Oton III, car Svetog rimskog carstva

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Oton III
Oton III
Lični podaci
Datum rođenja980.
Mesto rođenjaSveto rimsko carstvo
Datum smrti23. januar 1002.(1002-01-23) (21/22 god.)
Mesto smrtiČivita Kastelana, Sveto rimsko carstvo
Porodica
RoditeljiOton II
Teofanija
DinastijaOtonska dinastija
PrethodnikOton II, car Svetog rimskog carstva
NaslednikHajnrih II Sveti

Oton III (nem. Otto III.; 980—23. januar 1002) je bio kralj Nemačke (983—1002) i car Svetog rimskog carstva (996—1002). Četvrti je vladar iz Otonske dinastije.[1][2]

Period regentstva[uredi | uredi izvor]

Postao je kralj Nemačke 983. kada mu je umro otac Oton II. Izabran je za kralja sa samo tri godine. Posle krunisanja za kralja, svrgnuti vojvoda Henrik II Bavarski ga je oteo s ciljem da tako osigura položaj regenta. Međutim u maju 984. bio je prisiljen da vrati Otona njegovoj majci, vizantijskoj princezi Teofaniji, koja je bila regent do svoje smrti 991. godine. Do 994. regenti su bili Otonova baka Adelaida i nadbiskup Majnca Viligis.[3][4]

Izbor prvog nemačkog pape[uredi | uredi izvor]

Oton je kao kralj pokušao da povrati slavu i moć antičkog Rima sa sobom na čelu teokratske države. Papa Jovan XV ga je pozvao 996. da uguši pobunu rimskog velikaša Kresentija II. Oton je proglašen kraljem Italije u Paviji, ali kad je došao do Rima papa je već bio mrtav. U Rimu je namestio, tako da je njegov rođak Bruno iz Koruške postao novi papa Grgur V. To je bio prvi nemački papa.

Oton je car sa vizijom ujedinjenog Rimskog carstva[uredi | uredi izvor]

Novi papa krunisao je Otona za cara Svetog rimskog carstva 21. maja 996. u Rimu.

Glavni savetnici su mu bili Gerbert (kasnije papa Silvester II) i biskup Adalbert Praški. Oton je bio car u Rimu, iza sebe je imao dvojicu savetnika vizionara, a majka mu je bila iz Vizantije. Zato je maštao o obnovi jedinstvenog carstva, koje bi obuhvatilo papstvo, Vizantiju i Rimsko carstvo.

Čak je na dvoru uveo neke grčke običaje.

Obračun sa Kresentijem i postavljanje lojalnih papa[uredi | uredi izvor]

Kada je Oton napustio Rim 997. velikaš Kresentija II je svrgao papu Grgura V i postavio antipapu Jovana XVI. Oton se vratio u Italiju 998. i zauzeo Rim.

Kresentija II je ubio, a antipapu mučio i oslepeo. Grgura V je ponovo postavio za papu.

Oton je odredio Rim kao administrativni centar svoga carstva. Oživeo je rimske običaje i vizantijske dvorske ceremonije. Uzeo je titule „sluga Isusa Hrista“, „sluga apostola“ i „car sveta“. Nakon smrti pape Grgura V 999, umro pod čudnim okolnostima, Oton je izabrao svog savetnika Gerberta za novog papu Silvestra II.

Hodočašća i susreti sa Boleslavom Hrabrim i Svetim Stefanom Ugarskim[uredi | uredi izvor]

Pošto je bio vatreni hrišćanin car Oton je išao na nekoliko hodočašća od 998. do 1000. godine. Putovao je na poluostrvo Gargano u Italiji i u Getu. Kasnije je išao u Gnjezno u Poljskoj, gde se nalazio grob Adalberta Praškog. Tokom susreta sa Boleslavom Hrabrim osnovao je Poljsku nadbiskupiju.[5][6]

Tokom putovanja po Istočnoj Evropi ojačao je veze sa poljskim vojvodstvom i sa Svetim Stefanom Ugarskim.

Sveti Stefan Ugarski je tada tražio i dobio krunu od pape Silvestra II. Ta kruna se naziva otada „kruna Svetog Stefana“, a ugarske zemlje su se označavale kao zemlje krune Svetog Stefana.

Oton je 1000. posetio grob Karla Velikog u Ahenu i odatle je uklonio relikvije. Deo tela Adalberta Praškog je doneo iz Poljske i stavio je u novosagrađenu crkvu u Rimu. Dodao je tu i kožu svetog Bartolomeja

Pobune Tibura i Rima i smrt[uredi | uredi izvor]

Grad Tibur (Tivoli) bio je rival Rima. U Tiburu je 1001. izbila mala pobuna. Oton je zauzeo grad, a da pri tome nije kaznio stanovnike Tibura. To je izazvalo bes Rimljana, koji su želeli da se Tibur uništi. Zbog toga je u februaru 1001. u Rimu izbila pobuna. Započeta je opsada Otonove palate, pa je on pobegao iz grada. Povukao se u Ravenu. Kada je sakupio vojsku Oton je krenuo južno na Rim, ali je umro na putu 23. januara 1002. Vizantijska princeza koja je trebalo da se uda za Otona se upravo tada iskrcavala u Italiji.

O Otonovoj smrti postoje razne priče, od malarije do trovanja. Njegovo telo je preneto u Ahen, gde je sahranjen kraj Karla Velikog. Ipak, njegov grob je izgubljen.

Porodično stablo[uredi | uredi izvor]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
8. Henrik I Ptičar
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
4. Oton I, car Svetog rimskog carstva
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
9. Matilda od Ringelhajma
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2. Oton II
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
10. Rudolf II od Burgundije
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
5. Adelaida od Italije
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
11. Berta Švapska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
1. Oton III
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
12. Pantherios Skleros
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
6. Constantine Skleros
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
13. Gregoria, daughter of Bardas
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
3. Teofanija
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
14. Leo Phokas the Younger
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
7. Sophia Phokaina
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
15. NN. Maleinos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Otto III Holy Roman emperor”. Britannica. Pristupljeno 1. 2. 2021. (jezik: engleski)
  2. ^ „Otto III”. Biography. Pristupljeno 1. 2. 2021. (jezik: engleski)
  3. ^ „Death of Emperor Otto III”. History Today. Pristupljeno 1. 2. 2021. (jezik: engleski)
  4. ^ „Otto III, Holy Roman Emperor”. DBpedia. Pristupljeno 1. 2. 2021. (jezik: engleski)
  5. ^ „Otto III”. New Advent. Pristupljeno 1. 2. 2021. (jezik: engleski)
  6. ^ „Otto III, Holy Roman Emperor”. British Museum. Pristupljeno 1. 2. 2021. (jezik: engleski)

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Oton III, car Svetog rimskog carstva na Vikimedijinoj ostavi.


Kralj Nemačke
(983 — 1002)
car Svetog rimskog carstva
(996 — 1002)
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Отон_III,_цар_Светог_римског_царства&oldid=25911550”