Triangl

Triangl je udarački instrument trouglastog oblika, u stvari, čelična šipka sa prečnikom oko 1cm, savijena u ravnostrani trougao razne veličine, ali ne preko 35cm po dužini jedne strane.

Triangl

Osnovne karakteristike instrumenta

Jedan ugao je otvoren i krajevi šipke su na tom mestu obično zašiljeni i malo savijeni na spoljnu stranu, zatvoren, sastavljeni trougao otežavao bi slobodno i elastično treperenje šipke. Triangl se drži obešen uzicom u jednom uglu, a udar se vrši štapićem, takođe čeličnim, samo manjeg prečnika - oko 3-4mm i obično sa drvenom drškom. Proizvedeni zvuk je neodređene visine, ali svakako visokog registra, izrazito svetao i metalan, pa i dosta prodoran. Koriste se uglavnom pojedinačni udari odvojeni pauzama, ili makar i uzastopni, ali u jednostavnijoj i ne suviše gustoj ritmici, izvodljiv je i složeniji i gušći ritam, ali slabo dolazi do izražaja, zato što se zvuci slivaju u nerazgovetan tok. Međutim, srazmerno često se primenjuje tremolo, u kome je upravo i cilj da se niz uzastopno brzih udara ( kretanjem štapića u jednom uglu instrumenta) slije u neprekidno zvučanje.

Treba ipak napomenuti da triangl spada među instrumente čije je dobro dejstvo u obrnutoj srazmeri sa količinom primene, tako da se obično izbegava njegovo suviše često i istaknuto javljanje, pa se samo povremeno uključuje kao koloristička dopuna okrkestarskom zvuku, ili dodatak sjaja njegovim vrhuncima. Iole istaknuija solistička pojava triangla prava je retkost, a svakako najpoznatiji slučaj te vrste je sledeći, u kome se njegov sasvim usamljen zvuk smenjuje sa picikatom gudačkih instrumenata, najavljujući lepršavu skercoznu epizodu koncerta: F. List: Klavirski koncert Es-dur.

Istorijat

Udaraljke u vidu trouglasto savijene metalne šipke bile su prisutne u instrumentarijumu nekih naroda Starog veka - Jevreja, Grka, Rimljana. U to vreme je na ovakvu šipku obično bio navučen još niz metalnih prstenova, koji bi zveckali pri udaru o šipku, dajući nešto složeniji metalni šum. Ovo se donekle održalo sve do pred kraj 18. veka. To je i vreme kada je triangl, ali bez prstenova, počeo da nalazi češću primenu u sastavu orkestra, većinom kao činilac egzotičnih prizvuka u operskoj muzici, a posebno podstaknut modom janičarske muzike. Njegova prevashodno koloristička svojstva i kasnije su često korišćena u operskom orkestru, a u velikom simfonijskom sastavu romantičnog i novijeg doba triangl je takođe skoro uvek zastupljen.