Jolanda Đačić
| Jolanda Đačić | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Jolanda Đačić |
| Datum rođenja | 15. februar 1906. |
| Mesto rođenja | Konjic, Austrougarska |
| Datum smrti | 30. april 1985. (79 god.) |
| Mesto smrti | Sarajevo, Socijalistička federativna republika Jugoslavija |
| Zanimanje | glumica, režiserka |
Jolanda Đačić (Konjic, 15. februar 1906. – Sarajevo, 30. april 1985)[1]. Bila je jugoslovenska i bosanskohercegovačka glumica i režiserka, i jedna od najpoznatijih ličnosti Narodnog pozorišta u Sarajevu. Tokom svoje bogate karijere, koja je trajala četiri decenije, doprinela je značajno pozorišnom stvaralaštvu u Bosni i Hercegovini. Osim na pozornici, Jolanda Đačić je radila i na radiju i televiziji, te je ostvarila nekoliko zapaženih filmskih uloga. Posebno je važno napomenuti da je Jolanda Đačić bila prva dramska umetnica koja je dobila prestižnu Nagradu ZAVNOBiH-a 1975. godine. Takođe, bila je dobitnica Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva 1958. godine, te Zlatnog lovorovog venca za svoju izvanrednu ulogu u drami "Srebrno uže", gde je tumačila lik Matore. Njena strast i talent za glumu ostavili su dubok trag u kulturnom nasleđu Bosne i Hercegovine, čineći je istaknutom ličnošću u svetu umetnosti.[2]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Jolanda Đačić rođena je 15. februara 1906. godine u Konjicu, Bosna i Hercegovina, kao kćerka Alfreda Đačića i Elvire Noferi Đačić. Ona je u mladosti pokazivala interesovanje za muziku bila je talentovana violinistkinja. Zanimljivo je da je pozorište nije privlačilo i smatrala ga je neprijatnim, a profesiju glumice je doživljavala kao nešto što se radi radi novca. Pod pritiskom siromaštva njene porodice i na nagovor sestre Azalee, koja je takođe bila umetnica, Jolanda se sa samo 17 godina počela raditi u Narodnom pozorištu u Sarajevu kao volonter. Tamo je dobila svoje prve uloge u operetama[3]. Već sledeće godine, postala je stalni član glumačkog ansambla Narodnog pozorišta i ostvarila svoju prvu zapaženu ulogu u drami "Almasa" 1924. godine. Jolanda Đačić ubrzo postaje istaknuto ime na sarajevskoj pozorišnoj sceni i stekla je priznanje kako od kritike tako i od publike. Nastupala je u adaptacijama dela Pirandela, Krleže, Dostojevskog, Šekspira i mnogih drugih autora. Tokom između dva svetska rata, gostovala je i u pozorištima u Skoplju. Nakon uspešne karijere u Sarajevu, Jolanda Đačić se kasnije pridružila i beogradskoj pozorišnoj sceni. Njen glumački repertoar obuhvatao je različite žanrove, ali su je najčešće povezivali s ulogama u salonskim komedijama i tragedijama. Njene uloge često su obuhvatale složene karaktere, ljubavnice, žene koje su se našle u konfliktu između dužnosti i ljubavi, kao i likove sa demonskim osobinama. Iako se manje isticala kao režiserka, njena postavka Lorkinog "Doma Bernarda Albe" je dobila pohvale kritike. Nakon što se penzionisala 1964. godine, Jolanda Đačić se ponovno vratila sceni kako bi igrala ulogu "Matore" u drami "Srebrno uže" Đorđa Lebovića u "Malom pozorištu" (današnjem Kamernom teatru 55). Jolanda Đačić preminula je 1985. godine i sahranjena je na groblju Kozal u Rijeci.[4]
Filmografija[uredi | uredi izvor]
Poznata je po filmovima:
- Stojan Mutikaša (1954)
- Kaja, ubit ću te! (1967)
- Moja strana svijeta (1969)
- Deveto čudo na istoku (1972)
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Jolanda Djacic(1906-1985)”. IMDB. Pristupljeno 21. 9. 2023.
- ^ Zbirka "Jolanda Đačić", Muzej književnosti i pozorišne umjetnosti BiH.
- ^ „Jolanda Đačić”. Teatroslov. Pristupljeno 21. 9. 2023.
- ^ Ubavić, Vlajko (1971). Narodno pozorište Sarajevo : 1921-1971. Sarajevo: Narodno pozorište Sarajevo.