Ekaterina Velimirović
| Ekaterina (Velimirović) | |
|---|---|
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Eparhija | Eparhija valjevska |
| Čin | monahinja |
| Titula | monahinja Manastira Lelića |
| Sedište | Manastir Lelić kod Valjeva |
| Godine službe | od 10. oktobara 1943. do 26. avgusta 1945. |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Katarina Velimirović |
| Datum rođenja | 12. septembar 1860. |
| Mesto rođenja | Strmna Gora kod Valjeva, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 26. avgust 1945. (84 god.) |
| Mesto smrti | Manastir Lelić kod Valjeva, SFRJ |
Ekaterina (svetovno Katarina Velimirović; Strmna Gora kod Valjeva, 12. septembar 1860 — Manastir Lelić, 26. avgust 1945) bila je srpska monahinja Manastira Lelića i majka svetog vladike Nikolaja Velimirovića.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Monahinja Ekaterina (Velimirović) rođena je 12. septembara 1860. godine u Strmnoj Gori kod Valjeva od oca Alekse i majke Pajke Filipović.
Katarina je bila najstarije od šestoro dece u blagočestivoj zajednici svojih roditelja. Krštena je u Manastiru Ćelije dobivši ime Ekatarina. Kuća u kojoj je odrastala brojala je mnogo članova. Filipovići su bili pobožna porodica i gledali su da svoju kćer udaju u dobru kuću za čestitog i bogobojažljivog momka. I tako i bi. Kada joj je bilo devetnaest godina, Kata se udade za Dragomira Velimirovića u susedno selo Lelić.[1]
Na Tucindan 1880. godine nju i muža joj Dragomira Bog obradova prvom zlatnom jabukom, darujući im sina Nikolu potonjeg vladiku (Nikolaja Velimirovića). Posle Nikole rodiše se: Stevan, Dušan, Ninko, Bogosav, Ljubisav, Aleksa, Nikolija (zvana Kosana) i Angelina. Majci Kati pune i ruke i duša. Vesele crne očice njenih sokolova i sokolica sijale su iz svakog kutka kuće.[2]
Božijim promislom, posle velikih pregovora, Nikolu kao najstarijeg upisaše u prvi razred 1888. godine. Odmah je bio zapažen kao veoma nadareno i bistro dete i tako je i ostalo tokom čitavog daljeg školovanja. Katarina i Dragomir, blagočestivi, pobožni ljudi odgajali su svoju decu pažljivo, starajući se da se ne ogreše o blagoslov roditeljstva koji im je Gospod podario. Učili su ih da budu časni i vredni, marljivi u svakom radu kojeg bi se prihvatili. Ali i oni sami su bili takvi i svojim životom deci su davali najbolji primer. Nakon završetka bogoslovije, Nikola postaje učitelj. 1904. godine dolazi u školu Donje Leskovice, u blizini Lelića. Te iste 1904. godine počinju dani bola, stradanja i tuge majke Katarine i kuće Velimirovića.
Umire njen sedmi po rođenju sin Bogosav u 10-oj godini života. Samo dve godine nakon Bogosava iz majčinog naručja smrt je otrgla Ljubisava, Nikoliju i Angelinu. Svo troje za godinu dana. 1907. godine umire joj i Stevan.
Godine 1909. umire i Ninko najmlađi Nikola nakon završenih studija u Bernu i posle preležane teške bolesti, dizenterije (od koje je i umro njegov brat Ninko) Katin i Dragomirov sin Nikola se uz roditeljski blagoslov monaši i dobija ime Nikolaj. Ubrzo nakon monašenja rokopoložen je u čin đakona i jeromonaha. Bio je jako cenjen u intelektualnim krugovima širom Evrope.
Početak rata 1914. godine i haranje trbušnog tifusa među vojnicima. Katin sin Dušan oboleva, u bunilu od velike groznice skače kroz prozor sa drugog sprata Užičke bolnice i umire. Iza Dušana je ostalo muško dete Jovan Velimirović (potonji episkop šabačko-valjevski) i njegova majka Peladija, a iza Stevana sa Katom ostade njegova tek rođena kćer Sofija.
Vladika Nikolaj izabran za episkopa, i ustoličen na tron episkopa žičkih. Svoju postradalu majku vladika Nikolaj je često posećivao i tešio. 1926. godine smrt odnosi i Aleksu. Toliko nesreće se sručilo na dom Velimirovića, da je pravo čudo kako se sama kuća od tolikog bola nije srušila. Iza Alekse je ostalo dvoje muške dece, Tiosav i Radosav i njegova žena Vukosava. Katine snahe Peladija i Vukosava volele su je kao majku. Njen Niko, kako je zvala vladiku Nikolaja trudio se da je ohrabri, pouči da se pomiri sa životom da nastavi dalje. 1929. godine umire njen životni saputnik i sapatnik, suprug Dragomir. Kata zaleđenog srca, kao da joj je svaki dan počinjao pomišlju da li će toga dana neko umreti, da li će je neko napustiti.
Katarina odlazi u Manastir Lelić kod Valjeva 1943. godine gde se monaši i dobiva monaško ime Ekaterina.[3]
Upokojila se u Gospodu 26. septembara 1945. godine u Manastiru Leliću. gde je i sahranjena.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Sabrana dela Svetog vladike NIKOLAJA Velimirovića: Biografija”. Sabrana dela Svetog vladike NIKOLAJA Velimirovića. Pristupljeno 2021-09-24.
- ^ Serbia, RTS, Radio televizija Srbije, Radio Television of. „Jedini čovekoljubac”. www.rts.rs. Pristupljeno 2021-09-24.
- ^ Administrator. „SVETI NIKOLAJ ŽIČKI (PRENOS MOŠTIJU) - Eparhija Šumadijska”. www.eparhija-sumadijska.org.rs (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2021-09-24.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- monahinja Ekaterina Velimirović Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. septembar 2021)
- KATARINA VELIMIROVIĆ, Majka Svetog Vladike Nikolaja Žičkog
