Landsir

Landsir

Landsir
Poreklo	Švajcarska
Osobine Težina Mužjak 59—68 kg Ženka 45—54 kg Visina Mužjak 72—80 Ženka 67—72
Klasifikacija / standardi FCI Grupa 2, Sekcija 2 standard AKC Sportski ANKC Grupa 3 (patičari) CKC Grupa 1 — Sportski psi
Domaći pas (Canis lupus familiaris)

Landseer (engl. landseer) - je rasa pasa povezana sa Njufaundlendskim psom. Moderni tip je razvijen u Švajcarskoj i Nemačkoj, i rezultat je ukrštanja čistokrvnih landsera sa Nevfoundlandom. Ime je dobio po umetniku Edvinu Henriju Landseeru (1802-1873), čije su slike sa psima igrale važnu ulogu u popularizaciji pasmine .

Istorija pasmine

Poreklo pasmine nije poznato zasigurno. Prema jednoj od verzija, landseri su u 19. veku dovedeni iz Engleske u [Nevfoundland], odakle su se vratili, već ukršteni sa lokalnim psima, a prema drugoj su potomci skandinavskih pasa [[[Lejf Erikson]]], koji su otišli ​​u Novi svet mnogo pre Kristifor Kolumboa. Postoji i treća verzija, prema kojoj su landesri krajem 18. veka mogli da stignu u Englesku iz Njufaundlenda, ali pre nego što su je posetili Britanci, Španci, Portugalci i Baskiji, koji su radi zaštite doveli sa sobom, te zato imaju očiglednu spoljnu sličnost sa domaćim Pirinejskim planinskim psom, ali za to nema direktnih dokaza.

1870. Engleski kinološki klub počeo je da registruje crno-bele pse, mada do tada interesovanje za njih nije bilo tako veliko, zamenjeni su crnim psima Njufaundlenda. Tada su najbolje od preostalih Landseera izveli iz Engleske švajcarski i nemački dostavljači pasa i počeli da razvijaju kontinentalni tip, okarakterisan visokim nogama i karakterom boje, verovatno uključivanjem krvi Bernardinaca i pirinejskih planinskih pasa.

U Kraftu 1899, obe pasmine suđene su odvojeno. Od početka 20. veka, landseri su prestali da se mešaju sa crnim i crno-belim Njufoundlandima, ali dugo su bili pozicionirani kao njihov ogranak. U isto vreme, švajcarski i nemački uzgajivači primetili su razliku - oni nisu samo bili viši i teži, već su se razlikovali i u obliku glave. Nakon Prvog svetskog rata, kada su crno-bele jedinke skoro nestale u Velikoj Britaniji, počele su da se gaje uglavnom u Švajcarskoj i Nemačkoj. Nemački uzgajivač Oto Valterspiel dao je veliki doprinos u formiranju pasmine.

1960. godine Landseer evropskog kontinentalnog tipa priznat je kao nezavisna pasmina Međunarodne kinološke federacije (FCI) i dodeljen je grupi pinova, šnaucera, molosijana, planinskih i švajcarskih goniča; Molosijske sekcije; potglavlja planinskih pasa. Godinu dana ranije, Landseer je prepoznat u Engleskoj. Male promene u usvojenom FCI standardu izvršene su 1997. godine. U Kanada i Sjedinjenim Američkim Državama Landseer se i danas smatra vrstom Njufaundlenda

Izgled

Landsir, 1856

Visok, moćan, uravnotežen pas, dužih nogu od Njufaundlenda, što je posebno izraženo kod mužjaka. Kreće se slobodno, uz duge korake i dobar zamah.

Glava je utisnuta u telo, plemenitog izraza, prekrivena kratkom, mekom dlakom. Okcipitalna izbočina je izražena, prelazak sa čela na njušku je izrazit, ali ne tako izražen i strm kao kod Bernandinca. Nos je crn. Jagodice se postepeno sužavaju prema njušci, čija je dužina jednaka njegovoj dubini. Oči su postavljene dovoljno duboko, bademovog oblika, s prijateljskim pogledom, smeđe (od svetlo smeđe do tamno smeđe boje), sa dobro zatvorenim kapcima, bez vidljivih konjunktiva.