Redut

Redut (engl. redoubt) je utvrđenje (zatvoreno, poluzatvoreno ili otvoreno) tipa poljske fortifikacije. Reduti su nastali su 16. veku, redovno su korišćeni u 18. i 19. veku (na Ivankovcu Srbi su izgradili dva kvadratna reduta^[a]), a poslednji put su upotrebljeni u rusko-japanskom ratu (1904-1905). Iščezli su početkom Prvog svetskog rata, pošto ih je zbog visokog profila artiljerija lako rušila.^[1]

Karakteristike[uredi | uredi izvor]

Redut je poljsko (zemljano) utvrđenje, najčešće oblika trapeza ili pravougaonika, sa tzv. grkljanom (ulaz) na najmanje izloženoj strani, namenjeno za dejstvo vatrom u sve strane. Obično se sastojao iz spoljašnjeg rova, grudobrana visokog profila i unutrašnjeg rova, a redovno je bio podešen za samostalnu odbranu; često je građen i u međuprostorima tvrđava ili odbrambenih linija nekog položaja. Služio je i kao redvi.^[1]

U 19. veku vojna literatura davala je redutima veliki značaj na bojištu: preporučivani su grudobrani visine od 170 (za pešadiju) do 220 cm (za artiljeriju) i debljine od 1,5 do 6 m, sa spoljnim rovom širine bar 4 m i dubine 2 - 2,80 m. Iza grudobrana pravljen je banket (platforma za strelce) širine 50-70 cm, na koji se pelo zemljanim stepenicama ili rampom, i plići unutrašnji rov širine 120 cm. Svi nagibi (u rovu i na grudobranu) morali su biti pod tupim uglom kako bi se sprečilo obrušavanje, a uglovi od 90 do 120 stepeni.^[1]

Za odbranu reduta postavljan je po jedan vojnik na svaki metar širine grudobrana, a na svaka dva vojnika ostavljan je po jedan u rezervi, koja se obično nalazila u grkljanu reduta. Reduti sa zadnjom otvorenom stranom grkljana zvali su se linete.^[1]