101. kilometar
101. kilometar (rus. 101-й километр, sto pervyy kilometr) je kolokvijalna fraza za ograničenja slobode kretanja u Sovjetskom Savezu.[1][2]
101. kilometar je postao kolokvijalna fraza za ograničenja slobode kretanja pod propiskom, sovjetskim sistemom kontrole unutrašnjih migracija. Tokom većeg dela sovjetske ere, kriminalcima i drugim nepoželjnim, uključujući i one oslobođene iz Gulaga, često je bilo zabranjeno da se naseljavaju u većim urbanim centrima kao što je Moskva.[1] Propisni zakoni su bili delimično namenjeni da nepoželjne elemente drže podalje od stranaca, koji su obično bili ograničeni na područja unutar 25 kilometara centara gradova, na sličan način kao na Olimpijskim igrama 1980.[1] Prava bivšeg zatvorenika da se slobodno kreće zemljom nakon izlaska iz zatvora bila bi ograničena na duži vremenski period. Umesto redovnih dokumenata, bivši zatvorenici su dobijali privremenu zamenu, „vučju kartu“ (rus. волчий билет), i bili su ograničeni na egzil bez prava da se nasele bliže od 100 kilometara do velikih urbanih centara gde bi im bila odbijena boravišna dozvola po sistemu propiske.
U post-Staljinovom Sovjetskom Savezu primetna čistka nepoželjnih ljudi izvan 101. kilometra bila je u pripremama za Olimpijske igre u Moskvi 1980. godine, kao pokušaj vlasti da poboljšaju imidž Moskve u očima stranaca.[2]
U savremenoj Rusiji, ovih 100 kilometara ograničenje je ukinuto — iako postoje slična ograničenja na snazi.[1]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Tayler, Jeffrey (februar 1999). „Exiled Beyond Kilometer 101”. The Atlantic. Pristupljeno 13. 8. 2012.
- ^ a b Yung, Corey Rayburn (2007). „Banishment by a Thousand Laws: Residency Restrictions on Sex Offenders”. Washington University Law Review. 85. Arhivirano iz originala 2010-06-22. g. Pristupljeno 14. 8. 2012.
.svg){kind=small}
