Usnik (limeni duvački instrumenti)
Na limenim duvačkim instrumentima usnik ili pisak je onaj deo instrumenta na koji se oslanjaju usne svirača. Oni su konstruisani tako da prenesu maksimum „informacija“ sa usana, usta, jezika i pluća svirača na vazdušni stub instrumenta. Pomoću samog usnika se može odsvirati nekoliko tonova, lošeg kvaliteta. Od forme i strukture usnika zavisi boja zvuka instrumenta. Zbog toga je Rihard Vagner da bi omekšao zvuk tube stavio na nju usnik roga[1]. Na instrumentima zapadne klasične tradicije, postoji više vrsta usnika. Najčešći je onaj koji se može sresti kod klasičnih limenih duvača i sastoji se od kružnog otvora koji vodi do glavnog tela instrumenta. Usne svirača vibriraju dok su pritisnute u otvor i stvaraju pod pritiskom vazduha tzv. „opneni jezičak“. Ovo treperenje izaziva vibracije i vazdušnog stuba instrumenta. Treperenje je najjače upravo kod usnika i kod suprotnog kraja cevi, dok se prema unutrašnjosti smanjuje i nestaje oko sredine. Na većini limenih duvača, kao što su trube i tromboni, usnik je plitak i čašičastog oblika, dok je kod horne i tube dublji i levkast. Od oblika usnika zavisi i tembr instrumenta.
Usnik se javlja i kod nekih drvenih duvača, ali sa svrhom da drži jezičak od trske.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Kovačević, Krešimir, ur. (1977). „Pisak”. MUZIČKA enciklopedija. 3, Or-Ž (2 izd.). str. 80.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Kovačević, Krešimir, ur. (1977). „Pisak”. MUZIČKA enciklopedija. 3, Or-Ž (2 izd.). str. 80.
- Ardli Nil. Enciklopedija sveznanje: „Muzika“. Knjiga-komerc: Beograd. 2005. ISBN 978-86-7712-126-6.
