Beogradski pantomimičari (neformalna trupa)
Beogradski pantomimičari su beogradska pozorišna neformalna trupa. Ova trupa nastala je 1994. kada se Marko Stojanović vratio iz Pariza i počeo da nastupa u Srbiji, odnosno tadašnjoj Saveznoj Republici Jugoslaviji. U početku je nastupao sam ili u saradnji sa kolegama koje je obučavao.[1]
Aktivnosti neformalne trupe Beogradskih pantomimičara[uredi | uredi izvor]
Škola pantomime[uredi | uredi izvor]
U nastupe uključuje i pojedine studente glume kojima predaje na Akademiji lepih umetnosti. U to vreme otpočinje sa povremenim radom i "Škola pantomime Marka Stojanovića", da bi potom prerasla u "MarkoS Art of Mime" , a danas je poznata u javnosti kao Beogradska škola pantomime i Škola pantomime - Muzika tišine, u sklopu projekta obuke mladih oštećenog sluha za profesionalno bavljenje pantomimom "Muzika tišine".[2]
Trupa "Bufa"[uredi | uredi izvor]
U novembru 1994 Marko Stojanović osniva Agenciju za marketing i produkciju "Agencija Bufa". Narednih pet godina neformalna pozorišna "Trupa Bufa" realizuje dve celovečernje predstave i to bez reči: prva predstava bila je Čekajući nebo u koprodukciji sa Festivalom monodrame i pantomime u Zemunu, a druga predstava je bila Marko uzvraća udarac, u saradnji sa Malim pozorištem Duško Radović u Beogradu.[1]
21. Festival monodrame i pantomime 1996.[uredi | uredi izvor]
Zajedničkom saradnjom između Marka Stojanovića i Agencije Bufa, organizovane su trodnevne radionice pantomime koje su vodili Ivan Klemenc, Marko Stojanović i studenti škole Marsel Marsoa iz Pariza, zahvaljujući kojima je učešće studenata ove škole inicirano i suorganizovano na 21. Festivalu monodrame i pantomime u Zemunu[1].
Čekajući nebo[uredi | uredi izvor]
Komična melodrama bez reči Čekajući nebo, režirana od strane australijskog reditelja Stivena Egnjua, rađena po libretu Zlatka Marušića nastala je u koprodukciji sa Festivalom. U velikoj sali Narodnog pozorišta u Zemunu 21.juna 1996. nastupili su primabalerina Narodnog pozorišta u Beogradu Milica Bijelić i Marko Stojanović. Ova predstava se nadalje prikazivala na redovnom repertoaru Malog pozorišta "Duško Radović" sve do 1998. Nakon Milice Bijelić u ulozi primabalerine Narodnog pozorišta u Beogradu nastupale su Dalija Imanić i Ana Ignjatović[1].
Prva predstava na internetu[uredi | uredi izvor]
Čekajući nebo bila je prva srpska predstava sa prezentacijom na internetu 1997. Dejan Kalinić je bio zadužen za dizajn i izradu sajta koji je realizovan u saradnji sa Eunet-om i njihovim tadašnjim portalom www.webcity.yu.net[1] .
Ofer Blum u Srbiji[uredi | uredi izvor]
Ofer Blum i Marko Stojanović, prijatelji sa klase iz Škole Marsel Marsoa u Parizu, sastaju se u Beogradu u junu 1998. U saradlji sa Zmajevim dečijim igrama u Novom Sadu i Barlet festivalom u Barajevu, Agencija Bufa i Marko Stojanović zajednički organizuju mini turneju Oferu Blumu u Srbiji, tadašnjoj SRJ. Takođe, zajednički su nastupili u Novom Sadu na Zmajevim dečijim igrama, gde je ujedno održana i radionica tim povodom, kao i na Barlet festivalu u Barajevu[1] .
Protiv raka u dva čina[uredi | uredi izvor]
U Beogradu su 1998. organizovali Humanitarno veče "Protiv raka u dva čina" u Malom pozorištu Duško Radović. Tom prilikom izvedene su predstave "Moj život" Ofera Bluma, kao i "Čekajući nebo". Predstave su izvedene jedna za drugom u prisustvu NjE Ambasadora Izraela u SRJ. S obzirom da su predstave bile humanitarnog karaktera, ulaznice su platili svi, uključujući i predstavnike medija, novinare, zaposlene u pozorištu i one koji su bili na sceni. Sav prihod bez odbitaka bio je namenjen Dečijem odeljenju Instituta za onkologiju i radiologiju Srbije. Ofer i Marko su tom prilikom obišli Odeljenje i zabavljali decu koja su se tada lečila bolnički[1] .
Karta za sreću na RTS-u[uredi | uredi izvor]
Marko Stojanović je dobio poziv da kreira serijal kratkih pantomimskih TV skečeva u emisiji Marketing ekspres, koja je bila emitovana subotom na prvom programu RTS-a. U to vreme on je već imao niz zapaženih nastupa na drugim televizijama na lokalnom i regionalnom nivou. Taj skeč je takođe bio osnov za pitanje u nagradnoj igri "Karta za sreću". Uprkos činjenici da je Marko Stojanović nastupao sam pod svojim, a ne pod imenom Agencije ili Trupe Bufa, ovaj serijal bio je veoma značajan za popularizaciju pantomime u Srbiji.[1]
Marko uzvraća udarac[uredi | uredi izvor]
Posle stotinak izvođenja u zemlji i inostranstvu i izvanrednog uspeha za jednu "pantomimsku predstavu" 1998. realizovana je istorijska komedija bez reči, tzv. špageti vestern u nemom desetercu Marko uzvraća udarac. Libreto su napisali Srđan Koljević i Petar Grujičić, predstavu je režirao Stiven Egnju. Pored Marka Stojanovića u ulozi Marka Kraljevića igrali su i Dimitrije Ilić u ulozi Šarca, Nikola Bulatović u ulozi Crnog Arapina, Ana Ignjatović kao Arapinova ljuba i Danijela Vranješ, a kasnije Tanja Bijelić kao Vila Ravijojla. Ova predstava imala je ozbiljan odjek u medijima, ali je odigrana samo nekoliko puta, usled odsluženja vojnog roka Marka Stojanovića a kasnije tokom NATO bombardovanja 1999. Međutim predstava nikada nije objavljena. Sa gašenjem predstave "Marko uzvraća udarac" ujedno je i ugašena Agencija, odnosno Trupa Bufa. Marko Stojanović nastavlja sa solo nastupima nakon ovih dešavanja.[1]
Asocijacija umetnosti i medija - Pomoć za mlade i zdravlje[uredi | uredi izvor]
Marko Stojanović osniva 1.1.2001. sa porodicom i prijateljima udruženje Asocijaciju umetnosti i medija - Pomoć za mlade i zdravlje. AUM-PMZ je neprofitna i nevladina organizacija koja okuplja umetnike i profesionalce iz medija sa ugroženim osobama. Osnovna opredeljenja Asocijacije su mladi, njihovo zdravlje i dobrobit. Veoma brzo u okviru Asocijacije počinje da funkcioniše ”Klub ljubitelja pantomime” koji ima za cilj da okupi ljude iz umetnosti i medija koji svojim uticajem mogu da pomognu promovisanju pantomime u Srbiji (SRJ, SCG).[1]