Pravo na imovinu
Pravo na imovinu ili pravo na posedovanje imovine (prim. vlasništvo) često se klasifikuje kao ljudsko pravo fizičkih lica u pogledu njihovog vlasništva. Opšte priznavanje prava na privatnu svojinu ređe se nalazi i obično je teško ograničeno ako imovinu poseduju pravna lica (tj. korporacije) i gde se imovina koristi za proizvodnju a ne za potrošnju.[1]
Pravo na imovinu prepoznato je u članu 17. Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima, ali nije priznato ni u Međunarodnom sporazumu o građanskim i političkim pravima niti u Međunarodnom paktu o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima.[2] Evropska konvencija o ljudskim pravima, u članu 1 Protokola 1, priznaje pravo fizičkim i pravnim licima na „mirno uživanje svog vlasništva“, podložno „opštem interesu ili osiguravanju plaćanja poreza“.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ See generally AA Berle, 'Property, Production and Revolution' (1965) 65 Columbia Law Review 1
- ^ Doebbler, Curtis (2006). Introduction to International Human Rights Law. CD Publishing. str. 141—142. ISBN 978-0-9743570-2-7.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- AA Berle and GC Means, The Modern Corporation and Private Property (New York, Macmillan 1932) oclc 1411248
- AA Berle, 'Property, Production and Revolution' (1965) 65 Columbia Law Review 1
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Protocol I to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms
- „"The Right to Private Property"”. Internet Encyclopedia of Philosophy.