. H. (1965). „The Political Role of the Parlement of Paris, 1715–23”. Historical Journal. 8 (2): 179—200. JSTOR 3020457. S2CID 154662252. doi:10.1017/S0018246X00026959.
- Shennan, J. H. (1998). The Parlement of Paris. Sutton. ISBN 9780750918305.
- Stone, Bailey (1981). The Parlement of Paris, 1774–1789. University of North Carolina Press. Arhivirano iz originala 08. 05. 2019. g. Pristupljeno 19. 07. 2022.
- Swann, Julian (1995). Politics and the Parlement of Paris under Louis XV, 1754–1774
. Cambridge University Press. ISBN 9780521483629.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
